Cześć wszystkim,

Jako nowy członek forum serdecznie witam się ze wszystkimi!

Zanim przejdę do rzeczy, krótka (szczera) wazelina: Super robotę robi to forum a w zwłaszcza admini i kilku doświadczonych użytkowników-szacunek i kontynuujcie dobrą robotę!

Proszę o ocenę sytuacji w której znalazł się „mój związek” (nie wiem czy związek to najlepsze określenie). Każdy głos w dyskusji się liczy natomiast prosiłbym o raczej przemyślane wypowiedzi użytkowników, którzy trochę przeżyli-do rzeczy:

Budujemy z dziewczyną relację od 4 lat. Od roku mieszkamy razem. Jesteśmy niezależni finansowo. Jesteśmy w podobnym już dojrzałym wieku. Kobieta w domu się stara. Sex jest raczej przeciętny- szału nie ma co do jakości jak i co do częstotliwości zbliżeń.

Od jakiegoś czasu nie układa się najlepiej.

Najpoważniejszym mankamentem tej relacji (z mojego punktu widzenia) jest to, że mam wrażenie, że nasza znajomość przybrała quasi ekonomiczny układ i jest powierzchowna-wydaje mi się, że ona jest ze mną „bo tak wygodniej”, choć może nie umie się do tego przed sobą przyznać. Dlaczego?

Problem nr 1-nie widzę u nas dojrzałego partnerstwa:

- nie rozmawiamy o wspólnych planach (serio- dorośli pracujący ludzie po 4 latach związku nie wiedzą czego chcą od siebie!?). Jakiekolwiek próby podejmowania poważniejszych tematów przeze mnie- czy to oświadczyn/ślubu, czy to zakupu wspólnego mieszkania- kończyły się nabraniem przez partnerkę wody w usta lub wymijającymi odpowiedziami.

Jakiekolwiek wspólne plany ograniczają się do rangi „co na obiad w niedzielę”/„co robimy w weekend” / „gdzie jedziemy na wakacje”. Fajnie, tylko ja bym chciał czegoś więcej w zakresie wspólnego planowania…nie ma w tym głębi…nie wiem na czym stoję...mam wrażenie, że jej po prostu nie zależy na wspólnej relacji lub nie zależy w takim stopniu jak mi-ot jest jej dobrze tak jak jest: bez poważniejszych planów, bez deklaracji- na zasadzie zobaczymy co życie przyniesie...tak trochę „po studencku”. Oczywiście ona nie widzi problemu, że tego typu tematy wychodzą wyłącznie ode mnie.

Problem nr 2- nie widzę u niej szczerego wsparcia w trudnych sytuacjach:

-jest prawdopodobne, że na skutek zmian zawodowych i chwilowego pogorszenia się mojej sytuacji finansowej będę musiał opuścić wynajmowane przez nas mieszkanie i wrócić do rodzinnego Torunia (czego bardzo nie chce). Partnerka zostanie w dotychczasowym wynajmowanym mieszkaniu i będzie szukać sobie współlokatorki (gdy się wspólnie wprowadzaliśmy to wziąłem na siebie większą część opłat z racji tego, że lepiej zarabiałem- po prostu miły gest. Teraz ona zarabia lepiej, a ja chwilowo nic- pomimo tego za mieszkanie płacimy 50/50).

Nie oczekuję, że ktoś mnie będzie utrzymywał, ale od 4 letniego związku i dorosłej kobiety rozsądnym chyba jest moje oczekiwanie wobec niej, że jakkolwiek (choćby kurtuazyjnie) zainteresuje się w jaki sposób może mi pomóc- tak abym jednak nie musiał się wyprowadzać (nie chodzi mi tu o pomoc finansową, ale szczere okazanie jakiejkolwiek inicjatywy - coś na zasadzie: twoja przeprowadzka to ostateczność może da się coś wykombinować…no cokolwiek;).

Była zainteresowana faktycznie…tyle tylko, że tematem czy pojedziemy razem gdzieś na długi weekend. Rozpoczęte pakowanie walizek nie robi na niej wrażenia..

Czy dorosłej kobiecie kochającej swojego faceta powinienem w ogóle tłumaczyć, jakiego wsparcia druga osoba w związku oczekuje w razie utraty roboty i to jeszcze w sytuacji wspólnego mieszkania w wynajmowanym lokalu? (Pominę już zawracanie głowy czy jedziemy na długi weekend- btw. każdy płaci za siebie). Czy w dojrzałej szczerej relacji powinienem „dopraszać się” o jakieś wsparcie, poczucie, że nie jesteś z tym problemem sam? No nie wierze, że jest aż tak nie ogarnięta! Przecież to jest chyba dla niej oczywiste, że po takim jej podejściu już nigdy z nią mieszkania wspólnie nie wynajmę…no chyba, że jest aż tak naiwna i nie zdaję sobie sprawy jak ja odczytuje jej zachowanie.

Przecież chęć jakiejkolwiek pomocy/wsparcia powinna od niej wyjść niejako naturalnie- a tutaj nie tylko tego wsparcia nie widzę co wręcz wydaje mi się, że ona ignoruje problem lub robi wszystko, żeby go nie zauważać. Oczywiście jest gadka w stylu „nie martw się” „wszystko się ułoży” ale wiecie jak to jest: ględzenie nie wymaga wysiłku a wyprowadzam się za 1,5 miesiąca.

Jedno jest pewne- tą akcją na maxa mnie zawiodła-jak nigdy przez 4 lata. Ja wiem, że to facet jest „głową rodziny” i powinien wziąć na siebie ciężar ekonomiczny. Jednakże po tej akcji zwyczajnie mam podstawy przypuszczać, że nie mogę na nią liczyć…na zasadzie jak jest dobrze to jest dobrze a jak jest źle to radź sobie sam (to prawda, że „prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie”a w Polsce gdy odniesiesz sukces:).

Pewnie nieco histeryzuję, ale po 4 latach związku i roku mieszkania razem muszę stwierdzić, że: (1) nie jestem pewny jej zaangażowania (2) absolutnie nie wiem czy ona mnie kocha czy też jest ze mną na zasadzie „bo to zawsze lepiej kogoś mieć”.

No naprawdę nie wiem co mam o tym wszystkim myśleć.

Prośba o spojrzenia z szerszej perspektywy i ewentualne sugestie czy brnięcie w to dalej ma sens;) Wiadomo- nikt za mnie decyzji nie podejmie ale może ktoś miał podobną sytuacje albo wie jak to ugryźć tak żeby sobie zębów nie połamać;)

Dzięki!