Hej! Pisze po poradę. Otóz od 1,5 roku spotykam się ze świetną dziewczyną, przez rok było nam świetnie. Wspólnie spędzaliśmy czas (w międzyczasie 2 miesiące przerwy, wyjechałem) wróciłem i dalej spędzaliśmy świetnie ten czas, codzienny seks po kilka razy dziennie, wspólne wakacje, ferie - spotykaliśmy się prawie dzień w dzień, co wiem, że jest błędem, ale nie było tak źle. Poznaliśmy swoich znajomych, rodzinę. Problem zaczął się później... rutyna, nuda? Przypomniało mi to trochę poprzedni związek. Zniknął szacunek, dziewczyna potrafiła mnie wyzwać od frajerów, debili czy od idiotów z byle powodu - np. takiego, że oblałem ją wodą. Przy takich akcjach stanowczo mówiłem, aby tak nie robiła, odwozilem ją i wracałem do swoich zajęć - co często bylo mi wypominane, że jak jest źle to niby uciekam i ją zostawiam a ona ryczy w domu. No cóż, święty też nie byłem, zdarzyły się później drobne słówka i o de mnie. Ale ostatnie tygodnie to czysta wojna - wyjde z kumplami: masa wyzwisk, chce pobyć trochę sam: krzyczy, że jest sama , wysyła mi zdjęcia jak płacze i szantażuje mnie emocjonalnie. Jak nie chce przyjechać, bywa, że wypisuje durnoty aby mnie tylko ruszyć typu, że jest na imprezie, że jest z moim kumplem, to pilne - zadzowń, olewam to ale ileż można to znosić.

Co muszę dodać, to, że dziewczyna kiedy ją poznałem była dziewicą, ma 18 lat. Nadal sądze, że nie poznalem wcześniej tak fajnej kobiety, ale nie mogę zrozumieć co się w niej tak zmieniło. To jakiś okres buntu? Często wypomina mi, ze nie chce sie bawić, że ona chce imprezowac - co fakt to nie rajcuje mnie cotygodniowa impreza, bo mam troche inny tryb życia, ale od czasu do czasu sie pobawimy, nie zabraniam jej tez wychodzić z koleżankami, wręcz proponuje jej to. A może, jest po prostu małolatą i sama nie wie czego chce?

Po co piszę ten post, otóż chcę się upewnić w swoich przekonaniach - że może warto pocierpieć, ale dać sobie spokój, czy może jednak starać się, jakoś to naprawić, chociaż rozmowa ostatnimi czasu nie ma sensu, cała wina spada na mnie.