Cześć Wam. Mam 23 lata. Oto moja historia. Mniej więcej 3 lata temu zaczynałem przygodę z czymś co uważam, że mnie niesamowicie rozwinęło, czyli szeroko pojętym dg (day game zahaczającym z rzadka o ng), poznałem fajnych ludzi, z którymi wychodziło się na miasto i "podbijało" do dziewczyn. To był świetny rozdział w moim życiu - przeprowadzka do stolicy, mieszkanie samemu, rozwój osobisty - przełamywanie nieśmiałości, wychodzenie poza strefę komfortu, nabieranie pewności siebie. W 3 miesiące rozwinąłem się bardziej niż przez 3 lata życia.

Po tych 3 miesiącach podszedłem na ulicy do swojej obecnej dziewczyny. Wymiana numerów, telefon, ustawienie się na pierwszą randkę. Nie nastawiałem się na wiele, nawet przez moment nie pomyślałem, że stworzę z nią dłuższy związek - sama dziewczyna nie była jakąś boginią piękności (po prostu 7, max 7,5/10), więc też łatwiej było mi podejść do tego wszystkiego na luzie, z dużą pewnością siebie. Takie podejście zaowocowało czymś, co można nazwać wzorowym spotkaniem. Dużo śmiechu, przekomarzania się, gadki-szmatki, a już po 2 godzinach pocałunek. Kolejne spotkanie odbyło się już u mnie w domu, do seksu jeszcze nie doszło (choć prawie ), ale doszło do niego kilka spotkań później.

Emocjonalnie czułem co jakiś czas, że coś nie gra, że dziewczyna jest strasznie cicha, wycofana, że nie można z nią za bardzo o niczym sensownie porozmawiać poza gadką o bzdurach (rozmowa na bardziej poważne tematy wyglądała mniej-więcej tak, że ona mnie słuchała, mówiła czasem yhy, tak, nie) i przekomarzaniem się, że całość za bardzo opiera się na seksie. Fizycznie także szybko minął etap zauroczenia. Ale brnąłem w to...

Spotykaliśmy się 2-3 razy w tygodniu przez prawe 2 lata. Na każdym spotkaniu seks - kilkakrotnie. Głównie seks, to wypełniało nasz czas. Ja byłem go spragniony (to był mój pierwszy związek), ona także (wcześniej była dziewicą). Zaliczyliśmy pierwsze wspólne wakacje. Już po roku znajomości nie miałem tyle ochoty na seks co ona. Zacząłem go celowo ograniczać, więcej stawiać na wspólne spacery, randki nieoparte na seksie (oczywiście nie byłą z tego zadowolona, choć tego nie mówiła wprost - to typ dziewczyny, która wszystko w sobie dusi). Chciałem wydobyć z tej relacji coś więcej, zwłaszcza, że seks z nią mi po prostu spowszedniał. Spowszednienie seksu jest chyba nieuniknione, jak uprawia się go z tą samą osobą 2-3 albo nawet 4 razy w tygodniu po kilka razy na każdym spotkaniu. Wypróbowaliśmy w łóżku wieluuu rzeczy.

Po niecałych 2 latach znajomości postanowiłem, że zamieszkamy razem. Nie wiem w zasadzie czemu, ale może dlatego by ostatecznie sprawdzić, czy coś z tego będzie. Czy to nas zbliży, czy to wprowadzi świeżość do związku, czy to spowoduje odkrycie czegoś więcej w tej relacji. Na pewno też chodziło o pewną oszczędność kasy.

Sytuacja obecna:

- mieszkamy razem już prawie rok (niedługo stuknie 3 lata związku)
- seks coraz rzadziej (w chwili obecnej może raz na trzy dni) ponieważ:
a) nie mam tyle ochoty, co kiedyś
b) fizycznie dziewczyna mnie coraz mniej pociąga (już na początku znajomości nie był to jakiś ideał pożądania, ale teraz to jeszcze bardziej odczuwam)
- generalnie dobrze się dogadujemy, dobrze się czujemy w swoim towarzystwie, panuje ciepła atmosfera, ale:
a) nie zmieniło się to, że nie można z nią porozmawiać na żadne nawet ciut ambitniejsze tematy, laska boi się wyrażać swoje zdanie na cokolwiek, chyba, że na banalne tematy (nawet wyrażenie opinii o filmie poza tym, że był "fajny" jest zbyt trudne); tak została wychowana i wiem już, że tego nie zmienię (wychowanie pod kloszem matki, problemy z ojcem)
b) wkrada się coraz większa nuda i rutyna, przestaje mi się chcieć z nią przekomarzać, w kółko słuchać tych samych tekstów i udawać, że jest fajnie

Jako tako to trwa chyba tylko dlatego, że czas wypełnia mi praca. Ona też pracuje, więc tydzień upływa szybko, ale jak przychodzi weekend to coraz częściej czuję totalne... nic. Zero ekscytacji. Idziemy na jakiś spacer czy do kina, zjeść na mieście, ale nie budzi to we mnie już prawie żadnych emocji.

Dziewczyna jest totalnie uległa, miła i nawet się o nic nie da z nią pokłócić. Na pewno jest do mnie przywiązana, jak wyjeżdżam - choć zdarza się to rzadko - nawet na jeden dzień, to widać, że to przeżywa i tęskni.

Niestety gdyby ktoś zapytał mnie czy ją kocham nie potrafiłbym udzielić odpowiedzi. Na pewno bardzo lubię, doceniam i szanuję, i wiem, że jest megadobrą osobą. Że wiele by dla mnie zrobiła. Ale czuję wypalenie tego związku. Co najważniejsze czułem znaki, że to może nie być "ta" dziewczyna już na 5 czy 6 spotkaniu. Zabrnęło to chyba za daleko... Coraz częściej oglądam się za innymi dziewczynami. Nie widzę przyszłości z obecną dziewczyną, jestem młody i chciałbym spróbować jeszcze z inną, przecież to tak naprawdę mój pierwszy związek. Nie wiem co zrobić, czy zerwać i jeśli tak, to w jaki sposób. Czy ktoś z Was miał podobne doświadczenia (wypalenie i zerwanie po 2-3 letniej znajomości)?