Jako, że mój ostatni blog spotkał się z umiarkowanie pozytywnym przyjęciem na stronie, chcę przelać dalsze swoje myśli na temat otaczającego nas świata oraz skupić się na społeczności podrywaj.org. Ostatnio zarzucono mi, iż pisze bardzo emocjonalnie. Był to poniekąd zabieg celowy, ponieważ taka wtedy również była atmosfera na stronie na której nieustannie ścierały się obozy tinderowców/internatowców i ludzi tego trendu niepopierających. Zdaję sobie sprawę, że może być to lektura trudna. Może też być tak, iż co poniektórzy nic z tego nie zrozumieją dlatego też proszę o stonowane uwagi w komentarzach. Nadmienię tylko iż są to moje osobiste przemyślenia i przelanie moich myśli na serwer a nie jakieś naukowe opracowanie, zatem nie traktuj mnie jako osoby mającej monopol na prawdę. Sam przemyśl to wszystko i dopasuj do siebie. Zatem? Siadamy głęboko w fotelach, zapinamy pasy i startujemy!

Zadajecie sobie od razu skąd taki tytuł? W końcu podrywaj.org to strona o uwodzeniu, o doskonaleniu siebie i samorozwoju a tytuł ten brzmi jak herezja i zdeptanie wszystkich wartości tej strony. Jest to zabieg celowy, ponieważ świetnie oddaje on mojego obecnego ducha i podsumowuje moje wszystkie rozważania którymi z Wami chce się podzielić.

Uważam, społeczność podrywaj.org za społeczność osób z dużymi problemami ze swoją osobowością, z identyfikacją samych siebie. Kiedyś Tyab w jednym ze swoich blogów napisał, iż podchodząc do kobiet zauważył, iż one wszystkie mówią „ja jestem inna niż wszystkie” a one tak naprawdę wszystkie są takie same i postępują wg tych samych schematów które w miarę nabierania doświadczenia widać jak na dłoni. Z tym stwierdzeniem zgadzam się w 100%. Chcę je jednak rozszerzyć. Nie tylko kobiety są schematyczne ale 90% społeczeństwa jest przewidywalna i postępuje wg wpojonych (często nienaturalnych) wzorców. Stąd potem mamy dramaty, iż normalnie wyglądający facet (nie Daniel ale i nie Andrzej), ma olbrzymie problemy z kobietami czy innymi ludźmi ogólnie. Podobnie jest na podrywaju… Wszelkie problemy ale i wszelkie rady są wg jednego schematu. Ludzie z problemami o jakich powiedziałem wchodzą na forum a tam dostają rady (często od ludzi z podobnymi problemami) pt: „bądź cool, bądź fajny… zagaduj, bądź pewny siebie a wszystko się ułoży… a i inne też mają”. Wszystko to trzeszczy jednak w umyśle takiej osoby ponieważ te rady dla takiej osoby brzmią tak, jak rady europejskich kolonizatorów chcących ucywilizować Indian. Czysta abstrakcja dla tych drugich. Efekt? Nawet jeśli ktoś rad tych posłucha to bez fachowej pomocy zrobi sobie więcej krzywdy niż pomocy. Do czego zmierzam? Tak naprawdę 90% społeczeństwa jest totalnie nieświadoma swojej psychiczności i osobowości… Ludzie wolą żyć płytko i nie zastanawiają się kim tak naprawdę są. Za to świetnie mają wpojone przez media i innych ludzi kim być powinni. Jedni w tym się odnajdują a inni nie…

Gdy ktoś mnie zapyta co jest moim największym życiowym sukcesem odpowiem bez wahania, iż jest nim odpowiedź na to kim tak naprawdę jestem i zaakceptowanie samego siebie. Nie kupno mieszkania czy ukończenie studiów. Nie moja praca a właśnie poznanie samego siebie. To klucz do tego osławionego „bycia szczęśliwym z samym sobą” -terminu który co jakiś czas przejawia się przez tę stronę i który jest definiowany jako niezbędny warunek udanego związku. Niebagatelnym sukcesem jest również to, że zrozumiałem to, dlaczego inne osoby nie rozumieją innych osobowości-odmiennych od ich własnych (to zdanie to trochę masło maślane, lepiej go nie potrafię napisać-liczę, że wiecie ocb). Jestem również dumny z tego, iż codziennie walczę z odrzucenia od siebie tego syfu którym narastałem w dzieciństwie i w gimnazjum. A musicie wiedzieć, że musiałem przejść bardzo długą drogę. W wieku 12 lat wstydziłem się chodzić do sklepu gdy matka mnie po coś wysłała, taką miałem fobię społeczną. W wieku 15 lat, gdy poszedłem do pierwszej swojej pracy na szwalni jako pomocnik to mnie tak stresowało to środowisko, iż nieraz przed wyjściem z domu miałem lekkie nerwowe rozwolnienie. Do czego jednak zmierzam w swoich wywodach? Zmierzam do tego, iż widzę w społeczeństwie niezrozumienie terminów introwertyzmu i ekstrawertyzmu…

