Kolego, przedstawiasz sytuację swoimi oczami według Ciebie tylko i wyłącznie ona jest wina temu wszystkiemu. A jakbyśmy pochłuchali jej punktu widzenia, może okazać się że jesteś zwykłym dupkiem i nic z tego co tutaj napisałeś nie jest prawdą. Moim zdaniem nikt nic tutaj nie wskóra, bo tutaj potrzeba poznać całą sytuację a nie tylko jakiś kawałek.

Jedyne co mogę Ci poradzić, porozmawiajcie szczerze. Powiedz jak się czujesz, że potrzebujesz pomocy z jej strony. Jak to nie zadziała, szukaj pomocy u specjalistów.

Zegar jej tyka nic nie poradzisz. Ona szuka kolesia, który uciągnie ten wagon. Ty nie dajesz rady, do czego masz prawo bo jesteś człowiekiem, a nie koniem pociągowym. Ba, nawet konia się tak nie traktuje. A lokomotywa potrafi popsuć. Dla mnie czerwona lampka.

To ta sama Atencjuszka co dwa tematy temu i ta sama co sceny robiła o byłą?

Przemilczasz rzeczy, które Ciebie wkurwiają. Twoja narzeczona Ciebie grubo dominuje nie od wczoraj, w dodatku jeździ po Tobie jak po psie.

Być może nie przynosisz stresu z pracy do domu tylko stres z domu do pracy?

Jak czujesz się wysysany to jesteś z toksyną, to jest bardzo proste.
Zrzucanie na Ciebie winy za wszystko to standard zjebaństwa #2.

Można wyjść z tego w miarę cało ale prawdopodobnie bez niej.

Po pierwsze, zarządzasz zasadę, że będzie po Twojemu albo wcale, wyjebane masz w jej argumenty, jak się tylko zająknie, żeby zacząć coś Ci pierdolić jak do dzieciaka to od razu jej prosto w oczy: "Jak Ci się nie podoba to poszukaj sobie innego, mam już dość Twojego wiecznego niezadowolenia" .

I chuj, i trzymasz tą ramę choćbyś zdechł.

Tylko w ten sposób wyjdziesz z tego z jeszcze w miarę dyszącym szacunkiem własnym.
Inaczej przejebiesz i z nią, i z samym sobą.

"Oświadczyłem się jej kilka miesięcy temu i było wspaniale, ale teraz nagle zmieniła się bo nie wypełniam jej "planu" na dziecko, ślub i szczęśliwe życie. Cały czas robi mi ciśnienie co jak się domyślacie nie pomaga mi, a jeszcze pogłębia kiepski stan psychiczny.

Już nie wiem jak z nią rozmawiać. Nic do niej nie dociera. Jest zafiksowana na tym, że kiedyś coś jej obiecałem a teraz okazuje się, że to kłamstwo.

Mam wrażenie, że sama rozwala ten związek i chce oskarżyć o to mnie. Nie mogę się nawet zrelaksować bo kładzione są mi do głowy coraz to nowe argumenty jak to ją oszukałem etc. Czy to jest właśnie toksyczność czy to ja zjebałem mając czelność poczuć się gorzej? Poradźcie coś. Może robię coś źle, może źle z nią rozmawiam?
Jak byście Wy rozwiązali taką sytuację?"

Ja tam nie wchodzę głębiej nawet w ten temat i czy to ta sama czy inna bo nie znam autora nawet z nicku.
Do sedna. Obiecałeś coś kobiecie i się z tego nie wywiązałeś i to, że ona jest teraz za to na ciebie zła to nie twoja wina. W twoim mniemaniu oczywiście. Jaki z ciebie facet, że coś obiecujesz, nie robisz tego i zwalasz winę na drugą osobę, nie widząc nic w tym złego?

Po pierwsze, nie obiecuj jak nie jesteś pewien że to zrobisz. Po drugie, zdarzają się błędy oczywiście ale miej jaja by się do nich przyznać a nie zlewać. W końcu pierdolnie cię w komis i dobrze zrobi bo to nie w niej problem a w tobie.

Może zacznij od tego, że powiesz nam czemu się jej oświadczyłeś, czy tego chciałeś czy po prostu bałeś się, że cie zostawi? No i co jej takiego obiecałeś, bo trudno tu cokolwiek powiedzieć nie znając dokładnie sytuacji? Nie znam cie ale obstawiam, że panna dała ci ultimatum albo ślub albo wypierdalaj ty narobiłeś w zbroje i obiecałeś wszystko byle cie nie zostawiła. A teraz panna ciśnie o realizacje obietnic a ty nie wyrabiasz psychicznie bo po prostu nie jesteś na to gotowy.

Czasami mam podobnie tylko z malum szcxegolem ze u mnie jest odwrotnie. To moja golebica ma czesto doly bo covid, bo nie mozna wyjsc do sklepu, bo okres za dlugi, bo do ginekologa sie nie da isc bo zaden nie przyjmuje tak jak kiedys, bo czekolady braklo na wieczor, bo dziecko trzeba zas wykapac a sie nie chce, bo na wakacjach zas bedzie w masce lazic, I wszyscu dookola umieraja.... a ja ja pocieszam I mowie ze bedzie dobrze bo to ja nosze spodnie, a dwoch zalamanych na swiat w domu nie potrzeba. Wez sie chlopie w garsc I nie jęcz, zaraz sloneczko wyjdzie, przyjdzie wiosna I nastroje a zmienia.

Ja miałem tak samo w małżeństwie. Też byłem obwiniany, że obiecałem dziecko, a teraz nie chcę. Poźniej już za wszystko byłem obwiniany. Ale im bardziej żona cisnęła mnie i im więcej problemów robiła z byle powodu, tym ja bardziej czułem niechęć do robienia dziecka. W końcu usłyszałem od niej, że gdybym chciał jej zrobić dziecko, to by mnie kochała,a tak to nie kocha mnie i nie widzize mną przyszłości. Nałożyły się na to wszystko problemy w pracy i ani w pracy nie było spokoju, ani w domu. Cały czas rozdrażnienie, nerwy i bicie się z właanymi myślami. Bo tak, mówiłem ze chcę mieć dziecko, ale też widziałem, że między nami nie jest najlepiej, że gdzieś tam olewa mnie. Zacząłem w końcu myśleć, że to nie na mnie jej zależy tylko na dziecku.
Jaka była prawda, nie wiem i już nigdy się nie dowiem. Pewnego dnia powiedziała mi o pozwie rozwodowym i że od jakiegoś czasu spotyka się z kimś innym.
Po kilku latach pluję sobie w brodę, że tak się zachowywałem, a nie inaczej i nie chciałem wtedy tego dziecka. Gdyby dało się cofnąć czas, to zgodziłbym się.
Choć znajomi i rodzina cały czas mi mówią, że nawet jakbym się zgodził wtedy, to i tak to wszystko pierdolnęłoby, bo ona mnie nie kochała.