Oboje byliśmy w poważnych związkach, które zakończyły się zdradą. Postanowiliśmy najpierw lepiej się poznawać i nie śpieszyć, do łóżka poszliśmy dopiero parę tygodni temu. Na spotkaniach do większych czułości dochodzi dopiero jak wypijemy jakieś %. Normalnie jak się widzimy to kończy się na tym, że się do mnie przytuli, albo całus na dzień dobry. Przez ten brak emocji na spotkaniach zaczynam się zachowywać jak jego kumpel. Cały czas się droczymy, zwróciłam mu ostatnio uwagę, że jestem kobietą, a nie jego kumplem i więcej się ze mnie śmieje i mi dogryza, a nie prawi komplementy. Miałam wrażenie, że coś w nim drgnęło. Przestałam cały czas siedzieć cicho i zwracać mu uwagę. Na jego teksty zastanów się czego chcesz, odzywam się w ten sam sposób. Mam wrażenie, że w taki sposób próbuje wpłynąć na moje zachowanie. Jest zbyt pewny, że go nie zostawię. Oczywiście tego nie chcę, ale chcę mieć także swoje zdanie. Uważa, że facet ma całkowicie zdominować kobietę, a ona machać głową na tak. Ostatnio jak rozmawialiśmy przez telefon zapytał mnie czy go kocham. Mam blokadę przed tym słowem, jeszcze pytanie padło po kłótni. Powiedziałam mu o swoich uczuciach dopiero na koniec rozmowy.Powiedział, że moja odpowiedź oznacza nowy rozwój w naszej relacji, a jest to dopiero początek, początków... Zaobserwowałam, że jak bardziej pokazywałam rogi chciał więcej ze mną rozmawiać. Po ostatnim spotkaniu chyba wszystko zepsułam, nie dzwoni przez 2 dni, odpisuje tylko na moje dzień dobry. Kiedy się widzieliśmy przywiozłam mu parę rzeczy, które dla niego zrobiłam. Dostałam potem smsa, że bardzo mi dziękuję, że widzi moje starania i dużo to dla niego znaczy... Jesteśmy już razem pół roku, zależy mi na nim, to chyba normalne, że chciałabym się z nim częściej widzieć. Co zrobić, żeby wreszcie zamiast gadania i obiecywania coś poszło do przodu?

Powiem tak, osobiście nie jestem fanem ciągłych rozmów przez telefon, wolę spotkać się twarzą w twarz. To nie tak, że w tym przypadku go osaczyłam. Zawsze wolałam robić niż gadać. Pokazać w inny sposób, że mi zależy. Lubie coś dla kogoś zrobić, jakąś przysługę, dać coś od siebie. Często to wykorzystywał. Ja pracuje w większym mieście, gdzie jest dużo sklepów, on w małej mieścinie gdzie ma 1 sklep na krzyż. Jeśli chodzi o te rozmowy przez telefon to on przejmował "pałeczkę" i większa inicjatywa wychodziła z jego strony. Fakt, przyzwyczaił mnie do tego, że zawsze koło 20 jest telefon. Nie mówię, że ja tego nie robię, ale nie tak często to wchodzi z mojej inicjatywy. Zazwyczaj jak dzwonię to nie odbiera i robi to dopiero wieczorem, odechciało mi się po czasie. Z pisaniem też zazwyczaj to on pierwszy się odezwie, szybciej wstaje niż ja. Raz mi się za to oberwało i od jakiegoś czasu ja pierwsza to robiłam, teraz przez te 2 dni tez pierwszy sms był ode mnie. Kiedy piszemy to więcej inicjatywy i podtrzymania rozmowy leży po mojej stronie.
Raz jak się pokłóciliśmy wytknął mi, że zbyt dużo z siebie daję. Ja 100%, on 50%. Zrozumiałam, że chodziło mu, że jak go o coś poprosi to nigdy mu nie odmówię. Po tej rozmowie postanowiłam zmienić swoje zachowanie. Przykład, kupisz mi to i to, możesz to dla mnie zrobić? Zbuntowałam się i powiedziałam, że nie mam czasu. Obraził się i powiedział, że sam to sobie załatwi. Powiedziałam mu, że sam mi mówił, że zbyt mocno się staram. Oburzył się i stwierdził, że źle zinterpretowałam jego słowa. W tym tygodniu miał pierwszy raz poznać moją rodzinę. Został zaproszony na wspólne wyjście. Zgodził się, potem sam mi przypominał. Skoro się nie odzywa mam go o to pytać? Będzie mi wstyd przed rodziną, bilety są już kupione.
Znam jego rodzinę, przyjaciół, często muszę rozmawiać z jego mamą przez telefon, chciałam, żeby też moja rodzina go poznała. Wróciłam do domu rodzinnego i głupio się czuję, że ja cały czas jeżdżę do faceta, a on u mnie był tylko wtedy kiedy nikogo u nas nie było. Często sam mówił, że musi ich wreszcie poznać i wypytywał co o nim mówią i myślą.