Widzę po sobie, że sam sobie szkodzę i sam siebie przez to blokuje.. Bo to co robie strasznie wpływa na czynniki zewnętrzne i to jak jestem postrzegany. Często jak chodzę publicznie "na haju" zwyczajnie mam obawe przed "innymi" ludźmi, unikam ich spojrzeń, gubię się nawet we własnym rytmie chodzenia. Co jakby wywołuje u mnie zaniżenie własnej wartości. Zdecydowanie lepiej czuję się na "trzeźwo" a reszta to tylko moja ucieczka. Niejedno krotnie było mi cholernie wstyd jak paliłem papierosa "na haju" i przechodziła obok piękna dziewczyna, zaiste totalnie mną nie zainteresowana. Między innymi przez to mam wrażenie, że odeszły ode mnie dosłownie wszystkie koleżanki, bo odpierdalałem dziwne rzeczy, i też często przez to zapominałem o głosie rozsądku w mojej głowie. Mam wrażenie, że w ten sposób "kryje" się przed całym społeczeństwem. I później jak na "trzeźwo" załatwiam coś z firmy mijam się z tymi ludźmi, to totalnie nie wiem jak się zachować. Tak samo kiedyś.. świetnie mi szło zawieranie znajomośći przez neta. Poznałem bardzo przyjazną 18nastkę, poczułem się cholernie wysoko jak ta dziewczyna mnie "bajerowała" a nie ja ją. Teraz jak patrzę na kumpli w około, ten się spotyka z 3, ten z 2, ten ma dziewczyne ale i tak chodzi z kolezanka na kawe, bo musza obgadac sprawy firmowe.. A ja? A ja dalej spaceruje sam gdzies poza miastem. W kawiarni to nie bylem z 10 lat a w kinie to chyba ostatni raz na wycieczce klasowej. W ogole nie odwiedzam takich miejsc.. Teraz totalnie nie umiem w te internety, mimo że parę fajnych kandydatek się napatoczyło. Czuję się cały czas jakby mi cholernie czegoś brakowało co mnie wcześniej wypełniało, dlatego napisałem ten post na forum o relacjach damsko-meskich, bo wiadomo, ze niejedna kobieta potrafi uskrzydlić faceta, nawet sam to odczulem na wlasnej skorze. Zauważyłem wcześniej, że strasznie wąsko ukierkunkowuje swoje myślenie.. Jakiś czas temu, mniej więcej w tym okresie marcowo kwietniowym postanowiłem sobie, że spróbuję życia. Miałem wiele problemów zdrowotnych i bałem się, że nie odzyskam 100% sprawności. Więc chciałem wykorzystać "chwilę" i szło mi świetnie, bo próbowałem wszystkiego co mi wpadło w ręce. Czułem się przy tym wspaniale, masa nowych rzeczy, masa nowych atrakcji, masa nowych znajomości, w tym wiele nowych koleżanek, ale to i tak było wciąż daleko od mojego smaku na "bycie" nie samemu. Coś mnie zblokowało odkąd zaczęło się to sypać i zacząłem do tamtej pory (NIEŚWIADOMIE) sobie wmawiać, że tego już nie potrafie, prosty przykład: zaczynam jakąś relację z dziewczyną, momentalnie stwierdzam że się nie dogadamy i odpuszczam, przez to później jestem suchy jak wióry, bo wiadomo.. więcej emocji towarzyszy w życiu jak żyjesz z kobietą.

Konkluzując. Nie umiem nad sobą do końca zapanować i nie chodzi mi tu o jakieś wybryki w narkotykowym szale czy inne tego typu zachowania. Zwyczajnie "pogodzenie się" ze samym sobą, jeśli można to tak nazwać. Wkurwia mnie to, że postanowie sobie odpuścić używki czy papierosy czy nawet głupią kawę. A coś mi się nie uda czy to w firmie czy to mnie przytłoczy schemat życia codziennego i od razu wtedy lece.. do mojego źródełka iluzji przyjemności. I tak to właśnie nazywam iluzja przyjemności , bo czuję się fajnie "na chwile", zapominam, wyciszam się, oóźniej to wszystko wraca i od początku. Chciałbym jak zdrowy człowiek, przeżyć emocje od a do z, nawet te najgorsze, złość/gniew, smutek, rozczarowanie. Tak żeby to poczuć, bo od czasu ucieczki w świat iluzji.. nic nie czuje, poza załamaniem.

Odpowiadając na wasze posty, stosuję dużo stymulantów, działających na pewność siebie, pozytywne myślenie, czy też wyciszenie. Bo zacząłem sobie wmawiać + później sam sobie uwierzyłem, że mam problemy z układem nerwowym. Dlatego każda mikorskopijna rzecz potrafiła mnie na maksa zirytować, nawet byle gówno. Tak jakby ktoś wszedł momentalnie na odwyk i szalał przez brak codziennej dawki narkotyku. Miałem wrażenie, że to przez brak kobiet, dlatego tu jestem.