Poznaję coraz więcej osób które są nieświadome swojego introwertyzmu. Są to osoby które powiedzą o sobie, iż wychodzą z domu, iż są towarzyskie i otwarte, zatem? Zatem są ekstrawertykami… Bullshit… To jest właśnie ten stereotyp wg którego żyje znaczna część ludzi. Że rzekomo introwertyk to ten mały człowiek siedzący w szarym koncie z depresją a ekstrawertyk to ten typ co lata po mieście, zbija piątki z obcymi ludźmi, jest uśmiechnięty i wszędzie go pełno. Czasem mam wrażenie, że właśnie wiele rad podrywajowych zamyka się właśnie w tym schemacie. Zatem nic dziwnego, że nikt introwertykiem być nie chce. Ludzie starają się przybierać maski i grać rolę do których stworzony nie jest i wygląda to tak jakby główną rolę w filmie „kosmiczny mecz” zamiast Michaela Jordana dostał Dany De Vito – czyli komicznie…

Czym zatem jest introwertyzm, tak po akademicku? Termin ten (podobnie jak ekstrawertyzm) stworzył szwajcarski psycholog i psychiatra Carl Jung. Poza tym badał on zjawiska kompleksów oraz nieświadomości zbiorowej i archetypu. Zatem był osobą kompetentną do tego, by jego twierdzenia tu przytaczać. Nie będę powielał tu definicji bo one tak naprawdę są bez sensu a to nie portal naukowy. Ważne są dwie rzeczy. Należy odpowiedzieć na następujące: czy dana osoba potrafi spojrzeć w głąb siebie, czy posiada swój wewnętrzny i indywidualny świat odmienny od tego który postrzegamy wszyscy i czy osoba ta czerpie energię z wewnątrz a nie z zewnątrz. Spotkać można się też z opinią (np. Włodzimierza Markowicza), iż dzielenie ludzi na dwie grupy-introwertyków i ekstrawertyków jest głupie i lepiej mówić po prostu o tym czy dana osoba posiada cechy introwertyczne czy też nie… Jakiego kryterium by nie przyjąć prawdą jest, że introwertyków można podzielić na dwie grupy. I znowu literatura dzieli tę społeczność na grupę A i grupę B. Grupa A cechuje się samowystarczalnością, pracowitością, pewnością siebie, samoświadomością. Grupa B cechuje nieśmiałość, wycofanie, brak umiejętności komunikacji, strach robienia rzeczy przy innych ludziach (ja np. łapię się w pracy często na tym do dziś, iż w obawie przed ocenianiem mojej pracy, nie chce rozmawiać przez telefon służbowy w obecności innych osób i czekam aż pewne osoby wyjdą z pokoju-wiem głupie to i walczę z tym). Skąd ten podział się bierze? Z lęku… Uważam, że większość cech charakteryzujących grupę B powstała w wyniku jakiegoś tam syfu z dzieciństwa czy lat młodzieńczych który budował pewne lęki… Grupa B to ludzie pełni lęków. Więźniowie w swoich ciałach… To wszystko przekłada się na wszystkie aspekty życia. Na to jak wyglądasz, co mówisz, jak mówisz, jaką masz mowę ciała… Jak wiemy wszystkie te rzeczy mają niebagatelną wagę w relacjach z kobietami i rodzą problemy… Może bez konkretnych Nicków ale jeśli mam być szczery to tak postrzegam znaczną część naszej szanownej podrywajowej społeczności jako właśnie takie osoby. Dlatego właśnie, mając tego typu problemy, uważam, że te wszystkie rady w stylu „bądź super ekstra wygadany, wyjdź ze strefy komfortu, zaczepiaj kobiety zawsze i wszędzie”-tak naprawdę są chuja warte. O radach w stylu „idź na siłkę i kup nowe ciuchy” to nawet się nie wypowiadam. Te rady jednak wynikają z nierozumieniu społeczeństwa problemów typów osobowości oraz nieakceptacji swojej osoby a co za tym idzie, staraniem się byciem takim jak inni… To jest wszystko podstawą tego bloga. Skąd w kobietach cały ten syf, masa kompleksów i jakieś dziwne (by nie powiedzieć zjebane) zachowania? A no wynika to z tego, że jeszcze do niedawna należały one do grupy społecznej trzymanej półkę niżej niż mężczyźni. Dziś żyjemy w społeczeństwie w teorii przynajmniej równym. Stąd mamy te wszystkie ich nadmierne ST, wytykanie wzrostu, gadki o autach, szał na bycie fit i seksi… Z tego też akurat bierze się uwielbienie kobiet do tych wszystkich zjebanych obrazków z sentencjami albo memów z FB jak np. „bądź dumna z tego jaka jesteś, a nie zawstydzona z powodu tego jak mogą widzieć Cię inni” (ot tak na szybko bo akurat znajoma takie barachło wrzuciła przed chwilą). Wiecie o jakie grafiki mi chodzi na pewno. Kobiety muszą same sobie udowadniać swoją wartość i również facet dla nich ma być odzwierciedleniem ich wartości… Czemu? Skąd całe to udowadnianie czy to na FB czy w innych miejscach się bierze, nie tylko u kobiet ale i u facetów niepewnych siebie? Właśnie z tego o czym mówię-z nieakceptacji samych siebie. Nikt kto jest tak naprawdę pewny swej wartości (niezależnie od tego jakim typem osobowości jest i jakiej płci jest) nie musi udowadniać czy to obrazkami z sentencjami na FB czy to innymi zachowaniami, gadżetami czy partnerem życiowym (bądź seksualnym) swojej wartości bo tę wartość po prostu ma-widać ją, bez nachalnego udowadniania-tak uważam i tak postrzegam wszystkie te osoby.

