Witajcie.

Zwracam się do was z prośbą o radę i opinię.

Swoją narzeczoną poznałem 4 lata temu.Byłem raczej typem piotrusia pana ale dało się to pogodzic z praca i swoim szczesciem,Nie potrzebowałem niczyjej akceptacji ani atencji i bylo mi z tym dobrze.I wtedy pojawiła się ona.Miałem 23 lata ona 31 i dziecko.

Początki były super.Wierzyłem że to może być ta jedyna przy której mogę być sobą i jednocześnie pracować by być kimś więcej,być kimś lepszym.Ze względu na jej nieciekawą sytuacje zamieszkaliśmy razem po ok pół roku.Zacząłem zauważać że jest bardzo wrażliwa na punkcie zdrady,innych kobiet w moim życiu(sprawdzanie telefonu,wypytywanie).Jako że byłem byłem pewien tego że chce z nią być bagatelizowałem sprawę.Nie starałem się nic ukrywać i byłem szczery.

Presja narastała.Nie chciałem jej tracic ani ranić więc zacząłem niektóre znajomości przed nią ukrywać.Lubiłem sobie w tym czasie coś "zarzucić" więc zaczęły sie kłótnie i oskarżenia.Zacząłem ucinać wszystkie stare znajomości,rzuciłem prace która się jej nie podobała i pojawiły się dalsze problemy,problemy finansowe.

Już wtedy moja jak się okazało słaba psychika zaczęła mieć problem z ogarnięciem tego co się dzieje.Zacząłem zrzucać na nią odpowiedzialność bo nie bylem w stanie jej udzwignąć i gdy już było dosyc ciężko,okazało się ze jest w ciąży.....

Zawsze dbalem o zabezpieczenie i nawet w razie w,miałem znajomego lekaża który zalatwial srodki 72,jednak moja nazeczona nie zgodzila sie twierdzac ze pracuje tam taka jedna ktora cos odemnie chce i nie ma opcji....po 2 tyg okazalo sie ze byla to bardzo zla decyzja a kolejna byla jeszcze gorsza.Farmakologiczna aborcja.

Od tego momentu coś w nas się zmieniło.

Byliśmy razem już prawie 3 lata.Mimo tego wszystkiego nadal chcielismy byc razem,kochaliśmy się i wychodziliśmy z założenia że to co razem złego przeżyliśmy może nas wzmocnić bardziej niż wszystko co dobre.
Jako że nadal mieliśmy problemy finansowe,a ona dostała oferte pracy za dobre pieniądze w innym mieście,zdecydowaliśmy się zaryzykować.
Wyjechała.

Miałem dojechać jak tylko praca okaze się na tyle pewna zebym mogl na miejscu pozwolić sobie na poszukiwanie czegoś dla siebie.Przez dlugi czas przed wyjazdem mowila o tym ze chce byc moja zona i kiedy zaczeliśmy widywać się co 2-3 tyg na weekend stwiedziłem ze dojrzalem do tej decyzji.Zniknely klotnie i cieszylismy sie soba.

Pare dni pozniej dostalem telefon.Poznala nowych ludzi,otworzyli ja i nie przyjedzie do mnie,tylko wyjedzie z nimi.Szok,zlosc,smutek.Burza emocji.Awantura i deklaracja "albo oni,albo ja".Wybrala ich.I wtedy ten obraz zakochanej,wpatrzonej tylko we mnie kobiety gdzieś zniknął.
Placz i gniew,tyle pamietam z pierwszych paru dni.
Po kilku kolejnych spedzonych na uzalaniu sie nad swym losem,rozmyslaniem ilu to nowych facetow ja teraz adoruje przyszla mysl-JAK ODZYSKAC BYŁĄ.
Niestety,emocjonalnie i mentalnie bylem juz wtedy wrakiem więc zamiast stosowac sie do "cudownych" poradników,uskutecznialem wlasna metode....chorej,placzliwej pizdeczki ktora słysząc " nie kocham Cie,nie chce z Tobą być i jestem tego raczej pewna" słyszała tylko RACZEJ.
Kiedy zaczelismy troche rozmawiac okazalo sie ze zaczyna miec problemy finansowe wiec....zacząłem jej pomagac.We wszystkim.Dała mi szanse....przeprowadzilem sie do niej na....2 tyg,zaręczyłem się... po czym wrucilismy...razem.

Wrucilismy do punktu wyjscia,Zamieszkalismy razem,zaczelismy pracowac....
Ona przez to wszystko stracila kontakt ze swoim dzieckiem ktore od poczatku naszej znajomosci bylo pod opieką ojca.
Zauwazylem cos,co przeoczylem dawno temu.Jej troska i zaangarzowanie przypominaly coraz bardziej relacje matka-syn a nie kochanek-kochanka.Nie bylem juz w stanie tego przeskoczyc.Brak seksu,moje naciski na wieksze zaangazowanie z jej strony,na ponownym skupieniu jej uwagi na mnie przyniosly w koncu efekt.Zaczela mowic o zamieszkaniu osobno.
Zacząłem racjonalizowac,ze nie mozna byc razem ale osobno,ze to dla mnie nie dopuszczalne i bla bla bla....belkot.

Pare dni temu,podczas kolejnego wystepu o moich potrzebach i jej braku zaangazowania uslyszalem w koncu to co "chcialem"."Mam dosc,nie mozemy mieszkac razem,chce zamieszkac sama i to wszystko sobie sama poukladać,nie chce się rozstać,tylko zamieszkać osobno". Moja odpowiedz byla oczywista" albo razem,albo wcale" zdania nie zmienila.

Zrobilem scenke,pakowanie,ze jak chcesz wolnosci to spoko,ale mnie juz nie ma dla Ciebie,skasuj moj nr i nie dzwon,a jezeli ja zadzwonie to nie odbieraj bo to bedzie tylko moja chwla slabości do Ciebie.I poszedlem do pracy.

Nie spalem cala noc,ona tez.Kiedy rano wrucilem zaczelismy rozmawiac.
Zgodziłem się na zamieszkanie osobno,bo zrozumiałem że tylko tak oboje zrozumiemy czego tak naprawdę chcemy i tylko w ten sposób będe mogł zacząc pracę nad samym sobą.

Dopiero od tej chwili zacząłem rozumieć do czego doprowadził mój brak spójności samego siebie w tym wszystkim.

Nie wiem jeszcze czy przystać na taką formę bycia razem,czy potraktować to jak sytuacje"koła ratunkowego".

Czy utrzymac mimo wszystko kontakt mimo rozstania po wyprowadzce i jak może to wpłynąć na moją prace nad sobą?