logika podpowiada żeby tak zrobić, tak mnie to męczy, że nie potrafię normalnie funkcjonować, w skali chujowego samopoczucia od 1 do 10 przez pierwsze 2 tygodnie oceniam swoje samopoczucie na 10, teraz jest może 8. Niestety nad logiką górują emocje, wiem że to w końcu minie bo już raz to przeżywałem w poprzednim związku, klapki spadną z oczu a wtedy stwierdze że niewarto było się tak zadręczać.
Najśmieszniejsze jest to że kiedy się pomyliłem i wysłałem jej tego smsa, który miałą dostać jej koleżanka, poczułem ulgę i zacząłem się śmiać. Zdałem sobie sprawę że stąpając po tym cienkim lodzie i próbując zmusić ją do jakiegoś zastanowienia czy dobrze robi, tak naprawdę wystarczy jeden fałszywy krok i wpierdole się do wody. Dotarło do mnie, że właśnie ten krok nastąpił i już się mogę przestać łudzić tym, że jeszcze da się to wszystko naprawić.
Po tym wszystkim przyszedł kolejny dzień, emocję trochę opadły i stweirdziłem że przecież jeden głupi sms nie przekreśli 6 lat związku, bo jeśli miałby to zrobić to co to była za relacja? I znów przyszła jakaś złudna nadzieja że może jeszcze będzie dobrze.
Wiele osób pisało tutaj że z reguły w takich sytuacjach jest jakiś inny gość. Ja już bym chyba wolał żeby ktoś rzeczywiście był, bo mógłbym przestać myśleć że może jeszcze uda się to wszystko naprawić, bo wiedziałbym na czym stoję i mógłbym ruszyć dalej, olać to wszystko zacząć żyć normalnie.
Czy będę mógł na nią spojrzeć jak kiedyś? Już wiem że nie. Powoli zaczyna do mnie docierać że nie będzie tak jak kiedyś, bo ufałem jej na 100% a ona to zaufanie po prostu zdeptała.
Może przesadzam, może moja bujna wyobraźnia prowadzi mnie gdzieś, gdzie nie powinna. Za dużo pytań a za mało odpowiedzi.
A może paradoksalnie ten czas który ona chciała, żeby to wszystko przemyśleć potrzebny jest tak naprawdę mi?

gen please nie zachowuj się jak kobieta(bez obrazy) i powiedz B jak powiedziałeś A