Z dzisiaj... i całego życia.
Depresyjne i nikomu nie przyniesie korzyści, ale muszę.

Wchodzę do baru. Spokojnym krokiem podchodzę do kontuaru i zamawiam łychę, siadam w ciemnym kącie i sączę ją powoli.
Nie mija pięć minut, jak dołącza się do mnie ostra szprycha, typ kobiety, której mężczyźni się boją, twarda, stanowcza, ostry makijaż i rockowy image.
A potem przestaję marzyć, czas na kolejnego papierosa.

Nie w tym rzecz, że jestem brzydki. Fakt faktem, jestem chudy, mam krzywe żebra, ale z ryja nie jest źle. Może nie w guście wielu kobiet, ale nie ma tragedii.
Z jakiegoś powodu jednak nie pchają się one drzwiami, ani oknami byleby znaleźć się w moim pobliżu. Serce mi się przez to kraja, szczególnie gdy sąsiad z akademika dostaje miłą notkę na paragonie od akademikowego mojego crusha.

Ale po kolei.
Widzicie, niektórzy ludzie mają to coś.
Po prostu chcesz ich poznać, szukasz ich akceptacji, pytasz o radę.
Oni mają to coś, charyzmę, mojo... seksapil.
Cały czas staram się znaleźć odpowiedź na to, co to jest.
I kolejny raz zawiodłem.
Nie potrafię odpowiedzieć, co to jest i na czym polega. Skąd się bierze to, że kobieta widząc cię pierwszy raz, nie zamieniając jednego słowa chce cię poznać.
I nawet uznałem, że to właściwie zdarza się tylko w filmach.
Do dziś.

Wczoraj kumpel z akademika poszedł z moimi znajomymi do klubu.
Gdy wrócił znalazł na biurku notkę od bardzo fajnej Ukrainki.
Dziś, jakąś godzinę temu, spotkaliśmy ją na schodach - pijana, zaczęła nim manipulować.
Nie mogłem tego znieść - w cholerę mi się podoba, brak mi kobiet ostatnio.
Zniknąłem na chwilę, by dopić piwo, ale za pół godziny wyszedłem znowu na papierosa. Dalej tam byli.
Chuj mnie strzela, bo nie dość, że jestem zazdrosny, to jeszcze widzę, jak chłopak bez ceregieli trafia do friendzone.
Rozmawiam z nią więcej, niż on, gadka szmatka, dużo mówi o tym, jak jacyś ludzie chcą z nią seksu.
Jasne, nakręca mnie to, ale zachowuję pozory - kumpel już wystarczająco pokazuje, że chce jej się dobrać do majt, dość prawdopodobne jest, że idą się teraz pieprzyć.
Ja niespecjalnie chcę mu ją zabierać - jakiś honor mam - ale kręci mnie niesamowicie, ale znowu...

Czuję się jak śmieć.

Ta aura musi ode mnie emanować w tajemniczy sposób, potężnie, ale dyskretnie, i nie pomaga to, że czuję się lepszy od innych, nie pomagają jej komplementy, że jestem inteligentny.
Pod jego nieobecność, gdy zaproponowałem oglądanie naszego ulubionego serialu, którego kumpel nie zna - pod pretekstem zapoznania go - od razu mówi, że z seksu nici, jednak wchodzi do pokoju, tylko po to, żeby zaraz z niego wyjść. On ją odprowadza, słyszę, jak idą jeszcze na fajkę - jego fajkę - a mnie szlag kurewski trafia, bo mam wolny pokój, bo jestem napalony i pijany, bo jestem wyposzczony, bo tak.
Bo jestem zazdrosny?

Czuję się gorszy, bo nie rucham, bo nie poznaję ludzi, bo ludzie się do mnie nie garną, mijają mnie, bo nie umiem nawiązać relacji.
Bo zostawiłem w innym mieście kobietę, która zaczynała mnie kochać, którą ja zaczynałem kochać, a potem miałem kaca moralnego bawiąc się z inną, którą też zostawiłem bez słowa.
Czuję się gorszy, bo jestem chujem, bo nikt w życiu mnie nie kochał, nawet matka, bo nie potrafię kochać, bo nie potrafię nic osiągnąć, nie pomaga nic, bo jest jakiś jad we mnie, który mnie trawi powoli ale sukcesywnie, nie zostawiając nic, oprócz nadgryzionych kości, wewnętrzna pustka, nicość, zło trzymane w ryzach tylko przez zestaw reguł moralnych.
Ja jestem swoim największym problemem, swoim prywatnym złem, i nie wiem już, jak to przezwyciężyć. Jestem złamany. Mój statek rozbił się na rafach, bynajmniej nie koralowych, i został z niego jedynie wrak.
I powtarzana tu fraza "jestem wartościowy" i tak dalej rozbija się o te szczątki, połamane żebra burt, wystające deski.
Mogę sobie udawać, mogę sobie wmawiać, ale na pewnym poziomie świadomości - superego - wiem doskonale, że to tylko wmawianie sobie, placebo, które ma sprawić, że poczuję się lepiej.
Nie czuję się lepiej, i straciłem nadzieję na to, że się kiedykolwiek poczuję.

Brak mi mojo, nie wiem czemu, ale chyba przez to.
I czuję, że nijak tego mojo nie osiągnę, tkwiąc w tym stanie.
Pętla się zacieśnia na mojej szyi.

Krztusząc się i walcząc o każdy oddech wspominam słowa sensei - duch kyokushin polega na tym, że jak bardzo się nie dostało wpierdolu, zasranym obowiązkiem jest podnieść się z kolan, i z kpiącym uśmiechem stanąć naprzeciw - choćby i śmierci.

Robię to codziennie, i co wieczór znów prawy sierpowy mnie na te klęczki posyła, a ja już nie mam sił, by się podnieść. Nie liczę nawet na to, że zrozumiecie. Próbuję przewalczyć własne słabości, ale coraz bardziej wątpię w sens tej walki.
Im bardziej się rzucam i szamoczę, tym ciaśniejsza pętla wokół mojej szyi, i już nie wierzę nawet, że można z niej uciec.
Poniosłem porażkę i nie wiem już, co dalej.
To boli.

Dla jasności - przeżyłem prawdopodobniej więcej bólu fizycznego niż większość z was z osobna.
Ale dałbym sobie jeszcze raz wsadzić kawał żelastwa pod żebra, byleby moje życie się zmieniło.
Byleby znaleźć w pokoju notkę od pięknej kobiety.
That shit ain't gonna happen.

Brak mi mojo.