Mieliście kiedyś tak, że spotkaliście dziewczynę, która była dla Was absolutną HB10, kobietą, której nie ważne jak długo byście się nie przyglądali to nie znaleźlibyście żadnej skazy na jej urodzie? Ja tak nie miałem, ale wczorajsze NG, pierwsze od bardzo długiego czasu, spędziłem z dziewczyną, którą śmiało mógłbym określić jako HB9, co według mnie oznacza, że znalezienie czegoś, co odejmowało by jej jakieś punkty w kwestii urody jest szalenie trudne i zajmuje dużo czasu. Dziś jednak nie o tym. Mam teraz nieco więcej czasu, planuję napisać kilka blogów o historiach, które przydarzyły w ostatnim czasie, z których ostatni będzie właśnie o tej dziewiątce.

Akcja tej opowieści toczy się na początku grudnia 2014, przed historią opisaną w moim poprzednim blogu: http://www.podrywaj.org/blog/kie...

Od momentu zakończenia ponad trzyletniego związku do chwil tu opisanych minęły niecałe dwa miesiące, w czasie których spędziłem miłe chwile z jedną dziewczyną, zacząłem więc działać, jednak kroki które podejmowałem bywały czasem dość niepewne. Tak też było w tym przypadku.

Spotkałem ją na ulicy, w dość banalnych okolicznościach, idąc sobie w stronę galerii, w której to miałem zrobić zakupy. Szła przede mną, pod parasolem, mimo, że deszcz właściwie już nie padał. Widziałem ją tylko od tyłu – wysoka, tylko kilka centymetrów niższa ode mnie, szczupła, ładnie ubrana. Sądząc z figury mogła mieć jakieś 20 lat, jednak nie widziałem jej twarzy, więc pewien być nie mogłem. Przyspieszyłem kroku, i zagadałem w dość banalny sposób, którego kiedyś, dawno temu używałem, jednak bez efektów:

- Możesz już złożyć parasol, nie pada.

Powiedziałem to, gdy już zrównałem się z nią, do tego posłałem jej lekki uśmiech. Ona zaskoczona, odpowiedziała nieco zdezorientowanym uśmiechem, po czym popatrzyła w niebo i powiedziała:

- W sumie masz rację.

Po czym złożyła parasol. Miała dość ładną twarz, której jednak nieco urody odbierały piegi.

- Idziesz na zakupy?

- Właściwie to tak sobie idę… nie poszłam dziś do szkoły i zastanawiam się, co robić.

Wywiązała się rozmowa, w której przedstawiliśmy się sobie, dowiedziałem się również, że chodzi do jakiejś pomaturalnej szkoły, ale w tym momencie nie pamiętam już do jakiej. Weszliśmy do sklepu, zacząłem robić zakupy. Gdy przechodziliśmy przez dział z alkoholami, zaproponowałem, że możemy kupić jakąś butelkę i iść się napić, bo fajnie nam się rozmawia. Tu mnie trochę rozbawiła jej niekonsekwencja, bo najpierw zaśmiała się, że znamy się mniej niż godzinę a już zapraszam ją na picie, ale zgodziła się. Gdy wychodziliśmy ze sklepu z butelka Ballantaise’a, stwierdziła, że jednak nie wie, czy chce iść do mnie, i że jest jej głupio tak iść do mieszkania nieznajomego faceta. No ok., nie ma sprawy, zaproponowałem, że oczywiście, możemy iść do parku, jeśli nie przeszkadza jej temperatura w okolicach zera. Wszystko pół żartem, pół serio, po chwili droczenia zgodziła się, choć widać było skrępowanie w jej zachowaniu. A przynajmniej tak mi się wtedy wydawało.
Weszliśmy do mojego mieszkania, zrobiłem drinki i usiedliśmy. Przy stoliku, ale po przeciwnych jego stronach, żeby nie naruszać jej strefy intymnej, i dodatkowo jej nie stresować. Tak wtedy myślałem.

Rozmowa była fajna, kleiła się. Dowiedziałem się, że pisze wiersze, napisała mi ich kilka na kartce, nawet fajne. Sporo śmiechu, całkiem fajny raport. Tak mi się wydawało. Pokazałem jej moje hobby i jego efekty, których nie będę tu zdradzał, i też bardzo jej się podobało. Kina nie było.
Wciąż miałem wtedy w głowie to śmieszne przekonanie, że jak mi się ktoś zaczyna podobać, to muszę działać ostrożnie, żeby tego nie spieprzyć. A zaczynała mi się podobać, nie była idealnie w moim typie, ale tak HB7 mógłbym jej dać. Oczyma wyobraźni widziałem już z tego dłuższą znajomość.

Posiedzieliśmy ze dwie godziny, aż ona stwierdziła, że musi się zbierać. W przedpokoju, gdy założyła buty i ubrała się, stanęła przede mną, powiedziała, że dziękuje mi za mile spędzony czas, i mnie przytuliła, a ja głupi, jej nie pocałowałem. Przemknęła mi przez głowę myśl, żeby to zrobić, ale od razu zagłuszyły ją inne – przecież ona obawiała się tu w ogóle przyjść, a Ty chcesz ją na pierwszej „randce” całować? No i nie zrobiłem tego. Koniec końców byłem zadowolony, bo fajnie się rozmawiało, i miałem nadzieję na kolejne spotkania.

Co było dalej? Nie tak trudno się domyślić. Kolejnego spotkania nie było. Były jakieś pierdoły, zaproszenia na fb, rozmowy internetowe, ale zaprosić się nie dała. Któregoś razu, po dwóch czy trzech nieudanych próbach, w rozmowie przez telefon zapytałem wprost co zrobiłem źle. Wiedziałem już wtedy, że nic z tego nie będzie, więc postanowiłem choć wyciągnąć z tego jakąś naukę. Odpowiedziała oczywiście, że nic, było bardzo fajnie, tylko nie ma teraz czasu na spotkania, bo… wiadomo, litania mało znaczących rzeczy. Zapytałem zatem, czy oczekiwała, że ją pocałuję. Chwila ciszy w słuchawce, po czym jej słowa, które zapadły mi w pamięć:

- No raczej bym nie protestowała.

I tu dochodzimy do całego clue problemu. Możecie się z tym nie zgadzać, jednak moje zdanie poparte doświadczeniem jest takie. Jeśli chcę czegoś więcej od dziewczyny niż tylko rozmowy to mam do tego dążyć, pokazywać jej to. Oczywiście nie nachalnie, nie natrętnie, nie w desperacki sposób. Jeśli ona odsunie się, odmówi, to ok. Mam pokazywać sobą, swoim zachowaniem, że owszem, chcę, ale nie muszę.

Mimo, że ta relacja została spalona, to cieszę się z tego doświadczenia. Co innego przeczytać coś, a co innego przeżyć. Najskuteczniej uczę się na własnych błędach. Od tamtego czasu nie popełniłem już takiego błędu, i wiem, że w przyszłości też go nie zrobię.

Kończę dzisiejszy wpis, bo trzeba gotować niedzielny rosołek. Do usłyszenia zatem Towarzysze Broni 