Mam 28 i myślę, że dość duże doświadczenie z kobietami. Po krótce byłem w 6-7 związkach, najdłuższy 4 lata, najkrótszy 2 miesiące - i właśnie ten krótki "związek" poniżej opiszę.

Poznaliśmy się na Tinder (1 miesiąc pisania, 2 spotykania). Dziewczyna od razu grała w otwarte karty, była naturalna, dlatego postanowiłem od początku nie stosować wobec niej wyrafinowanych technik uwodzenia itp. Krótko mówiąc nie zachowywałem się jak napaleniec, ale również nie przesadzałem z chłodnikami itp. Od początku było extra. Myślę, że przy moim już jako-tako doświadczeniu potrafię ocenić czy jestem dla dziewczyny "kolegą" czy kims więcej. Drobne gesty, sposób w jaki mnie całowała, sama pytała jak mnie do mnie mówić "kotku, skarbie?", bardzo często jak o czymś rozmawialiśmy ona przekładała to na czas przyszły (może mnie tam zabierzesz, kiedyś itp). Gdy pytałem czy moge u niej zostać, to jeszcze tydzień przed rozstaniem słyszałem "nawet nie musisz pytać, zawsze cieszę się jak u mnie zostajesz". Dodam, że nie byliśmy z jednego miasta więc zawsze pytałem.

Pewnego dnia jak spytałem czy załatwiła już wolne w pracy na zaplanowany wspólny wyjazd, usłyszałem że może przełożylibyśmy to na inny termin. Spytałem dlaczego, usłyszałem że wszystko dzieje się za szybko - "jest ok, ale dla mnie 2 spotkania w tygodniu wystarczą, przynajmniej na razie". Zaczęła mi mówić że jest przyzwyczajona do bycia samej itd. Odsunąłem się od niej na parę dni, dałem jej czas, mimo że i tak widywaliśmy się 1-2/tyg. W międzyczasie jednak ona odzywała się coraz rzadziej, a gdy doszło do spotkania spytałem czy chce się w ogóle spotykać usłyszałem, że bardzo mnie lubi ale raczej jako kolegę. OK, jasna sprawa, nieraz dostałem kosza, ja również musiałem to samo powiedzieć dziewczynom - ale panowie - ona jeszcze tydzień wstecz sama proponowała randki, pytała czy pojde z nią na wesele, czy zapoznam jej znajomych, dziewczyna pytała jak ma się do mnie odnosić tak jak wspominałem wyżej. De facto jeszcze dzień przed tym jak zasygnalizowała mi jakikolwiek problem było idealnie i to z nas dwóch bardziej ona parła niż ja - takie miałem wrażenie. Dla mnie jest to coś totalnie niezrozumiałego. Na spotkaniu spytałem czy jest na 100% pewna ze nie chce sie ze mną spotykać - odpowiedziała że tak.

Wykluczam udział osób 3-cich oraz jej ex.

Nie piszę tego żeby się pożalić, bo ja sobie juz to w głowie poukładałem, minęło nawet trochę czasu. Ale łatwiej jest pogodzić się z czymś co rozumiesz niż coś tak absurdalnego. Z dnia na dzień dosłownie idealna, choć krótka relacja się rozpada (tak jak pisałem - 2 miesiące spotkań).

Powiedzcie mi, tak na spokojnie, co myślicie. Czy faktycznie mogło to wynikać z jej charakteru i może za szybko wszystko się rozkręciło - w związku z tym warto jeszcze się odezwać za 1-2 miesiące. Czy jeśli kobieta mówi że jestem bardziej jej kolegą to tak po prostu jest (mimo totalnie przeciwnego zachowania przez cały okres znajomości).

Aha jeszcze dodam, że spytałem ją jak to możliwe że tak nagle jej się zmieniło, powiedziała w skrócie, że długo nie miała faceta, po paru stosunkach "emocje opadły" i zaczęła się zastanawiać kim dla niej jestem - czy jest to dla mnie ostateczna odpowiedź że jestem i pozostanę jej kolegą? Czy może gdyby poszło to wszystko wolniej, to może zbudowalibyśmy inną relację. Proszę o wasze opinie. Nie szukam pocieszenia ani nadziei, bo tak jak napisałem ułożyłem to już sobie w głowie i poszedłem w życiu dalej. Aczkolwiek czasem jak o tym myślę, to pytam sam siebie czy dobrze zrobiłem że odpuściłem coś co tak dobrze się zaczęło.