Wyobraźcie sobie, że powstał wspaniały blog. Zachwytom nad nim nie było końca. Trafił do ulubionych wielu osób. Wniósł wiele do świadomości użytkowników. Jednak z czasem, blog ten obniżał się na liście ostatnio dodanych. Później zniknął z głównej. Na przestrzeni kilku lat, ludzie którzy mieli go w ulubionych stosunkowo wykruszali się ze strony, a liczba odnośników do artykułu topniała. Aż w końcu stała się tak wątła, że dla osób, którzy mieli świadomość jego istnienia stał się trudny do odnalezienia, natomiast dla nowych członków społeczności był praktycznie nieosiągalny. Na serwerze podrywaj.org jest takich blogów dziesiątki jeśli nie setki. Niosących wiele treści, wzbudzających ciekawe dyskusje. Jednak zaniknęły one tak, jak zanika nieużywany narząd. I nie myślcie, że lekcje Gracjana i klasyki to wszystko, co ta strona ma wam do zaoferowania. O nie – to dopiero wierzchołek góry lodowej.

Przykładem takiego artykułu są świetne teksty jednej z naszych dawnych kwiatuszków:

„...Damn it ile mozna, szukam emocji, intelektualnego uniesienia a potem dobrego , ostrego seksu. On nie był w stanie mi dac poczucia bezpieczenstwa, coś co na tym etapie oczekiwałam od faceta. Napisałam mu że to nie ma sensu. I niech nikt nie sądzi że tego nie odchorowałam. Odchorowałam i to bardzo. I sądzę że wiekszosc bab na moim miejscu wykorzystałaby okazje i poszła z nim do łozka, pociągneła tą relację. Nie wiem czy kiedys on mi podziekuje za ten kubeł zimnej wody, za odstawienie w kąt. Może tak a może nie. [...] Zaczął swietnie ale nikt jeszcze samą dupą swiata nie zdobył....” VanityFair - „odc 1 "ja wiem że Ty wiesz że to jest okazja ale ja nie szukam dup chodząc po gimnazjach"”

Rewelacyjny blog, polecam w całości. Takich tutaj jest mnóstwo. Odstawionych w kąt, zapomnianych. Dlaczego tak się dzieje? Ano dlatego że nie ma gdzie ich cytować. Krwioobiegiem tej strony zawsze były raporty, blogi normalnych userów takich jak Ty drogi czytelniku. Nie ujmując oczywiście niczego tekstom naszych szanownych MPUA, ale to właśnie blogi ludzi, którzy dopiero wkroczyli na tą ścieżkę dawały doskonały materiał porównawczy. Pod takimi raportami toczyły się dyskusje, wyciągane były wnioski, rodziły się złote myśli, później przekuwane w artykuły znanych i cenionych. Pod takimi raportami można było dodać link do tych wartościowych treści, ten sposób zachowując dostęp do nich dla kolejnych.

W tym miejscu pojawia się Twoja rola drogi Czytelniku. Podziel się z nami swoją historią, opowiedz o swoich doświadczeniach z Day Game lub Night Game. Nie musi to być nic spektakularnego. Nie w tym rzecz, żeby się przechwalać osiągnięciami. Wyszedłeś na miasto pytać o godzinę. Ile kobiet zapytałeś? A może trema sprawiła że nogi zrobiły Ci się jak z waty i nie udało się podejść ani razu? NIE WAŻNE, opowiedz o tym i tak, co robiłeś, jak się czułeś, jakie myśli chodziły Ci po głowie. To bardzo istotne, nikt się zwycięzcą nie urodził.

Pamiętam swoje początki, kiedy nie mogłem się przemóc, żeby podejść do laski w klubie, która się do mnie uśmiechała, ołowiane nogi a serce biło jak młot. Nie odważyłem się. Później, nad ranem spotkałem ją na dworcu busów, zebrałem się w sobie i podszedłem, ale gardło miałem tak zaciśnięte z nerwów, że „która godzina?” wypiszczałem jak Myszka Miki, po czym spaliłem buraka i odszedłem w pośpiechu nie czekając na odpowiedź. I co? I żyję

Powiem wam jak sobie radziłem w sytuacjach, kiedy miałem gorszy dzień, albo nie miałem z kim iść do klubu i szedłem sam, szczególnie jeśli do danego klubu szedłem pierwszy raz i nie znałem się ze stałymi bywalcami. Patent ten ktoś mi podpowiedział, ale dziś nie pamiętam już kto. Nie mniej jednak odnosił na mnie niesamowity skutek. Otóż wizualizowałem sobie siebie jako olbrzyma. Widzieliście na pewno w jakimś filmie jak gigant się porusza. Nieco wolniej niż normalny człowiek. Wchodząc do klubu i mijając przypakowanych bramkarzy zachowywałem bezpieczny dystans, jak tir mijający rowerzystów, no bo przecież gdybym go trącił moim olbrzymim ramieniem to trup na miejscu jak nic. Wchodząc na salę, wyobrażałem sobie jak wszyscy ludzie patrzą na mnie z podziwem, no bo nie co dzień widzi się w klubie takiego giganta. Wizualizacje to potężne narzędzie, warto z tego czerpać pełnymi garściami.

A wracając do tematu, wiem że tam jesteście. Ujawniliście się pisząc do mnie na PW. Wiem, że obawiacie się słów krytyki, ale olejcie to – w końcu kim jesteśmy żeby was oceniać! Odważcie się pokazać, a zostaniecie nagrodzeni przez starszych użytkowników feedbackiem skrojonym na waszą miarę.

Rzym to nie zimne marmury senatu, to gorący piach koloseum.
Tyberius Gracchus - „Gladiator”