To pytanie do was jest pytaniem natury czysto egzystencjalnej, nie będzie tutaj nic o podrywaniu. Mam 26 lat i od dwóch lat mieszkam w dużym mieście jakieś 50 km od domu. Mam dobry kontakt z Mamą i swoją siostrą. Rozmawiamy przez tela parę razy w tygodniu.

Piszę ten wpis dlatego bo zdarza mi się o tym myśleć jak dzisiaj w pracy. Wcześniej mieszkałem na Wsi . Pamiętam za małolata ciągle jeździłem do jakiś ciotek wujków i chuj wie kogo. Pamiętam że ciągle były jakieś imieniny po 30 osób ludzie tak spędzali czas. Dziś każdy siedzi zamknięty w swoich domach, w tych malutkich rodzinach 3-4 osobowych i ludzie spotykają się dwa razy w roku dosłownie na święta na chwilę. Moja dobra ciocia u której spędziłem bardzo dużo czasu w młodości. Nie robi żadnych imienin urodzin, przez ostatnie 10 lat byłem u niej może 2 razy. Czy to jest następująca kolej rzeczy że te duże kiedyś rodziny całkowicie się teraz rozpadają. Mam wrażenie że każdy tylko hajs praca i chuj zamyka się na innych ludzi. Trochę mnie to boli ale dużo bardziej boli mnie tracenie przyjaciół. Wyprowadziłem się bo sporo osób zatraca się w używkach z mojego byłego towarzystwa. Mój dobry przyjaciel jest taki Cuckiem że widzę go dosłownie 2-3 razy w roku. Ponieważ jest tak zmanipulowany przez swoją żonę że po prostu nie może wyjść nigdzie. Pozwoli mu przyjechać do mnie w środku tygodnia dosłownie na 3-4h gdzie dzień wcześniej jest w chuj awantura a następnego dnia rano sms od niego przepraszam ale coś tam coś tam itp . Mój kolejny dobry przyjaciel trochę się załamał i nawet nie wychodzi z domu. I tak 90 procent relacji.

Rozumiem że taka jest kolej rzeczy, samotność wypełnia mi sport, 2 wspólokatorów, koleżanka ze szkoły i dziewczyna . Różne zadania itp. Ale tak czy inaczej czuje się samotny. Mam sporo czasu w pracy czytam itp jakoś w miarę dobrze to wykorzystuje ale trochę boli to że tracę przyjaciół albo już ich tak naprawdę straciłem z którymi przeżyłem tyle pięknych lat.