Przyczyn jest cała masa. Dużo myślałem o tym co mnie spotkało i w jaki labirynt wpadłem. Pewnie uzależniłem się emocjonalnie, do tego 90% wolnego czasu spędzaliśmy z jej znajomymi oraz rodziną. Do tego przez długi czas myślalem ze wina leży po mojej stronie i to ze mną jest coś nie tak. Opierałem zostanie w tym związku na lęku przed samotnością, perspektywy utraconej inwestycji czasu w tym związku i na siłę szukałem pozytywów. Bywało, że uciekałem od tego, ale nie radziłem sobie zbyt dobrze z bólem po rozstaniu, albo ona przyjeżdzała i prosiła o powrót. Ogólnie masakra, horror.

Ja będę zawsze tego zdania ze od ciebie zależy co z tym zrobisz , dla mnie taki związek dał najlepsze doświadczenie życia . Na początku był mocny upadek ale zacząłem prace nad sobą i rozwój mojej ramy i charakter eksplodował pozytywnie , pewność siebie również .

Ja powiem tak są na świecie psychopaci i są ich "ofiary". Ja np nie mógłbym być z taką kobietą, nie wyobrażalne to jest, rozumiem miesiąc-dwa (liczyć i starać się żeby sie ułożyło tzw. docieranie), ale męczyć się 3 lata? Dla mnie abstrakcja, jesteś przykładem syndromu sztokholmskiego, ale dobrze, że się z tego gówna uwolniłeś...

W sumie to mogę dodać lekki update.
Oczywiście po rozstaniu odżyłem dość mocno i poznałem świetną kobietę.
Po jakiś dwóch tygodniach od rozstania ex zaczełą mnie pisać i rozliczać z naszego wspólnego życia pod względem finansowym.
Nie ukrywam, że na tej znajomości coś utopiłem bo zainwestowałem z 2-3k w jakiś sprzęt do domu, którego no nie odebrałem. No i się zaczeło, błaganie o powrót, błaganie, przepraszanie itp. Jak już miałem to kompletnie w dupie to nagle okazało się, że może się zmienić dla mnie ale traktowałem to jako mega bullshit, okazało się nagle że mnie kocha, jestem miłością jej zycia itp.
Mimo, że powinienem twardo ją odciąć i kazać spierdalać pomogłem jej przezyć ten etap żałoby, rozmawiałem z nią przez telefon, odpisywałem na smsy informując, że ja mam dość i się wykończyłem tym związkiem. Jednego dnia po dwoch tygodniach do mnie przyjechała, żeby porozmawiać itp. Poświęciłem jej kolejne z 3h na rozmowę jak nie była w stanie wracać samochodem do domu z uwagi na rozpierdolony stan emocjonalny. Później oczywiście jak wracała jeszcze rozmawiałem z nią przez telefon przedzierając się przez tony płaczu. Finalnie następnego dnia napisała mi, że to te rzeczy mówiła w emocjach i pogodziła sie z rozstaniem. Kolejnego dnia jeszcze miałęm rozmowe z jej matką na temat naszego rozstania, gdyż pewnie widziała co się dzieje z jej córką. Temat ciekawy bo jej matka pytała mnie czemu ją zostawiłem i czy ją zdradzam...
Jak opowiedziałem jej historie tego związku to już nie pytała o nic więcej. Minęły świeta, nowy rok od ex cisza, dobrze, jednak rany nadal się leczą i czasami jak toksyna wije się w głowie i nie daje o sobie zapomnieć. Masakra.