Cześć,

Znalazłem się w swojej najgorszej sytuacji życiowej, zacząłem się już nawet z tym "oswajać". Założyłem ten temat z przerażenia.. przeraziło mnie to, że zacząłem myśleć o śmierci i zwyczajnie się tego nie boje. Strasznie się zmieniłem, nawet nie zauważyłem kiedy. Wcześniej nie wyobrażałem sobie odpowiedzieć komuś na pytanie "co u Ciebie" w stylu "żyć się nie chce". Przestraszyłem się tego, że zacząłem się modlić do Boga o śmierć.. tak to nie żart. Zwyczajnie chciałem, żeby mi się "coś przytrafiło" nie z mojej winy. Duszę to cały czas w sobie. Robię rzeczy totalnie bez sensu, wypalam 3 fajki z rzędu tłumacząc sobie, że to nic "i tak zdechnę". Pisałem wcześniej o rezygnacji z marihuany.. wróciłem do tego szybciej niż planowałem, praktycznie tylko to pomaga mi się utrzymać jako tako "na wodzie". Myślę, że po odstawieniu tej używki, nie byłbym w stanie dalej egzystować. Dlaczego tak jest?

Wpadłem w jakąś dziwną manie mówienia sobie jaki to jestem nieporadny czy ile mi to rzeczy "przelatuje przez palce". Coraz bardziej się zagłębiam w tym własnym gównie. Zaczęło się od tego, że przyjąłem się do pracy na to samo stanowisko, z którego wcześniej zrezygnowałem, nagle mnie oświeciło jak zajebiste życie wtedy miałem.. Teraz robię to samo, dla tego samego inwestora ale: 1) za ponad połowę taniej 2) na o wiele gorszym sprzęcie 3) w kiepskim towarzystwie 4) mam 2 razy wiecej obowiazkow 5) z nikim tu nie rozmawiam mimo "pracy biurowej".

Codziennie rano wstajac, psiocze na siebie, na swoje zycie.. Jak to jest zle i jak to bez sensu ze w ogole jestem i znowu wstalem, bo i tak nikt i nic z tego nie ma. W domu z nikim nie rozmawiam, mijam sie czesto z rodzicami, bez slow. W pracy odsiedze 8 godzin, wracam. Totalnie z nikim nie rozmawiajac, czuje duza tesknote za towarzystwem z poprzedniej firmy.

Trace codziennie duzo pewnosci siebie, za kazdym razem jakis cichy glos zabija caly moj zapal, i cale moje zaangazowanie. Przyznalem sie jakby sam przed soba, ze nie bede sie staral, bo nie mam o co.. Nie podrywam dziewczyn, ba.. nawet z zadna nie gadam. Mialem sie tam z ktora spotkac ale zwyczajnie to olałem. Uznalem, ze nie jest to dla mnie dobry moment na rozmawianie o mnie z kims "obcym". Czuje sie nikim.. strasznie siebie lekcewaze, wyzywam sam siebie i wmawiam sobie "lepiej zebys zdechl". Dopiero jak pojde na trening i spotkam te wszystkie sympatyczne osoby to wtedy zlapie bakcyla. Chwilowego niestety, caly moj zapal momentalnie spada wraz z przekroczeniem progu domu. Czuje sie strasznie samotny ale mi to nie przeszkadza, przyzwyczailem sie na maksa, potrafie rozmawiac tylko sam ze soba, bo jestem dla siebie bezwzgledny.. przez co zlapalem kilka wpadek w rozmowach z obca osoba.