Portal Uwodzicieli
Witryna poświęcona relacjom damsko męskim oraz budowaniu międzyludzkich więzi emocjonalnych.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit END.

Znajomość. Związek. Choroba fizyczna i psychiczna. Szpital. Rozstanie.

9 posts / 0 new
Ostatni
Higuain
Nieobecny
Wiek: 26
Miejscowość: Poznań

Dołączył: 2015-08-18
Punkty pomocy: 1
Znajomość. Związek. Choroba fizyczna i psychiczna. Szpital. Rozstanie.

To mój pierwszy post na tym forum także witam wszystkich. Chciałbym Wam napisać o mojej sytuacji, będzie tego trochę, aczkolwiek proszę o wyrozumiałość i o rady.

Byłem z ex ponad rok (znamy się 4 lata), ja mam 26 lat, ona 25. Zaryzykuję stwierdzenie, że do czasu byliśmy parą idealną. Świetnie się dogadywaliśmy, mnóstwo seksu, częste wyjścia ze znajomymi, imprezy, wyjazdy do mojej czy do jej rodziny, oddanie się pasjom, zainteresowaniom. Już piszę, dlaczego uważam, że do czasu. Kilka miesięcy temu ciężko zachorowałem, wyłączyło mnie to całkowicie z życia, z bólu nie mogłem chodzić, zaliczyłem epizod w szpitalu (prawie miesiąc). Ex bardzo się tym przejęła, często mnie odwiedzała, cały czas pisała smsy i dzwoniła z zapytaniem jak się czuję, itp. itd. Przez chorobę straciłem praktycznie cały dorobek mojej aktywności (forma fizyczna, kondycja, wygląd), ćwiczyłem intensywnie przez 4 lata, schudłem przez chorobę ponad 15 kg, przez brak ruchu porobiły mi się zaniki mięśniowe. Zacząłem mieć chwile słabości. Znajomi mi się pokruszyli (koniec studiów, powyjeżdżali, itd.), z racji, że nie mogłem robić tego, co kocham (góry, rower, siłownia) i wtedy jeszcze straciłem pracę, chciałem więcej czasu poświęcić mojej ex. Pewnego dnia powiedziałem jej, że ją kocham. Ona się uśmiechnęła, przytuliła mnie, ale nic nie odpowiedziała. Nie usłyszałem odwzajemnienia do samego końca związku. Od tamtej pory czułem, że diametralnie w tym związku się coś zmieniło. Miałem wrażenie, że od tamtego czasu zaczęło jej tak jakby mniej zależeć. Przestała proponować spotkania, gdy wychodziła na imprezę z koleżankami to nawet mi nie proponowała, czy bym z nią nie poszedł (a kiedyś było całkowicie na odwrót). Za każdym razem ja proponowałem spotkania, gdy się widywaliśmy, czy gdziekolwiek jechaliśmy, wiecznie była w złym humorze, cały czas nad czymś rozmyślała, ale jak widywaliśmy się ze znajomymi czy kimkolwiek to diametralnie zmieniała swoje zachowanie o 180 stopni. Było zdecydowanie mniej seksu, ona się zrobiła jakaś taka bierna.

Pół roku temu z moją ex zamieszkała koleżanka ze studiów. Zauważyłem, że ex strasznie się zmieniła pod jej wpływem, stała się uległa, bardziej się zaczęła zamartwiać błahostkami. Ex bardzo dużo pracuje (po 180-190 godzin), studiuje zaocznie. Jej współlokatorka wyciągała ją na imprezy, czasem nawet na siłę, widząc to, że ex jest zmęczona po pracy i że powinna sobie odpocząć. Wywierała na nią presję.