Dlatego właśnie wdając się w polemikę z kobietami na temat wzrostu czy innych swoich cech które one zarzucają wam, że nie macie-przegrywacie. I to nie z nimi, bo z nimi często danej batalii wygrać się już nie da-ale z samym sobą…

Dziś, społeczeństwa zachodnie (w tym i Polska), żyje w przeświadczeniu, że kto bardziej zabawny, otwarty i wyluzowany tym lepszy. Za wzór stawiane są osobowości mocno ekspresywne i emanujące swoja najogólniej zajebistością… Sam pamiętam, właśnie w gimnazjum uważałem, że osobę którą najbardziej należy naśladować nie był jakiś prymus… Nie kogoś kto miał jakieś inne osiągnięcia… Za takiego gościa którym i ja chciałem być, uważałem typa który właśnie był wyluzowany i zabawny. Miał taką pozycje w klasie, że co nie powiedział to cała klasa się śmiała (zwłaszcza dziewczyny). Każdy chyba zna ten typ osobowości… Pamiętam, że zazdrościłem mu tej klasowej popularności, nawet nie chodziło o dziewczyny a o całość klasy. W efekcie siliłem się usilnie na żarty w niemal każdej sytuacji. Nie musze mówić, że efektem było to, że te moje wymuszone żarty były suche jak drewno na opał a pozycje w klasie miałem jaką miałem… Jest to niestety stary zwierzęcy lekko schemat. Kto ma ładniejszy pióropusz ten jest lepszy. Kto ma więcej mięsa w jaskini ten jest lepszy. Kto ma wiecej dóbr, pieniędzy, mięsni etc. Ten lepszy. Jest to stary schemat jak świat który sprowadza się do jednego-musisz być mocnym, twardym, bogatym ale i zabawnym otwartym skurwielem. Mając wpojone takie wartości takie dążenia, nic dziwnego, że w świecie introwertyków zaczyna trzeszczeć. Maski robią się coraz mniej dopasowane i wyglądają komicznie. Nie jesteśmy spójni ze swoja naturą, swoim ciałem i samym sobą. Jest to samonapędzające się koło więc jak będąc w takim obłędzie myśleć o kobietach i ich skutecznym podrywie i budowaniu związków? Są to ogromne konflikty wewnętrzne… Trochę to przypomina usilne przestawianie ludzi leworęcznych na praworęczność… wiecie o co chodzi… A zdziwić się możecie jak można się rozwinąć będąc zgodnym z samym sobą. Uważam, że to jest właśnie ten sekret tych „średnich” gości z fajnymi dziewczynami.

