Jako kategorię tego tekstu ustawiłem "iluzje". Może to być nieco mylące, jednak dobrze oddaje to, co chcę napisać.

Ci, którzy czytali moje poprzednie wpisy, na pewno pamiętają sytuację w klubie (jeśli nie - odsyłam do tekstu "Konfrontacja, czyli jak zrobiłem z siebie buraka"). Tak czy inaczej, opisywałem tam różne zabiegi ze strony mojej byłej, mające zwrócić na nią moją uwagę. 

Jakiś czas później pewne wydarzenia zmusiły mnie do przeproszenia jej za moje zachowanie (chodziło o jej totalne ignorowanie).

Chyba każdy z nas trafił tu dlatego, że rzuciła go dziewczyna - to stwierdzony fakt. Potem jednak userzy dzielą się na dwie grupy - na tych, którzy przyswoili sobie lekcje i cieszą się pełnią życia oraz tych, którzy jedynie udają twardych, by zemścić się na byłej.

Zemsta, choć zła, jest przydatna - daje nam poczucie satysfakcji i sprawiedliwości. Nie należy jednak z nią przeginać. Nie można zniszczyć komuś życia za to, że nas zostawił.

Wczoraj byłem na imprezie w pewnym klubie. W ostatniej chwili dowiedziałem się, że będzie tam moja była ze swoim chłopakiem, ale nie mogłem nie pójść, bo obiecałem mojej dziewczynie, że ją tam zabiorę. Żeby było śmieszniej, moja obecna dziewczyna jest koleżanką koleżanki mojej byłej i ta koleżanka zapragnęła je ze sobą zapoznać, bo moja była "to taka wspaniała osoba". 

Powiedziałem mojej dziewczynie, że nie będę się z moją byłą witał, po prostu wtedy, kiedy one będą się poznawały, ja pójdę do łazienki.

Na pewno oglądałeś w życiu jakąś komedię romantyczną albo jakąkolwiek komedię młodzieżową, gdzie w głównym bohaterze, pryszczatym i nieśmiałym nastoletnim maniaku komputerów, zakochuje się najpiękniejsza dziewczyna w szkole. 

Panowie... to bzdura! Tym gorsza, że bardzo sugestywna. Takie filmy wpajają nam pewne wzorce zachowań - typu "seks dopiero po ślubie", "zakochanie się przez przyjaźń", "pocałunek po minimum roku związku i najlepiej przez przypadek". Może trochę przesadzam...

Zapewne większość z Was kojarzy mnie z opisami cierpienia po zerwaniu i radami, jak sobie z nimi radzić... Muszę więc Was uprzedzić, że niestety nie napiszę już żadnego takiego artykułu. Bo w moim życiu coś się zmieniło.

Poznałem dziewczynę, nazwijmy ją Karoliną. Zaczęło się od tego, że koleżanka z klasy poprosiła mnie, żebym pod podany numer gadu napisał "jesteś cudowną osobą" (chodziło o to, żeby poprawić jej humor, bo była w depresji po zerwaniu od kilku miesięcy). Napisałem, pożartowałem, rozśmieszyłem ją.

W komentarzu do mojego poprzedniego arta ktoś napisał, że najlepszym sposobem na wyleczenie się po byłej jest znienawidzenie jej... Nie wiem, jak Wam, ale mnie to nie pomogło, tj. pomogło, ale na krótko, bo wywołało tylko bezsilną złość, której nie mogłem w żaden sposób wyładować. Nie można jej nienawidzieć - bo wtedy o niej myślisz, a Twoja nienawiść napędzana jest żalem i niedawną miłośćią. Musisz przestać o niej myśleć.

Tytuł może trochę na wyrost, ale dobrze oddaje to, co zamierzam napisać.

Jak zapewne wiecie, miałem problemy z byłą... Więc postanowiłem się z Wami podzielić pewnymi doświadczeniami. A może Wam pomogą?