Brak jej starań zaczął mnie wręcz frustrować. Często się spotykała z koleżankami, ze mną raz na tydzień i już do tego stopnia mnie to tak zaczęło irytować, że na początku lipca spotkaliśmy się na poważnej rozmowie i przedstawiłem sytuację jasno, że albo będziemy się częściej widywać i starać się naprawić nasze relacje, albo taki związek nie ma sensu, bo widujemy się rzadziej niż raz na tydzień. Uderzyło w nią to mocno i zaczęła się bardzo starać, przejęła inicjatywę, proponowała wyjścia na piwo, na spacery, kino, urodziny jej świetnie spędziliśmy. I przez prawie miesiąc było dobrze, poniekąd było tak jak na początku - aczkolwiek bez seksu. Aż do dnia rozstania, czyli jakiś miesiąc temu. Byliśmy nad wodą, cudowny klimat fajnie razem spędziliśmy czas, tu się z nią droczyłem, drażniłem i dotykałem, zaproponowałem, że moglibyśmy wcześniej do domu jechać, zanim jej współlokatorka wróci, to byśmy może coś przyjemnego zrobili, rozkosznego, zrobiłbym pyszny obiad i wspólna kąpiel. Ona powiedziała, że jest zmęczona pracą, że nie czuje klimatu i nastroju, że woli poleżeć przy mnie, pogadać, pośmiać się, poprzytulać, ale seksu nie. I wtedy już moja frustracja sięgnęła zenitu. Zacząłem mówić, że dlaczego nie, że non stop nie ma klimatu, że wszystko inne ważniejsze niż zbliżenie się do partnera. Coś tam jeszcze pospinaliśmy i pojechaliśmy do domu, gdzie było prawdziwe apogeum. Wyjeżdżaliśmy sobie nawzajem ze wszystkiego, zacząłem jej gadać, że to przez jej koleżankę, z którą teraz mieszka wszystko się zmieniło, że nie widzi jak koleżanka na nią źle wpływa. W pewnym momencie powiedziała, że nie ma już siły i w chwili obecnej nie widzi sensu na kontynuowanie tego, bo skoro z takiej "bzdury" zrobiłem problem, to co będzie w przyszłości. Wkurwiłem się i wyszedłem, ale na drugi dzień przyjechałem do niej bo stwierdziłem, że nie zostawię tej całej sprawy tak rozgrzebanej i z dupy wziętej.

Zaczęliśmy rozmawiać, znów powiedziała, że nie ma na to już siły, że nawet nie chce tego ciągnąć, że jest już totalnie tym zmęczona. I dodała "nie kocham Cię"... Zacząłem jej cisnąć, że co ona w ogóle do mnie mówi, tu przez miesiąc wszystko super fajnie, nad wodą także i nagle jedna kłótnia zmienia jej całe myślenie? To ona na to, że coś w niej pękło wczoraj, że zrozumiała, że związek w takim stanie, w takich kłótniach i spinach do niczego nie prowadzi, a nie chce mnie oszukiwać i że woli od razu mi o tym powiedzieć... Jednej koleżance opowiadałem całą sytuację i stwierdziła, że ex była prawdopodobnie chciała uśpić moją czujność, żeby to ona zerwała ze mną a nie ja z nią i dlatego tak się starała od tej poważnej rozmowy i czekała na moje potknięcie, żeby mieć pretekst. Jak myślicie, to prawda?

Zaczęła mówić o tym, że ostatnio jest wykończona wszystkim, pracą, ludźmi, życiem, że wolałaby najchętniej zamknąć się na parę dni w domu i z niego nie wychodzić, bo non stop ktoś na nią napiera z każdej strony. Miała w przeszłości historie z depresją (afektywna dwubiegunowość) i w chwili obecnej zażywa tabletki regulujące stan, ale w wakacje zawsze gorzej się czuje. Powiedziałem, że ja rozumiem jej problemy najlepiej, bo jestem z nią dość długo (rok w związku a znamy się 4 lata), a inne osoby chyba raczej tego nie rozumieją, skoro ją na siłę próbowały wyciągać na imprezy. Od momentu rozstania to co drugi, trzeci dzień zdjęcia na fejsbuku z koleżankami z imprez, wyjazdów i "pokazując" jaka to ona jest zmęczona i wykończona życiem Smile

Niby się znaliśmy od kilku lat, ale to były głównie spotkania w gronie znajomych raz na parę miesięcy, w pewnym momencie zaczęliśmy się częściej spotykać i ten związek tak naprawdę zaczął się od... seksu. Jeszcze go uprawialiśmy nie będąc parą. Seks najwidoczniej zasłonił wszystko, jest to fałszywa, sztuczna bliskość do partnera, uprawialiśmy go za każdym razem, jak się spotkaliśmy. Nie było skupienia na innych ważnych aspektach związku. Gdy seks był rzadziej, zaczęły się problemy. Gdy go nie było wcale, zaczęła się rodzić frustracja, ponieważ nie było tego, od czego się ten związek zaczął i na tym głównie się człowiek skupiał.

Jak wspomniałem wyżej, w styczniu trafiłem do szpitala, leżałem prawie miesiąc, schudłem 15 kg, cała praca którą włożyłem w sprawność fizyczną i wygląd zewnętrzny (4 lata) wyparowała (do dziś odczuwam skutki choroby, ale jest już znacznie lepiej, bo odrobiłem 10 kg) i właśnie od tego momentu seksu zaczęło być zdecydowanie mniej. Być może ona była zafascynowana głównie moim wyglądem zewnętrznym. Może moja choroba ją przerosła psychicznie, dodatkowo jej studia, ciężka praca i afektywna dwubiegunowość...

Parę dni temu napisała do mnie smsa co u mnie słychać i jak się czuję. Odpisałem po parunastu godzinach w kilku słowach, dodając, że mam nadzieję, że u niej wszystko OK (żeby już mi nie odpisywała). Jeszcze coś tam do mnie napisała, ale ja już to zignorowałem. Niech poczuje, że naprawdę mnie straciła, a ja najnormalniej w świecie nie mam ochoty z nią pisać.

