Tytuł może trochę na wyrost, ale dobrze oddaje to, co zamierzam napisać.

Jak zapewne wiecie, miałem problemy z byłą... Więc postanowiłem się z Wami podzielić pewnymi doświadczeniami. A może Wam pomogą?

Miałem takie nieszczęście, że moja była chodzi ze mną do klasy... Wiecie, co to oznacza, prawda? Ciągłe podchody, obserwowanie jej zachowania, udawanie, że mam ją w nosie... popisywanie się, "jaki to ja jestem fajny", żeby widziała, co straciła... W dodatku ciągłe wrażenie, że ubiera się ładniej niż wtedy, kiedy była ze mną (np. spódniczki) - nigdy nie wiadomo, czy to tylko moje wymysły, czy prawda.

Co więc robić? Przede wszystkim nie patrzeć na nią. Wiem, to trudne, oko zawsze ucieka ku niej - ale zwalcz to! Nawet, jeśli będziesz patrzył na nią kątem oka, postaraj się nie myśleć w ogóle o tym, co widzisz, skupiać się na innym widoku.

Druga rzecz, niemniej ważne. Myślisz, że kiedy na nią nie patrzysz, odniosłeś sukces? Masz rację, ale tylko w połowie. Drugim krokiem jest to, żeby przestać słuchać. Ja z moją byłą miałem tak, że kiedy się poznawaliśmy, prawie nie słyszałem tego, co mówiła - musiałem do niej "dostroić" słuch. Teraz niestety moje ucho automatycznie wyławia jej głos z otoczającej mnie gromady dźwięków. To jest to, z czym musisz się nauczyć walczyć. Niech ten dźwięk stanie się czymś zwykłym, takim samym, jak szum przejeżdżających samochodów czy odgłos kroków.

Nigdy, ale to przenigdy nie rób nic, żeby jej się przypodobać, nie popisuj się! Nie pokazuj jej, jaki to jesteś fajny - ja tak robiłem i efektów żadnych nie było... Ciesz się życiem, odnajdź w jakiś sposób szczęście, ale nie przejmuj się tym, co ona o Tobie pomyśli! Ona Cię zostawiła, więc automatycznie pokazała Ci, że nie interesują jej Twoje losy. Więc czemu Ty miałbyś się przejmować tym, jakie ma o Tobie zdanie? Rób to, z czym będziesz czuł się dobrze - oczywiście pod warunkiem, że nie skrzywdzisz tym innych.

Wiem, możecie poczuć się jak podły skurwysyn - ja też się tak poczułem, bo przypomniałem sobie nasze rozmowy, to, kiedy ją wspierałem i jej zaufanie do mnie... ale ona to zaufanie niestety zawiodła. Musisz zrozumieć, że może i zachowujesz się podle - ale ona prędzej czy później zapomni, a Ciebie to uratuje od psychicznego zniszczenia.

Kolejna sprawa. Nie śledz jej! Wiem, będzie Was to śmieszyć, ale niektórzy tak robią. Ja robiłem nieco inaczej. Kiedy kończyłem lekcje, wychodziłem przed szkołę i rozglądałem się w poszukiwaniu jej chłopaka, rzuciłem na niego przelotne spojrzenie, po czym odchodziłem, żeby nie zobaczyć ich razem. Błąd - Ty go nie popełniaj. Wychodź z podniesioną głową, nie zwracaj uwagi na jej faceta. Nie śledź jej opisów na gadu-gadu ani tego, czy ma jakieś nowe zdjęcia na naszej-klasie. Wymaż ją, skasuj jej numer gadu-gadu!

Nie nastawiaj się na to, że wróci, nie czekaj na to, aż zerwie ze swoim facetem, jeśli go ma. To tylko powiększy Twój ból, sprawi, że będziesz ciągle czegoś oczekiwał, a kiedy się tego nie doczekasz, będziesz rozczarowany. Wyrzuć to, co Ci się z nią kojarzy - zacząłeś nowe życie, przyjacielu, zapomnij o starym.

Co jeszcze mogę napisać... Życzę wszystkim, którzy mają takie problemy, by odnieśli zwycięstwo, by zapomnieli o swoich byłych i odnaleźli szczęście...

A ja będę tu zamieszczał dalsze relacje z frontu. Kto wie, może w końcu całkowicie się wyleczę?