Cześć wszystkim,
Kilka razy tu już pisałem i pewnie wiecie, że mistrzem w podrywaniu to nie jestem. Ogólnie moje życie nie jest najlepsze.
Może lepiej od początku, choć nie chce opisywać całego życia.
Nie wiem od czego zacząć? Wychowałem się w patologicznej rodzinie, co prawda nie aż tak jak to pokazują w filmach, bo obcy ludzie myśleli, że jesteśmy idealną rodzinką, jednak mój tatuś nie stronił od alkoholu. Niby nie było agresji ani nic, przynajmniej jak byłem mały, jednak z czasem nie mogłem na niego liczyć, mało tego, nigdy nie usłyszałem dobrego słowa od niego, a żeby było ciekawiej, przyjąłem cały ciężar utrzymania domu i rodziny (mieszkaliśmy ja mama i moje starsze i młodsze siostry) na siebie. Już w szkole średniej, w sumie w gimnazjum, przestałem prosić o pieniądze.
Z czasem tata zaczął się robić agresywny, przestałem wychodzić z domu, bo bałem się zostawiać kobiety same ( o przyprowadzaniu kolegów nie wspominam).
Doszło do tego, że wychodziłem z domu tylko jak musiałem, szkoła, lekarz, sklep... Moje znajomości to tylko z ludźmi, kobietami poznanymi przez neta. Tak poznałem dość sporo dziewczyn, z niektórymi się spotkałem, z jedną stworzyłem związek, który po roku sam zostawiłem bo... bo stwierdziłem, że ona z bajkowym życiem nie pasuje do mojego nieudolnego. Próbowałem to odkręcić, ale wręcz moje nachalne przepraszanie nie pomogło. Po tym załamałem się jeszcze bardziej, zawalałem pracę, a miałem swoją firmę, bo wiązało się z poważnymi skutkami, zawiesiłem, podjąłem się pracy i jakoś kroczek po kroczku próbowałem naprawić swoje życie. Udało mi się stworzyć drugi związek było wszystko fajnie, ale zdecydowanie za dużo się zaangażowałem, tzn na początku miałem dobrą pewność siebie i mimo, że nie wiedziałem nic o podrywaniu to robiłem niemal co tu piszą, ale potem za bardzo się zaangażowałem i.. i miałem problemy a ona je olała, mimo to ja walczyłem o nią i po roku trach.. wtedy już całkiem się załamałem. Doszło do tego że mija drugi rok, ja nie spotkałem się z żadną kobietą, poza tymi dwoma nie całowałem się z nikim. Mało tego... Nadal jestem prawiczkiem.
Po akcji, która była rok temu jak mój ojciec próbował zgwałcić moją matkę, nie wytrzymałem, zadzwoniłem po policję i się zaczęło. Było jeszcze gorzej w domu, więcej awantur, Nie wiedziałem co mam robić. W końcu stwierdziłem KONIEC, zacząłem walczyć o siebie. Spakowałem walizki i po prostu wyprowadziłem się nie mając nic. Po pół roku mam dobrą pracę, odłożyłem sporo kasy, także mógłbym nadal wrócić do swojej firmy, ale to inna bajka. Nadal nie potrafię wyjść do ludzi, nie mam nikogo. Nawet prze głupie święta, poza sztucznymi życzeniami od rodziny nie dostałem od niego innego. Nikt do mnie nie pisze, nie dzwoni, nie mówię o wspólnym wyjściu.
Co ja zrobiłem? Podjąłem się pracy, tam raczej sami 40+, rozpocząłem studia, albo piękne kobiety zajęte, albo faceci, ale ogólnie wszyscy zajęci. Próbuję poznać kogoś przez neta i się spotkać i... wszystko super. Fajnie się gada, ale do spotkania zwykle nie dochodzi.
Jestem trochę zdesperowany, ostatnio doszło do tego, że po protu chciałbym jakąś kobietę przelecieć. Co totalnie nie jest w moim stylu i żeby było śmieszniej... miałem okazje, ale... ale nie to zepsułem bo przed spotkaniem pokłóciłem się.

Mógłbym jeszcze pisać i pisać, ale wystarczy na dziś.
Po co to piszę? liczę na radę? może pomoc? Wsparcie? Albo po prostu chce się wygadać? Sam nie wiem.