Spoko, jeszcze nie spotkałem osoby która by to zrozumiała. Czyli pewnie to strasznie pojebane.

Lata dopasowania ciała owocują mniejszymi stresami, że coś nie wyjdzie i jak to zostanie odebrane. Pomaga tu głębsza znajomość psychiki i to że ona mnie naprawdę kocha i ja kocham ją. Moja żona jest bardzo atrakcyjną kobietą i nadal mi się podoba. Połączenie tych dwóch cech powoduje, prawdopodobnie, że jest przeze mnie postrzegana jako najlepsza kochanka. Potrzebuję kilku minut żeby w niej dojść choć jestem długodystansowcem. Z kochankami średnio się to jeszcze udaje.

Z praktyczniej strony jest o wiele lepiej niż w wyobraźni. W zasadzie to lepiej sobie tego aż tak często nie wyobrażać. Jak kot Shroederingera, robisz krok we mgle i albo jest tam przepaść albo dalej kładka.

No i właśnie to jest takie trochę stereotypowe. Jeśli Ty się możesz ruchać to czemu ona nie ? Mamy równe prawa. Jesteśmy: my i one, równie poligamiczni i nie ma tu co tworzyć podziałów poza te które uczyniła natura.

Dziś ruchałem to tylko Heathcliff ma w zwyczaju na shoutboxie się chwalić

Nie jestem łysy . Jeśli zaś chodzi o odbiór tego co robię to zazwyczaj negatywnie reagują nie tylko mężczyźni. Dwie na trzy dziewczyny z Tindera przestają rozmawiać ze mną w momencie kiedy się dowiadują o moim drobnym sekrecie. Dlatego już nawet nie mówię im o tym. W sumie nie muszą wiedzieć.

Wypaczone podejście do miłości?

Stary, banialuki trochę piszesz, znasz jakiś jeden przykład innych ludzi i to służy za argument.

Jak już o miłości rozwodzimy, to po pierwsze, żadna relacja nie jest przewlekle pełna namiętności, bo ona słabnie wraz z hormonami i czasem, można ją później podsycać oczywiście, dodawać ognia i się starać podtrzymać na jakimś mniejszym niż przez pierwsze lata poziomie.

Ale

Miłość to nie tylko namiętność, kluczowymi składnikami dojrzałej miłości są przede wszystkim po pewnym czasie razem intymność i zaangażowanie, one są budowane i pielęgnowane na rzecz wygasłej naturalnie z resztą namiętności. To od nich zależy czy relacja przetrwa dalej posiadanie dzieci i różne takie przyszłe etapy. Jeżeli coś się rozpada, to właśnie dlatego, że nie zadbano i nie zbudowano tych dwóch fundamentów zdrowej głębszej relacji. Namiętność słabnie czy tego chcesz czy nie.

Jak najbardziej jest możliwe dbanie o intymność i zaangażowanie w relacji, bycie w niej szczęśliwym i taką przyjacielską miłoś, mało ludzi jednak dobrze i trwałe buduje związki dbając o każdy fundament.

"Hmm... myślę, ze wszystko rozbija się o to, ze macie wypaczone podejście do miłości, jest ono odmienne, ale czy złe?"

Zadajesz pytanie "czy jest to złe", ale wcześniej Używasz słowa "wypaczone" które samo z siebie implikuje ocenę. Ale w porządku, Masz do tego prawo na swój użytek. Nie będę komentował całości Twego postu, on przedstawia Twoje spojrzenie na sprawę i zostało wyrażone w sposób cywilizowany, przeto szanuję je choć go nie podzielam. Wydaje mi się że Twoja argumentacja oparta jest również o odosobnione przypadki. Jednak Pozwól że wyprostuję niektóre sprawy.

To co tu piszę nie jest gwoli chwalenia się, ani też nie zostało napisane z zamiarem wywołania współczucia. Nie uważam że każdy powinien iść w moje ślady a nawet przestrzegam przed tym. Ja już miałem jeden taki związek (nie wiem na ile Czytałeś wszystkie moje wypociny) który się tak klasycznie rozleciał jak to mniej więcej Opisujesz. Na podstawie moich przeżyć i wypowiedzi innych ludzi o preferowanym przeze mnie typie związku, uważam że jest to sport dla "hardcorowców" jak i przypuszczam że łatwiej jest żyć w realiach konserwatywnych (tradycyjnych), gdyż w nich Masz tylko jeden problem "powstrzymać się przed skokiem w bok" (jeśli rzecz się tyczy erotycznego życia) a problem ten rozumie cała masa ludzi którzy Cię mogą wesprzeć. Wybierając moją drogę otwiera się tak naprawdę więcej problemów. Ale tak jak napisałem, wszystko osiąga kiedyś stan równowagi.

Piszesz o swoim szefie. Z reguły wiem że takie zachowanie jest wynikiem zawiedzionej roszczeniowości która tym częstsza jest im osoba piastuje kierownicze stanowisko. Także w kwestii Twojego szefa powiem Ci tyle że, to typowe.

"Przemysl to, bo może w jakikolwiek sposob da się to jeszcze uratować"

Tylko ze Widzisz, to nie do końca jest kwestia wolnego wyboru ... To kwestia znalezienia się w jakiejś sytuacji, niekoniecznie łatwej i adaptacji wraz z próbą dostrzeżenia jakichś plusów takiego położenia. Mogłem siedzieć na pupie i rozpaczać "Ło Jezu, żona mnie zdradza." a potem rozwieść się i znaleźć następną która w końcu i tak zrobi mnie w trąbę. Podczas kiedy ja nie przywiązywałem nigdy znaczenia do tak sztucznego dla mnie pojęcia jakim jest wierność. Więc co ostatecznie straciłem ? ... Jeszcze nie wiem. Być może się dowiem. Ale wolę postawić się w roli obserwatora bo już raz taka postawa mnie uratowała (ja tak myślę). Być może uratuje mnie jeszcze raz.