Cześć misiaczki.

Potrzebuje (najlepiej dzisiaj przed wieczorem) zajebistej rady od Was.

Sprawa wygląda tak. Miałem prawie żonę. Tuż przed ślubem coś nie pykło i nie szukałem w żadnym wypadku kogoś na stałe. Żyłem imprezą , przypadkowymi znajomościami etc.
Nie wydawało mi się możliwe, żebym poczuł coś silnego do jakiejkolwiek innej kobiety niż moja niedoszła żona.

Ale.
Minęły dwa lata.
I spotkałem 5 lat młodszą dziewczynę.
Kobieta 10/10. Mega silny charakter. W życiu się sama pierwsza nie otworzy. Bardzo imponuje mi to jak potrafi być silna emocjonalnie.

Takie kobiety jeżeli raz Ci zaufają, raz podejmą decyzję żeby być z Tobą to będą już zawsze. Ale się trzeba mega napracować żeby tak się stało.

Trwało to blisko 3 miesiące. Pracujemy razem. Kontaktujemy się całkiem często.
W skrócie. Zaczęło iskrzyć, siedzimy na imprezie, ona bardzo blisko mnie, położyłem jej rękę na policzku, widzę po oczach że jeżeli pocałuje, to ona to odwzajemni. Myślę sobie że grubo dość. bo to nie jest zabawka, tylko kobieta i to taka w której mógłbym się za 3 sekundy zakochać.
Dodam, że miałem kilka (sporo) kobiet od rozstania z moją niedoszłą żoną, ale ta jest inna. Tu nie chodzi o możliwość kontaktu fizycznego z "dobrą dupcią", ja autentycznie potrafię się zachwycać nie tylko jej wyglądem, ale tym jakim jest człowiekiem.

I tak wracając do imprezy, ręka na policzku wszystko idealnie i spasowałem. Przeraziło mnie że ja autentycznie coś do niej czuje, i że autentycznie mam możliwość to sfinalizować.

Nasza znajomość jest dziwna. Chemia jak jasna cholera, bliskość jest tak niesamowicie pociągająca. Ale zarówno ona jak i ja pieruńsko się boimy tego co jest z tym związane. Że ona nie jest dla mnie w żadnym wypadku bez znaczenia, ja dla niej z resztą też nie, i ona też się tego boi.

Ale jednocześnie kiedy z nią tam tak siedziałem na tej imprezie to decyzja należała do mnie. Mogłem ją pocałować, nie odmówiłaby mi jeżeli tylko bym wykonał krok, ona by za mną podążyła. Sama mnóstwo razy mi powtarzała że "mi ufa".

Po tej akcji, miesiąc przerwy i to samo. Tym razem postanowiliśmy się spotkać we dwoje. Ławka w parku w środku nocy, znowu łapka na policzku i znowu ten sam paraliż. Ale tym razem pozwoliłem jej się do siebie przytulić. Objąłem ją czule i stanowczo. Głaskałem, a ona odgłaskiwała. Wbiła mi lekko pazurki w bok, i smyrała delikatnie. Ale nic więcej. Ponownie to była moja decyzja żeby spasować.

Znowu trochę awkwardnesu przez jakiś czas. Znowu takie udawanie że "jesteśmy tylko kumplami" i nagle jebs. Wczoraj. Jprd chłopakyyy.

Poszliśmy do kina, potem coś zjeść, cały czas pod wpływem alkoholu. Wylądowaliśmy u niej. Zebrało nam się na rozmowy "o nas".
Stwierdziła że jestem jej "dobrym kumplem" i tak dalej. Zaczęła tłumaczyć że nie jestem w jej typie. I tak dalej.
Że były momenty że mogłem ją pocałować, ale że to bez sensu. Bo fakt, byłoby miłe, ale ze i tak by nam nie wyszło.

Tak wiecie, ja prawie nic nie mówiłem a ona jakby się kłóciła sama ze sobą i sama sobie próbowała wmówić że "tak będzie lepiej".

I potem poszliśmy spać. Razem kurde. Przytuleni na łyżeczkę. Miałem jedną łapkę na udzie, tuż koło sami wiecie czego. Drugą pod biustem, tak że czasami go delikatnie dotykałem.
A ona leżała i pozwalała się głaskać itd. Wystarczyłoby przesunąć rękę troszeczkę obok i by poszło.Ponownie by nie odmówiła.

A mnie znowu jebnął paraliż. W sensie, że wystarczy mały, maluteńki gest, i zaraz za nim pójdzie gigantyczna seria wydarzeń. Raz że seks, dwa... ta relacja nie jest bez znaczenia. W życiu mnie tak do nikogo nie ciągnęło jak do niej. Nie tylko pod kątem fizycznym, ale emocjonalnym.
Jak jest blisko i jak mogę ją dotknąć, objąć to odpala mi się takie "Nigdy w życiu nie pozwolę żeby stała Ci się krzywda. Nie ważne co mi stanie na drodze, będzie musiało ustąpić, bo nie ma takiej możliwości żeby pozwolił Ci odejść". Ale sfinalizowanie tej więzi mnie przeraża, i tego jak silna ta więź jest.

Żyje jak dzieciak, bez zobowiązań,dużo imprez, dużo alkoholu. Studia dzienne i dobra praca jednocześnie. Jestem dość przystojny i mam powodzenie i od rozstania z niedoszłą żoną, korzystam z tego ile wlezie.

Na tej kobiecie mi zależy. Bardzo. Ale przeraża mnie powrót do "bycia normalnym" i do starania się o coś dla kogoś.

I wiem, jedna kumpela chwyciła mnie za jaja, ścisnęła i powiedziała "jak masz się zachowywać jak pizda to lepiej żebym Ci je teraz wyrwała" i się ogarnąłem.

Pytanie co teraz. Pytanie do Was.

Jestem w trakcie sesji. W poniedziałek zaczynają mi się egzaminy i powinienem się uczyć.
Mam ochotę do niej pojechać, stanąć przed jej drzwiami, zapukać i jak otworzy zdziwiona to bez słowa po prostu ją do siebie przyciągnąć i pozwolić tej bombie emocjonalnej eksplodować.
Mogę do niej napisać, że chce pogadać.
Powiedzieć coś w stylu że żałuje tylko tego, że nie poszliśmy krok dalej. Że zachowałem się jak przerażony gówniarz, a powinienem był jej nigdy nie wypuszczać z rąk.

Albo zaproponować spotkanie. Albo czekać na kolejną okazję.
Sytuacja między mną a nią jest teraz mega awkard. Nie da się traktować "jak kumpli" w pracy, po tym co zaszło wczoraj. To było zbyt jasne i zbyt klarowne żeby móc udawać że między nami nie ma gigantycznej chemii. Nie chce jej spłoszyć, i nie chce żeby uciekła.

Jak to rozegrać. Mam sesję na karku, bardzo mało czasu, i coś muszę wymyślić, bo ja chłopaki tej dziewczyny nie chce odpuścić. Zbyt silnie i zbyt pozytywnie działa na mnie jej bliskość żebym był w stanie sobie wybaczyć odpuszczenie jej.

Jakieś rady?