Co sądzicie o całej tej sytuacji? Myślę, rozkminiam, zdrowie jeszcze nie jest na tyle sprawne, żebym mógł iść na rower, siłownię, pobiegać. Znajomi po studiach mi się strasznie wykruszyli i może ledwo raz w tygodniu gdzieś wyjdę, tak to głównie praca i dom... Czy ten związek od samego początku był skazywany na porażkę, czy moja choroba pokazała, jaka ta dziewczyna jest naprawdę? Czy pokazanie większych uczuć w chwilach słabości i od momentu wyznania jej miłości zaczęła to bezczelnie wykorzystywać, że już ona wcale nie musi się starać i kiwnąć palcem, bo ma mnie za "pewnika"?

Przeczytałem już parę blogów na tej stronie i ewidentnie widzę, jakie błędy popełniłem: zbyt duże starania z mojej strony, uzależnienie się od niej, zbyt szybkie wyznanie miłości, oddanie jej sterów i rozpierdolenie się na zakręcie...

Dzięki za wytrwałość i proszę o odpowiedzi.

Chojan25
Nieobecny
Płeć: mężczyzna
Wiek: 24
Miejscowość: Olsztyn

Dołączył: 2011-11-10
Punkty pomocy: 948

Panna po prostu nie jest dla ciebie. Jeśli ,,przerosła" ją twoja choroba, a z tego co wyczytałem kaleką nie zostałeś, to jest to laska na dobre, ale na pewno nie na złe. Nie można mieć w życiu ciągłej dobrej passy, a laska która odwala takie coś po pierwszych problemach jest raczej do seksu niż poważnego związku. A jeśli przez taki okres czasu spotykałeś się z nią nie więcej niż raz w tygodniu to powinieneś mieć świadomość, że miała kogoś innego od seksu, bo z tą energią i klimatem to kit jest skoro teraz może więcej imprezować.

Menesis
Portret użytkownika Menesis
Nieobecny
Wiek: 23
Miejscowość: Kraków

Dołączył: 2012-02-16
Punkty pomocy: 162

Laska patrzyła na Twój wygląd. Znikły mięśnie - zniknęło zainteresowanie.

"Jednej koleżance opowiadałem całą sytuację i stwierdziła, że ex była prawdopodobnie chciała uśpić moją czujność, żeby to ona zerwała ze mną a nie ja z nią i dlatego tak się starała od tej poważnej rozmowy i czekała na moje potknięcie, żeby mieć pretekst. Jak myślicie, to prawda?"

Tak. Koiety uwielbiają się wyczyszczać i obracać kota ogonem. W ogóle mają jakiś taki wewnętrzny system obronny "nie jestem zła".

Z życia więzte - kobieta zostawiła faceta i jeszcze tego samego dnia (jak już była OFICJALNIE wolna) przespała się z kolegą, na którego miała ochotę od dawna. No, a potem wróciła po 2 tygodniach. No i w jej głowie zdrady nie było. Normalny człowiek z systemem moralnym tak by nie postąpił.

Ten związek nie ma sensu. Po poście moge odnieść wrażenie, że coś tam jeteś ogarnięty. Więc odetnij się od niej, żebyś to Ty nie wylądował w psychiatryku. Rok to nie tak dużo.

Higuain
Nieobecny
Wiek: 26
Miejscowość: Poznań

Dołączył: 2015-08-18
Punkty pomocy: 1

Chojan25
Na szczęście kaleką nie zostałem, moi lekarze są cudotwórcami, bo dosłownie postawili mnie na nogi Smile wracając do tematu - można powiedzieć, że to jest taki typ imprezowiczki. Jak byłem w formie, to wspólne imprezy wyskakiwały bardzo często, a jak już się zdrowie pogorszyło, to zaczęła chodzić beze mnie. Nie sądzę, żeby miała kogoś do seksu, w pewnym momencie już zacząłem ją tak skanować (z braku zaufania ofc), że głównie pisała z koleżankami (nawet rejestr sprawdzałem), a na fejsie jak jakieś typy do niej wypisywali to może i rozmawiała z nimi, ale po chwili ich spławiała. Nie chcę tutaj w jakikolwiek sposób jej bronić, czy coś. Może po prostu trafiłem na "wadliwy model", który wykorzystywał i zlewał moje starania. Najwyższy czas poznać kobietę, która nie szlaja się po imprezkach cały czas, która jest ułożona i posiada prawidłowy system wartości.

