Zacznijmy może od tego, że jest czwartek. Powtarzam wszystkim wokoło, że nie lubię klubów. Nie umiem tańczyć, nie moja muzyka, łażą tam same zblazowane szmaciury. A jednak wylądowałem w jednym. Bardziej ze zrezygnowania, i takiego "wszystko mi jedno, chcę browara", niż chęci. To samo mówię w piątek, spotykając się z Anarkim, Majorkenem i sześcioma innymi chłopami - w tym takim Jankiem. Tym razem, mając wokoło ośmiu gości, którzy w klubach żyją, mam nadzieję na jakieś małe popchnięcie w kierunku nauczenia się sztuki przetrwania w takich miejscach. I przemiana się zaczęła.
I szczerze - najbardziej się do niej przyczynił właśnie Janek. Kawał chłopa, podchodzi pod trzydziestkę, przerzedzone włosy. Jednakże sposobem bycia, pewnością siebie i otwartością miażdży, zgniata, po prostu swój chłop - od razu złapałem z nim dobry kontakt. Szczerze - z początku piątkowego wieczoru miałem lekkie obawy co do Afery - już mi kiedyś odmówili wstępu tam, Janek jednak okazał się mieć znajomości chyba wszędzie, gdzie się tylko da - pewnie i tak by mnie wpuścili tym razem, ale jakoś lepiej wchodziło się poza kolejką i z niejaką gwarancją, że sytuacja się nie powtórzy.
Piątek generalnie nie należał do najbardziej udanych dni w mojej karierze Casanovy - ale nie tak należy na niego patrzeć. Dobrze było się spotkać z gośćmi, którzy potrafią znacznie więcej niż ja, i choć trochę zazdrościłem im wyglądu, doświadczenia i tak dalej, to jakoś dobrze się czułem w tej ekipie.
Ekipa się jednak rozpadła, i przez resztę nocy bawiłem się, całkiem nieźle muszę przyznać, z Jankiem. Tu się zaczęło moje gibanie na parkiecie - no bo skoro i tak większość gości podpiera ściany z browarem w ręce, albo drepta z nogi na nogę, to wiele gorszym się być już chyba nie da.
Wiedziałem, że nie mam jeszcze tyle luzu w dupie, nie mam pojęcia co zrobić z rękami, i choć niepewnie się czułem pod spojrzeniami innych ludzi - zdawało mi się, że oceniają mnie - to jednak rytm chyba czułem. Ciężko nie czuć rytmu będąc muzykiem, można jedynie być sztywnym muzykiem. Gdy zostałem już sam, to w JazzRocku tańczyło mi się chyba najlepiej w życiu do tamtej pory, żadnego pogowania, normalny taniec z laskami, i czułem się już z tym pewniej, znacznie pewniej - złapałem się nawet na myśleniu, że jestem jednym z lepszych tancerzy w klubie, co nie było chyba dalekie od prawdy. Ludzie w JazzRocku czesto-gęsto po prostu trzęsą łbem i skaczą z lewej na prawą nogę, jakoś tak, bo tak.
Co się działo w sobotę już wiecie - opisałem to z żalem w poprzednim blogu, jednak rzućmy na to inną perspektywę - znowu JazzRock, bo zwyczajnie nie było lepszego miejsca, Alternatywy - padaka, Carpe Diem - padaka, do klubu typu Afera czy Gorączka nie chciało mi się iść, plus raczej nie czułem się na tyle pewnie, żeby pójść tam samemu. Ale zaliczyłem tam kilka tańców z różnymi dziewczynami, w tym z jedną całkiem nieźle mi szło, szkoda, że była dość przeciętna.
Dzisiejsza noc jednak przełamała moją niechęć do klubów chyba ostatecznie, to było jak pokonywanie ostatniej linii oporu, która jest, bo musi być, bo wypada, żeby była.
Ustawiłem się z Jankiem, spontanicznie, na wieczór na mieście. Plan - działanie w terenie.
Parę słów jeszcze o Janku: co by o nim nie mówić, jest dość podobny do mnie - trochę mu zajmuje wejście we flow, ale jak się w nim znajdzie, to przebija wszystko, co widziałem z bliska na własne oczy. Przede wszystkim jednak traktuje to chyba bardziej jako zabawę. I jego podejście udzieliło się i mi.
Nad Wisłą spotkaliśmy jakieś 18ki - jedna bardzo taka sobie, druga mogła się nawet podobać, obie chyba mocno walnięte, zachowywały się jak zjarane. Chichry ze wszystkiego.
Po niedługiej bajerce ta ładniejsza sama wcisnęła mi numer.
Potem poszliśmy do Gorączki, w której oprócz kilku fajek, dwóch piw i odrobiny tańca niewiele się działo - opuściliśmy więc lokal, by spotkać się na szybko z 18kami. Miały w planach oglądanie wschodu słońca gdzieś na jakimś kopcu, szło się tam kawał drogi, ale poczekały. Zaskoczyło mnie trochę, teoria Janka, że szukają rżnięcia nagle wydała się dość prawdopodobna. Ulotnił się jednak szybko, wymawiając się obowiązkami, a ja zostałem sam na sam z szurniętymi małolatami.
Niestety, jak się okazało - ładniejsza miała chłopaka (więc po co dała numer?), i mimo śmiechów, utrzymywała dystans. Nie dawała się za bardzo dotykać. Doczekaliśmy jakoś tego wschodu, poszliśmy znowu kawał drogi na stację benzynową - one po kawę, ja po hot-doga i colę, przystanek i podział grupki na Rynku. Odprowadziłem kawałek ładniejszą, wróciłem do siebie, i choć zmarzłem, zarwałem noc i z perspektywy efektywności zmarnowałem kupę czasu na nie, to jakoś niespecjalnie żałuję.
BTW, w świetle dnia zauważyłem, że ma krzywe zęby. Oops.

A za jakieś 5 godzin jadę sobie spędzić prawie tydzień ze znajomymi, o czym przypomniała mi koleżanka wczoraj koło 22. Licencjat się nie pisze, pieniądze się trwonią, ale co mnie tam, pisanie nadrobię po prostu sadzając dupę do roboty, pieniądze można zarobić, a szczęścia się nie kupi tak po prostu.

I w tym miejscu podziękowania należą się właśnie Jankowi. Swój chłop, gdyby komuś wypadło z nim plażować, ma moje błogosławieństwo.