Cześć, byłem prawie 2 lata w związku z dziewczyną, połowę tego czasu mieszkaliśmy razem. Od samego początku coś podświadomie wydawało mi się, że dziewczyna nie jest do końca normalna, bo mówiła teksty w stylu, że moje dobro jest dla niej ważniejsze niż jej, ciągle chciała się przytulać i była strasznie wrażliwa, ciągle chciała ze mną siedzieć, a jak nie miałem czasu to już leciały emocjonalne teksty.

W sumie to dobrze się przy niej czułem, lubiłem z nią rozmawiać, seks był bardzo udany, ale gdzieś z tyłu głowy siedziało mi, że to nie jest kobieta dla mnie na dłuższą mete. Dziewczyna strasznie się zakochała, mieszkaliśmy razem, jakoś nam to wychodziło, umieliśmy żyć ze sobą. Tylko problem był taki, że dziewczyna poza mną praktycznie nie miała świata. Trochę to było pasożytnicze .. ja ogólnie mam tysiące rzeczy do roboty i jak przychodził weekend kiedy ona nie miała pracy to aż miałem depreche, że będę musiał znowu z nią siedzieć. Znajomi twierdzili, że jest bardzo zaborcza dla mnie.

Pewnego dnia spotkałem się z taką starą znajomą z mediów społecznościowych .. na neutralnym gruncie, ze znajomymi .. przeszyło mnie po tym spotkaniu. Strzał prosto w łeb, nie mogłem przestać myśleć. Pomyślałem, że nie mogę niszczyć związku itd .. no ale 2-3 niewinne spotkania, pisanie ze sobą i stwierdziłem, że jednak to poczucie od samego początku, że to nie tak, że nie było tego wow i ekscytacji było prawdziwe i trzeba było w ogóle w to nie wchodzić.

Rozstałem się z nią, zacząłem się spotykać na serio z tą dawną znajomą. Od razu ekscytacja, połączenie charakterów, jakoś tak poczułem serio, że to jest to - od razu. Spotykamy się jakiś czas i naprawdę jesteśmy strasznie szczęśliwi. To ogarnięta, ułożona, świadoma, piękna kobieta.. z którą czuję serio, że mógłbym układać sobie życie.

Problem w tym, że ta była cały czas do mnie wypisuje .. że chce się kolegować chociaż, że ona nie ma już żadnych przyjaciół i znajomych, bo wszyscy wyjechali, że mnie strasznie kocha, że ona beze mnie nie chce żyć i że jak zerwałem to wszystko straciło sens, że ona miała już tak zaplanowane i ułożone życie jak byłem i w ogóle, a teraz nie ma nic.

Najgorsze jest to, że ja jestem wrażliwy na takie teksty i jak sobie pomyślę faktycznie o jej sytuacji, że nie ma nikogo to mi się pojawiają jakieś takie chore emocje, żeby pierdalnąć wszystko i wrócić do niej byle uwolnić ją z tej sytuacji. Wiem, że to jest nienormalne, ale aż mi się ryczeć chce.

Mówiłem jej 1000x, że nie chcę mieć z nią kontaktu, że ma sobie ułożyć życie, że chcę iść w swoją stronę, a ona cały czas, że będzie o mnie walczyć do końca itd .. i cały czas, jak rzep .. Mowi, ze ma depresje i strasznie sie boi samotnosci .. ja juz jestme wykonczony tymi tekstami, ciagle czuje zal i litosc i nie umiem sobie z tym poradzic. Sa chwile, kiedy pierdalnalbym szczesliwy zwiazek tylko na potrzeby ratowania jej .. help