Witam. Muszę się poradzić w pewnej sprawie.  Byłem z dziewczyną. Rozstaliśmy się, straciliśmy kontakt, była do mnie nastawiona tak, że mnie znać nie chciała.

Byłem jej pierwszym i jedynym chłopakiem. Przede mną bała się spotykać z innymi a ze mną spotkała się mimo ,,strachu". Na drugim spotkaniu wyznała, że się zauroczyła. Po jakimś czasie weszliśmy w związek. Zaczęło się trochę psuć, wiecie, są trochę inne wymagania wtedy i inne myśli. Było fatalnie wręcz więc się rozstaliśmy. Dodam, że miała problemy z tym żeby mówić, że coś do mnie czuje itp. Podstawiona pod ścianę wyznała, że się zakochała z czego po zerwaniu się wycofała twierdząc, że się myliła z uczuciami. rozstaliśmy się w złej atmosferze. Nie chciała mnie znać. Ostatnio się do mnie odezwała, przepraszając i twierdząc, że tęskni za mną, a raczej za rozmową ze mną. Chce mieć ze mną kontakt, ale jasno mówi, że tylko koleżeństwo. I przy każdej innej dziewczynie bym to zrozumiał tylko ona jest innym przypadkiem.

Nie chcę byście oceniali czy warto wracać czy nie, ale o same zachowanie, które ma korzenie w ludzkiej psychice. Kobiety czy dziewczyny kierują się emocjami a ona właśnie dużo myśli. Zanim zostaliśmy parą doszliśmy do wniosku, że łatwiej byłoby jej zerwać kontakt z kimś niż z nim być i go pokochać bo boi się, że kogoś zrani itp. Powiedziała otwarcie że ma problemy z okazywaniem uczuć itp. I tutaj pytanie. bo sprawa wygląda tak, że chce mieć ze mną kontakt, ale nie chce się ze mną spotkać, nawet jak ustaliliśmy, że to będzie koleżeństwo. Nie kumam tego kompletnie. Tłumaczę to sobie tak, że brakuje jej mojej osoby, ale myśl, że nam w związku nie wyszło powoduje, że nie chce się ze mną spotkać bo boi się, że by coś do mnie znowu poczuła a nie chciałaby wejść w związek z wiedzą, że było raz źle, a jak coś było raz źle to już nie będzie lepiej.

Trochę pogmatwana sytaucja. Przyznaje mi teraz, że w związku też bywało znakomicie, ale efekt tego jest taki, że się rozstaliśmy. Chciałem kiedyś jej pomóc chociażby z nieśmiałością, ale no.. wygodniej jej odmówić bo woli sama sobie pomóc a i tak na koniec nic z tym nie robi. Kieruje się myslami w sposób okrutny. Np. jakby jej jakaś miłość mieszkała np. 200 km dalej, natychmiast by to ucięła bo wygodniej jest się rozstać i nie martwić (albo wmawiając sobie, że wszystko jest ok) niż trwać w związku i się trochę pomęczyć.

Po mnie rozmawiała z innymi, głównie poznanymi przez internet i pierwsze spotkanie mocno ją ściągało do dołu. A bo byli głupi, a to bo inaczej ich sobie wyobrażała itp. Ostatnio rozmawialiśmy i coś wspominała, że tęskni za jakimś tam chłopakiem ze szkoły. to był jej kolega. Dopytywałem co i jak, tak po treści wyglądało to tak jakby nagle pomyślała, że o w sumie to fajny był, ale... powiedziałem czy się ,,zabujała" w nim a ona odpowiedziała, że to nie jest chłopak, w którym można się zakochać czy coś, chociaż tak z rozmowy czułem, że chciałaby coś z nim ewentualnie spróbować (on ją olewał, nie odpisywał jej itp.). Coś się nie układa to znajdzie zaraz miliard powodów w głowie by rozumem stłamsić kompletnie emocje.

Zastanawia mnie czemu się boi spotkać ze mną, czemu chce utrzymać kontakt i czemu się natychmiast wkurza jak rozmowa przechodzi na nią i te jej ,,oszukiwanie siebie" i odpychanie uczuć. Co myślicie o tej sytuacji? jak to wytłumaczyć? Jeśli odbieracie to tak, że mogłaby chcieć wrócić to ewentualnie jak działać? Chodzi o czystą ciekawość. Mam obecnie dziewczynę, na której mi zależy, ale tutaj moja ciekawość jest po prostu olbrzymia z punktu widzenia psychologii bo nigdy nie spotkałem takiej sytuacji u siebie, u znajomych czy nawet czytając tutaj stronę. przypomina to trochę zasadę ,,koła ratunkowego", ale ona z nikim oprócz mnie nie gada nawet. I nawet nie daje żadnej możliwości powrotu (chociaż powiedziałem, że nie chcę, że mam dziewczynę)