Uszanowanko!

Dziś, dla zgrywu i odmiany, pochylę się nad klawiaturą zupełnie trzeźwo

Jak świat długi i szeroki tak każdy z nas, duchem swym przebywa w nim swoją drogę. Co zobaczy, który zakręt wybierze, jak go odbierze i zapamięta - zależy od niego. I tutaj chciałbym skierować waszą uwagę na słówko klucz, tych wieczorną porą pisanych wynurzeń, którym jest - decyzja.

Im jesteśmy starsi, i że tak pozwolę sobie powiedzieć, z czasem dojrzalsi, tym liczniejszych i większych decyzji w swojej drodze jesteśmy w stanie popełnić - uwaga uwaga - biorąc za nie odpowiedzialność. Czyli nie mieć żadnych pretensji do świata zewnętrznego, że się zwyczajnie spierdoliło lub ładniej mówiąc(pisząc) - nie wyszedło' a miao!

Frustrację odstawmy na bok, to nie czas i miejsce na tak tchórzowskie rozterki rodem z heathcliffowskich kazamat zakutego łba.

Zapędziłem się niepotrzebnie w nicość - więc wracam.

Większość czytających wie - że każdego dnia wybiera setki razy. W co zainwestuje swój czas, jak go spędzi, jakie nastawienie chce mieć, jak pokieruje swoimi emocjami i czy nauczy się nimi wreszcie do kurwy nędzy władać, czy zareaguje na jakąś gównianą zaczepkę tracąc cierpliwość wybuchając jak gejzer czy też opanuje swoje emocje i przechytrzy zaczepiającego o poziomów pięć.

Czy pozwoli swoim myślom popłynąć nurtem wątpliwości która zniekształca kierunki, czy może poszuka inspirujących ludzi by poczuć smak nowych idei.

Czy poumiera w leniwych otępiałych myślach czy może powie jasno i nieskromnie "wypierdalać" bo właśnie idę!" I chuja komu do tego, bo idzie po swoje.

Wyborów jest w kurz. Weźmy sobie pod uwagę chociażby wybór kobiety. Można rzec, że ważne są emocje - i ten "błysk w jej oku" i "tak już z nią zostałem". Ale panowie - czy tym się należy kierować przy wyborze partnera życiowego? Czy może to recepta na zrobienie sobie kuku?

A jakie ma podejście ta kobieta do życiowych spraw?
Chociażby stosunek do znajomych i obcych ludzi, nastawienie życiowe, zaradność, swój kierunek i czy przede wszystkim jest szczęśliwa w swoim życiu?

Przechodząc dalej, nie bez powodu jest taka nazwa tematu.

Decyzja to przyzwolenie żeby jedna opcja czasem bezpowrotnie przepadła na rzecz drugiej. Nieodwołalny krok. Akt. W którym bohater przechodząc przez sytuację musi nadać mu wyraz i jednoznaczne brzmienie.

Czyn, ruch, nie dymający się z sympatią z niezdecydowanyni, nijakimi osobami.

Nie bez powodu tu międlę swą klawiaturę - decyzje bowiem nadają kierunek, a ten - tworzy mozolnie acz konsekwentnie poważny powód istnienia jednostki. Czyli jego sens.

Z drugiej strony są zwierciadłem charakteru, definicją nas samych.

Bywają tacy którzy są chorzy z pragnienia bycia chorym i zwalają widok swojego gównianego życia na wszystkie możliwe możliwości tego świata. Co z czasem wydaje się być ich religią i postanowieniem życiowym.

I tutaj jest jedna z ważniejszych, odważę się określić - prawd egzystencji. Albo pozwolisz żeby świat zewnętrzny Ciebie zgniótł, pozostawiając Ci miejsca jedynie na pozornie ostrzenie kłów z jednak podwiniętym już ogonkiem pod łono - albo będziesz ponad nim, wyjdziesz z ram w które Ciebie wkłada, pozwolisz swemu duchowi by kroczył bezczelnie dziarskim krokiem z niewerbalnych powiedzeniem: "z drogi!"

I to moi drodzy czytelnicy, również jest decyzja

Wą włajaż