Wrażliwy, uczuciowy dobry chłopak... Jakieś 8 lat temu mógłbym tak o sobie powiedzieć jednak w wieku 18 lat wpływ kilku czynników sprawił że stałem się sam nie wiem kim, prawdopodobnie nie zostanę pozytywnie przyjęty przez Was jednak mam ogromną chęć spytać się kogoś normalnego co o tym wszystkim sądzi.

Śmierć ojca, alkoholizm w rodzinie oraz totalne DDA i DDD.
Pierwsza miłość, wiecie to z tych ślepych, i ta chwila kiedy zostawia u Ciebie telefon i dowiadujesz się że sypała się z kilkoma na raz, a za podwózkę do mnie robiła kolesiowi loda z połykiem po którym chwile później się z nią całowałem. Wiecie wtedy coś we mnie pękło, po prostu to był ten moment w którym już powiedziałem dość.
Przestałem zwracać uwagę na zasady i reguły, wdrożyłem się w to całe uwodzenie , oglądałem poradniki, czytałem książki i w tym momencie Panowie chyba zacząłem przegrywać życie i utrwalać w mojej psychice chore zachowania.
Moje życie to była jedna wielka alkoholowa impreza która trwała kilka lat, 3 razy w tygodniu bywałem w klubach i to co tam robiłem nawet w 1% nie pokrywało się z tym czego tutaj można się nauczyć, pukałem dziewczynę w plecy i jak się odwracała od razu przechodziłem do całowania, jeśli nie była zainteresowana szukałem innej, jeśli udało mi się ją pocałować po kilku minutach mówiłem wprost, że strasznie mocno bym Cię wyruchał, i zdarzało się nawet , że miałem seks w klubie na kanapie lub na zewnątrz, miałem swój schemat, jeśli dziewczyna wykazuje zainteresowanie seksualne to się z nią spotykałem, te ładniejsze i trudniejsze kompletnie odpuszczałem. Sprawiłem że pierwsza miłość do mnie wróciła a po seksie powiedziałem jej, spadaj bo psem poszczuje.
Po jakimś czasie jednak się zakochałem, tkwiłem w tym związku 5 lat o ile w ogóle można nazwać to związkiem bo wydaje mi się ze ja byłem jej katem a ona ofiarą, byłem jej pierwszym i pierwszą miłością, scenariusz się odwrócił, i mimo iż bardzo mi na niej zależało robiłem jej wielkie krzywdy, co tydzień klub poznawanie innych, kluby ze striptizem, macanie, całowanie jednak miałem zasadę, że nie zdradzę jej (seks) i nigdy tego nie zrobiłem.
Byłem chujem do tego stopnia ,że widząc nagranie jak całuje sie w klubie z panną zrobione przez jej koleżanki potrafiłem powiedzieć jej w twarz , że to jakiś jebany fotomontaż i żeby się odjebała ode mnie.... Potrafiłem jej powiedzieć wypierdalaj szmato, to samo co słyszałem od ojca który mówił tak mojej mamie.
Wiele razy zrywałem z nią, żeby przestać robić jej takie krzywdy jednak ona wybaczała wszystko, zawsze wracała, prawie że na kolanach błagała o powrót, widząc jej łzy to jak cierpi mówiłem, że się poprawię i już nie będę jej krzywdził, czułem się wtedy jak zbawiciel, czułem potrzebę zmienienia siebie, działało to średnio na miesiąc, potem wracało ze zdwojoną siłą.

I w końcu przyszedł moment, w którym zniszczyłem sobie ucho od ciągłych imprez, życie odwróciło mi się o 180 stopni, myśl że już nigdy nie pójdę do klubu czy na imprezę sprawiało, że najbardziej obrywało się mojej dziewczynie, w końcu z nią zerwałem jednak zacząłem się czuć o wiele gorzej niż po ciosie w plecy od mojej pierwszej, chciałem wrócić lecz ona już nie.....

Prawie pół roku jestem już sam, byłem na terapii, leczyłem się ze swoich chorych zachowań.. Spotykam się ciągle z innymi jednak czuje się beznadziejnie, nie przez to że straciłem dziewczynę tylko przez to ,zę mam okropne wyrzuty,że traktowałem kogoś tak jak ktoś kiedyś traktował mnie. Straciłem całkowicie pewność siebie, nie potrafie nawet porozmawiać z kimś normalnie w cztery oczy, spotkania z kobietami kończą się tym,że jeśli robi się poważniej to uciekam, nie wykorzystując ich nawet seksualnie gdyż boje się że zostaną przeze mnie skrzywdzone. Czy ja jestem jakimś psycholem i czy uda mi się kiedykolwiek stworzyć normalny związek ?