Witajcie. Od mojego ostatniego, głupiego bloga minął niecały miesiąc. Nie będzie to ani śmieszny blog, ani jakiś pouczający. Po prostu będzie to skrawek o mnie i o tym, co się stało. Może chociaż jakaś część zrozumie mój wcześniejszy wpis. Może część zaakceptuje...

Możliwe, że część z Was przyjmie mnie ciepło, a część z Was mnie jeszcze zjedzie. Nie interesuje mnie to szczerze mówiąc... Co człowiek, to opinia

Zrozumiałem kilka rzeczy...

Każdy z nas idzie swoją ścieżką. Każdy z nas może zbłądzić... Ja zbłądziłem.

Droga, którą ostatnio szedłem była... zła. Miałem wiele problemów... To tak, jakbyście szli swoją drogą i nagle z wielkich, rozłożystych koron drzew nad wami, ptaki srały centralnie na was. Każde gówno (każdy problem, każda sprawa, która was męczy) Was trafia... Żadne nie spudłowało. Byliście w złym miejscu, w złym czasie? Możliwe. Możliwe, że ja też byłem w złym miejscu, w złym czasie.

Problemy są różne. Każdy ma swoje. Największym problemem jednego może być to, że podczas srania papier jest tak daleko, że musi podnieść dupsko, a największym problemem innego może być to, że wczoraj dowiedział się, że jest dzieckiem jednego faceta, a dziś matka powiedziała mu, że ona w końcu sama nie wie, czy jest dzieckiem Roberta, czy Adama, czy Adolfa, czy Ryśka, czy może jakiegoś Alfonsa, bo nie pamięta nawet kiedy się jej dziecko urodziło.

Moim problemem było np. to , że niedawno miałem podejrzenie, że mam raka skóry... Możecie wyobrazić sobie panikę całej rodziny... Ale ja jakoś nie przyjmowałem tego do wiadomości. Potem jednak zacząłem nad tym myśleć. Panicznie się bałem raka, tego jak mogę wyglądać, a nawet tego, że mój charakter się zmieni, że zamknę się w sobie. Na szczęście... Okazało się to fałszywym alarmem. Heh... Chełmski szpital...

Żyłem w strachu jakiś miesiąc. No okej, powiecie, że "Podejrzenie to jeszcze nic, więc co się było tak srać?!" Już Wam mówię. Moja matka też miała podejrzenie o raka. Też niby tylko podejrzenie... Najpierw zaatakował nogi, że nie mogła chodzić, a potem szedł coraz wyżej. Zajęcie ciała mojej Matki zajęło tej paskudnej chorobie dwa miesiące. Lekarze z Lublina nie wiedzieli o co chodzi, co to za rak. Przecierali oczy.

Umarła.

Wiecie już dlaczego się tak bałem?

Gdy dowiedziałem się, że na 100% jestem zdrowy stwierdziłem że jednak muszę odpocząć, odetchnąć, zebrać siły. By znów widzieć piękno życia. By widzieć to, co jest w człowieku, a nie tylko jego wygląd. Dlatego się z Wami pożegnałem na ten czas.

Wierzę w Boga. Ale... Wiecie co? "Nie chcę iść do Nieba. W Piekle, można spotkać ciekawszych ludzi!" (Słowa Freddie'go Mercury'ego, wokalisty zespołu Queen). Nie odbierzcie tych słów źle

Wiecie co? Zrozumiałem wiele rzeczy. Ale pozwólcie, że zostawię je dla siebie... Sądzę, że każdy powinien sam do tego dojść.

A więc teraz... HAJDA NA LASKI!

ps. Dziękuję za wszystkie komentarze