Menesis
W pewnym momencie to już zaczęła na mnie wszystko zwalać i mówić, że jestem cwaniaczkiem, że krzyczę na nią, a ona jakby ta nieskazitelna, która jest bez winy. Zlewałem to, aczkolwiek dużo próbowałem jej cokolwiek wyjaśniać logicznie podczas kłótni (wiem, niepotrzebnie), ale ja jestem typowym cholerykiem i nie potrafię czasami trzymać języka za zębami.
Współczuję, na takie wadliwe kobiety nie ma sensu tracić czasu. Mnie by sumienie nie pozwoliło zrobić czegoś takiego. W życiu.
Oczywiście, że się odcinam, już jest trochę czasu po rozstaniu, spotykam się z kobietami i z nimi flirtuję (zaczyna powoli wracać pewność siebie, która wyzerowała mi się totalnie podczas tej choroby), zaczynam dostrzegać piękno w kobietach i to, że inne kobiety też mają... Smile

blasiu
Nieobecny
Wiek: 29
Miejscowość: Warszawa

Dołączył: 2012-10-16
Punkty pomocy: 219

Kolego chcesz mieć kobietę która jak ci się noga podwinie to wbije ci nóż w plecy ? - bo tak to wygląda .

Poza tym ona tak nie może w ciągłych kłótniach - a sama do nich doprowadza swoim zachowaniem Wink

Dobrze koleżanka prawiła,że to było zagranie wręcz pokerowe Wink

Zła nie była - tylko w ch**a leciała
Dobra patelka - to podstawa związku

romanek
Portret użytkownika romanek
Nieobecny
Płeć: mężczyzna
Wiek: Odpowiedni
Miejscowość: Warszawa

Dołączył: 2012-03-15
Punkty pomocy: 709

nic się nie wiń chłopie!
widocznie tak miało być.. być może dzięki tej chorobie ( czego osobiście w życiu bym Ci nie życzył) w jakiś sposób przejrzałeś na oczy..

te wszystkie uniki- praca, zmęczenie etc. etc. - prawdopodobnie wymuszone, sztuczna zasłona dymna

"Najwyższy czas poznać kobietę, która nie szlaja się po imprezkach cały czas, która jest ułożona i posiada prawidłowy system wartości."
i tego się trzymaj, pewny jestem,że odbudujesz się i fizycznie i psychicznie, kwestia czasu , a sposób w jaki piszesz , nie wskazuje,żebyś zbytnio rozpaczał .. i o to chodzi!

nie piszę głowa do góry, bo tego nie potrzebujesz.. życzę lepszej dziewczyny i szybkiego powrotu do zdrowia Wink

Konstanty
Portret użytkownika Konstanty
Nieobecny
Ta osoba pomogła w składce na serwer
Płeć: mężczyzna
Wiek: 33
Miejscowość: 3city

Dołączył: 2014-03-13
Punkty pomocy: 3523

Podejrzewam, że Twoja choroba przy jej dwubiegunóce to pikuś. Lepiej ciesz się, że jak z nią byłeś to tabletki działały na nią jak trzeba.

____________________________________________
"Umysł jest jak spa­dochron. Działa tylko kiedy jest otwarty" - Albert Einstein

Haversham
Portret użytkownika Haversham
Nieobecny
Wiek: 24
Miejscowość: -

Dołączył: 2012-10-26
Punkty pomocy: 408

Mam jedno zastrzeżenie pisałeś "gdy seks był rzadziej, zaczęły się problemy", ale to nie brak seksu był przyczyną tylko skutkiem.

Kon­cert miał dziw­nie nieskład­ne brzmienie:
wpierw grały zmysły, po­tem sumienie.

Higuain
Nieobecny
Wiek: 26
Miejscowość: Poznań

Dołączył: 2015-08-18
Punkty pomocy: 1

Wielkie dzięki Panowie za komentarze.

Może ta choroba rzeczywiście była jakimś znakiem. Ciekawe, co za rok, dwa by było, gdybym zachorował w taki sam sposób jak teraz. Dla mnie laska, która jest w związku tylko na dobre, jest definitywnie skreślona. Ja byłem ślepy do samego końca związku.

Mimo wszystko przezwyciężyłem chwile słabości podczas tej choroby, nie poddałem się, także ten pseudo związek i rozstanie nie zrobiło na mnie większego wrażenia (no.. może pierwsze kilka dni były emocjonalne, ale później z dnia na dzień coraz pewniejszy byłem zdania: "całe szczęście, że tak się wydarzyło, lepiej teraz niż za dwa, trzy lata, a niech jeszcze z nią by się coś stało w kwestii psychicznej, to by mnie ściągnęła na samo dno"). Przejrzałem na oczy. Lepiej późno niż wcale.

Nigdy więcej takich związków, teraz będę mocno selekcjonował potencjalne partnerki, to one sobie na mnie mają zasłużyć, a nie na odwrót Smile

Pozdrawiam Smile