Nie mam lekkiego pióra więc szacunek dla tej osoby która dotrwa do końca. Dobra przejdźmy do konkretów.

Związek trwa już prawie półtora roku, wszystko było spoko przez pierwszy rok, 0 kłótni, 0 sprzeczek i takich tam.
Sielanka mija zawsze wiadomo, to zaczęły wychodzić różnice, jakieś tam małe niedopowiedzenia i inne akcje, zarówno z mojej jak i z jej strony. No cóż... zaczęły się te gorsze dni, pewna nić porozumienia która była między nami zaczęła pękać. Ale nadal przy spotkaniach było widać, że jest to coś między nami, chęć bliskości, czułość, błysk w jej oku.

Ostatnimi czasy (2 tygodnie wstecz można by rzec), jednak już coś bardziej zaczęło się pieprzyć, mniej się widzimy (był taki tydzień w którym widzieliśmy się ledwie 2 godziny), ale to przez to, że ona jest teraz przed maturą (ma 20 lat, technikum, nie wspomniałem o tym, ważna informacja). Stresuje się tym, praktycznie cały czas chodzi do szkoły, ze szkoły na korki (4 razy w tygodniu nawet), generalnie ma bardzo mało czasu, dlatego też tyle się czasami widywaliśmy.

Ja - student, pracujący. Do niedawna latający ze studiów do pracy lub do domu i siedzący i nic nie robiący w domu. Zmieniło się to w ostatnim czasie, zacząłem znowu chodzić na siłownie (wróciłem po kontuzji), coś wspaniałego, znowu jakaś pasja, zainteresowania, pracuję nad sobą. Pasja ważna rzecz w oczach kobiety. A przecież takowej w sumie wcześniej nie miałem.

Są to bardzo słabe dni w związku, pokusiłbym się o stwierdzenie, że nie wiem czy ona jeszcze mnie kocha, aczkolwiek chęć popracowania nad nami niby ma, problem w tym, że mówi jedno, a chęci np. na zwykły pocałunek czy przytulenie nie ma tak jak kiedyś (proste głupie przykłady).

Ja twierdze, że to po prostu złe dni, że to ta matura i ten stres i to, że przez ostatni czas jest zawalona szkołą, maturą i domem na wszystkie sposoby, w domu też nie ma łatwo, często z mamą się sprzecza. Teściowa jest troche denerwująca nie powiem

Zmęczenie na nią wpływa na 100% ale... są też inne kwestie, ja to czuje i ja to widzę z perspektywy miesięcy - zacząłem robić się FRAJEREM, ot też coś co ma bardzo duży wpływ na to co teraz jest. Po prostu z wartościowego i pewnego siebie faceta zacząłem robić się pizdą. Przyznam szczerze, że nigdy nie byłem o nią zazdrosny wcześniej... po prostu, nawet jak wyjeżdżała gdzieś czy przy różnych innych okazjach np. na imprezie. Tak teraz, doszło do tego, że wychodząc z paczką znajomych z którymi bawiła się w piaskownicy byłem zazdrosny o jednego z nich... (bo kiedyś coś tam chciał), kolega z klasy z którym ma dobry kontakt, byłem znowu zazdrosny. Byłem, ale skrywałem to w sobie. Może ona tego nie widziała, tylko problem jest w tym, że ja straciłem poczucie swojej wartości. Na studiach, w pracy i w domu sporo się działo i byłem dosłownie "gnębiony" z każdej strony. Coś zaczęło pękać.

Dobra to tak wypisując w punktach by było łatwiej (informacje które mogą się przydać):

1. Nasze spotkania ostatnio nudno wyglądały - czyt. przyjezdzalem albo ja do niej albo ona do mnie, ew. czasami basen (większość spowodowanych brakiem czasu lub środków finansowych, mówiłem kłopoty z pracą)

2. Zacząłem być takim trochę needy, ciągle to ja o spotkania zagadywałem, jak mówiła, że nie może to inne dni proponowałem i wgl. Nie mogła bo albo korki, albo jej mama się wciskała (bardzo często tak było że nam zmieniała plany), albo... inne powody

3. Nie mieliśmy też okazji by się za sobą stęsknić, smsy i fejs (wiem jakie zdanie panuje na ten temat tutaj), no ale jak się spowiadać to ze wszystkiego. Fakt faktem zauważyłem, że w tym ostatnim czasie mniej chętnie pisała, coraz częściej nie odpisywała i wgl. Zazwyczaj, zacząłem stosować to samo co i ona, w sumie działało.

4. Jestem pewny, że nikogo nie ma na boku, po prostu. A po drugie nawet jakby chciała to by mnie nie zdradziła bo jest pod czujnym okiem teściowej która by jej na to nie pozwoliła (teściowa po prostu mnie lubi)

5. Widziałem wiadomości jakie pisała z przyjaciółkami, jedna z nich po prostu mi wysłała je (nie prosiłem ją o to!!) ale moja dziewczyna powiedziała, że mamy bardzo gorsze dni w związku, ale, że jest dobrej myśli, że po maturze wszystko się zmieni i takie tam, ogólnie można było wywnioskować, że jakoś jej jeszcze zależy.

Generalnie chcę ten związek jeszcze odratować, mimo tekstu który Wam piszę, że jest źle to widzę szansę na poprawę i to że jeszcze jej jakoś zależy.

Nigdy nie ratowałem rozpadających związków, jednak tym razem chciałbym to zrobić, po prostu dziewczyna ma poukładane w głowie, zdrowe spojrzenie na świat, no dogadywaliśmy się od początku bardzo dobrze. Dlatego chcę przynajmniej spróbować.

Wprowadziłem swego rodzaju "plan naprawczy" - przypomniałem sobie jaki byłem na początku (chłopak z pasją, z entuzjazmem, wiecznie uśmiechnięty i potrafiący ją rozbawić) i dążę do tego bym był tak jak wcześniej, by ten needy i frajer odszedł w niepamięć. Druga sprawa to taka, że zacząłem wymyślać randki w miejscach w których nigdy nie byliśmy, squash i inne miejsca, po prostu by zabić rutynę która się wkradła u nas i siała spustoszenie.

Zauważyłem błędy i chce naprawić związek przez naprawienie siebie (w głównej mierze). Napisałem sporo tekstu, a informacji i tak jest mało jak na to co się działo i dzieje. Aczkolwiek liczę na Waszą pomoc, jakieś rady czy też wskazówki. Co mogę od siebie dodać lub przestać robić etc.

Gratuluje raz jeszcze osobom które dotrwały do końca. I dziękuję za pomoc, za wytknięcie mi błędów również. Wszelka pomoc mile widziana

@edit.1 - Widać już pierwsze różnice, więcej się przy mnie śmieje, znowu zaczynamy się dogadywać i już nawet sprawa z tymi smsami zaczęła inaczej wyglądać. Zaczyna coś się dziać chyba