Witajcie podrywacze, uwodziciele, sercołamacze, sztukmistrze, i wszyscy inni, których nie zdołałem wymienić w tym krótkim słowie wstępu. Jest to w zasadzie mój pierwszy wpis (abstrahując od kilku raportów z pola, które znalazły się na łamach mojego bloga), który poświęcę bardzo drobnemu i niezmiernie ważnemu aspektowi sztuki uwodzenia.

Znowu mnie długo nie było, jeszcze dłużej nic nie pisałem, ale jak mnie pochłonie życie, to tak mam i nie ma w tym nic złego.

Pomimo dość hedonistycznego trybu życia jestem człowiekiem, który woli sobie wszystko zaplanować w razie czego. Z tego też względu sceptycznie podchodzę do spontanicznych akcji, co nie oznacza, że ich mi brakuje. Może po prostu ciągle pragnę więcej i więcej, a apetyt bezustannie rośnie. Cóż, zdarza się. Zwłaszcza, że wszyscy na tej stronie pragniemy więcej. Więcej od życia.

Przespałem cały dzień, więc teraz muszę się jakoś męczyć z bezsennością w nocy. Nie próżnując piszę tego bloga wspominając dwie historie z przeszłości. Przytaczam akurat te, dlatego żeby pokazać ludziom, że z pierwszym (albo którymś z kolei) krokiem nie ma co czekać, bo wszystkie wymówki, które pojawiają się w naszej głowie to tylko stek bzdur spłodzonych przez nas samych.

Od czasu ostatniego wpisu ograniczyłem trochę zarówno używki, jak i ogólnie szeroko pojęte życie imprezowe. Cóż, raz po raz muszę tak sobie zbastować, aby zarobić trochę grosiwa na życie, imprezy, a i dla siebie jakieś pierdółki trzeba sobie kupić przecież .

Budząc się w okolicach tak wczesnej godziny jaką teraz mamy jestem dumny z siebie i już teraz czuję radość płynącą z potencjalnego maksymalnego wykorzystania czasu dnia, pomimo że popołudnie spędzam na melanżu u babci. Bywa, ale jakoś przeżyję, bo tą poczciwą babulkę też czasem wypada odwiedzić.