-Pamiętasz Shire Panie Frodo? Wkrótce przyjdzie wiosna, rozkwitną drzewa w sadach, ptaki uwiją gniazda w gałęziach leszczyny, na polach zasieją jęczmień, będą jeść pierwsze truskawki ze śmietaną. Pamiętasz smak truskawek?
-Nie, Samie. Nie pamiętam smaku potraw ani szumu wody, ani dotyku trawy. Jestem nagi w ciemnościach. Nie ma już nic, żadnej zasłony, między mną, a ognistym kręgiem. Widzę go na jawie, z otwartymi oczyma.

To wyżej to moja rozmowa sam ze sobą przez pierwsze tygodnie po rozstaniu. Zdanie „Wkrótce przyjdzie wiosna” pojawia się u mnie samoistnie codziennie. Niezwykle mi pomaga i dodaje sił no i wiary, że w końcu przez „zimę”, która odzwierciedla mój stan psychiczny pojawią się gdzieś na horyzoncie pierwsze przebiśniegi (oby to nie była fatamorgana heh). Pierwsze prawdziwe bolesne rozstanie. Wcześniej nie rozumiałem cierpienia innych ludzi po utracie „najważniejszej osoby w życiu”, kpiłem sobie gdy ktoś z takiego błahego powodu płakał. Już sobie nie kpię, już wszystko rozumiem.

Wiele mówiło się tutaj o rozstaniach,powstało wiele blogów, ale wciąż widzę, że powstają na forum te same wątki jakby takie kopiuj – wklej, jak odzyskać byłą, jak przeżyć rozstanie itp. Dlatego postanowiłem, że sam napisze coś na ten temat.

Utrata tej bliskiej osoby to w rzeczywistości utrata siebie. Próba odzyskania dziewczyny to tak naprawdę próba odzyskania siebie, ktoś już tutaj to napisał, że tak naprawdę to staramy się odzyskać nie tę dziewczynę, a te kilka cegiełek naszej egzystencji, które zabrała nam ta osoba wraz z swoim odejściem. Ja po rozstaniu oglądałem na youtubie bardzo często zawalenie wieżowców World Trade Center (ciekawe co mi to wtedy przypominało). Jeden z najważniejszych cytatów tej strony „One zawsze wracają” jest mylnie interpretowany to nie o to chodzi, żeby one wróciły, a żebyśmy TO MY WRÓCILI. To my zawsze wracamy, jeżeli będziemy się zmieniać na lepsze. Silniejsi, mądrzejsi, szczęśliwsi. Oto dostaliśmy od losu SZANSE, żeby już nigdy na nikim się nie zawieść, mamy szansę już nigdy nie być przez nikogo zranionym i mamy szansę już nikogo nie zranić, lepiej poprowadzić nasz następny związek i jeszcze lepiej uszczęśliwić naszą przyszłą partnerkę. Uderzam tutaj głównie do wielu osób, które mają poczucie winy, że zawaliły w związku. Obudziliśmy się Panowie, tak ktoś wylał nam na mordę kubeł lodowatej wody kiedy spaliśmy i teraz jesteśmy przebudzeni.

Umrzeć i narodzić się na nowo. Reinkarnacja jest tu i teraz, a nie po śmierci. Umarliśmy, wiec trochę sobie poleżmy w tym gównie zwanym depresją i później powstańmy lepsi o te wszystkie chujowe cechy osobowości jakie mieliśmy przed śmiercią.

Ostatnia porada. To właśnie kiedy czuje się, że się upadło, to żeby się nie zrywać z podłogi od razu, poleżeć trochę, przecierpieć i najważniejsze POGODZIĆ SIĘ Z UTRATĄ i pogodzić się z tym, że powrót nie istnieje. Wtedy zaufajcie mi będziecie leżeć dużo krócej.

Po rozstaniu wyprowadziłem się z miasta. Cztery miesiące już „leżę” i cierpię. Czuje się już dużo, dużo lepiej, ale pozwolę sobie „poleżeć” trochę dłużej (a co tam). Podjąłem decyzję, że sylwestra spędzę samemu i bez alkoholu, za to z Picollo i orzeszkami ziemnymi. Będzie to bardzo refleksyjny Sylwester, który zarazem będzie już ostatnim aktem żałoby po rozstaniu. W przyszłym roku wracam do mojego miasta i już tworzę nowe możliwość, już za niedługo będę wypatrywać pierwsze …przebiśniegi.