Po co te moje wszystkie wywody? Właśnie po to by przekazać wam jakąś wiedzę. Wiedzę którą zdobyłem czytając pewne rzeczy i oglądając pewne filmy oraz samemu układając to pod własne życie i doświadczenia. Nie mając danej wiedzy, nie można niczego zrozumieć. Najpierw zdobywamy wiedzę a potem zaczynamy rozumieć. O to właśnie chodzi mi z tego miejsca i chodziło mi w moim poprzednim blogu gdy starałem się lekko wyśmiać typowe podrywajowe rady w stylu idź na siłownie, wyjdź na DG albo NG…

Już rozumiecie mam nadzieje, skąd taki a nie inny tytuł? Jak wspomniałem w jednym z komentarzy pod swoim poprzednim blogiem „Nie da się wyprowadzić założeń i praw bezosobowych bo relacje międzyludzkie nie sa nauka ścisłą i nie opierają sie na kilku prawach i równaniach...”. Nie da się więc stosować uniwersalnych rad dla każdego a w takie ramy staracie się każdy problem zamykać. Jasne, że jeśli zerwała z Tobą dziewczyna to musisz wyjść z domu i poznać inne. Nie oznacza to jednak, że masz latać co tydzień do klubu a codziennie na ulicy podchodzić do kilku czy kilkunastu dziewczyn. To nie jest przyjemne i moim zdaniem nie ma nic wspólnego ze „strefą komfortu”. Jak powiedziałem, społeczeństwa generalnie nie mają większej świadomości i żyją w jakimś matrixie. Ludzie nie znają sami siebie. Dlatego właśnie niezależnie od tego, czy masz lat naście i dopiero szukasz pierwszej dziewczyny, pierwszego seksu czy też jesteś starszy i zerwała z Tobą dziewczyna to musisz spojrzeć na całe swoje życie i odpowiedzieć sobie na pytanie kim tak naprawdę jesteś albo kim tak naprawdę nie jesteś. Jeśli wyjdzie Ci, że nie jesteś i nigdy nie byłeś jakimś super uber towarzyskim skurwielem który w sposób naturalny i niewymuszony latał po szkole i zbijał piątki z połową ludzi w budzie to znaczy, że nigdy nim nie będziesz. Ani podrywaj ani żadna inna strona czy couch tego nie zmieni. Jakieś efekty na pewno osiągniesz ale jak powiedziałem nie będzie to ani przyjemne ani satysfakcjonujące. Najprawdopodobniej nie znajdziesz szczęścia ani spełnienia w lataniu usilnym po mieście. Nie będziesz miał 800 znajomych na fejsie i ¾ to będą ostre hot laski. Czy to jednak znaczy, że umrzesz przed red tubem z majtkami opuszczonymi do kostek i piwnym brzuchem? Oczywiście, że nie-ważnym jest zaakceptowanie samego siebie i tego jakim się jest i przybranie do tego odpowiedniej strategii życiowej. Kluczem jest realizacja swoich celów, założeń i zainteresowań oraz nie posiadaniu poczucia, że coś złego jest z Tobą skoro masz mniej znajomych, w nie każdy piątek masz ochotę latać po mieście itd.

Nie traktuj też tego bloga jako jakiegoś zbioru wymówek – „a jestem introwertycznym gnojem to nie będę podchodził, nie będę robił niczego bo nic mnie nie czeka”-to też nie tak. Działaj w kwestii samorozwoju ale inaczej.

Mimo mody w ostatnim czasie na „bycie singlem”, jednak co jakiś czas media bombardują ludzi jakimiś newsami, że bycie samemu powoduje raka… bycie samemu powoduje depresje i choroby serca… Albo inne tego typu bzdury zazwyczaj na jakiś portalach informacyjnych dla masowego odbiorcy jak Onet czy Wp. Zazwyczaj te pseudowywody są zakamuflowaną reklamą portali randkowych prowadzonych przez te serwisy. Nie mniej w świat idzie przekaz „jesteś sam… cos jest nie halo”. A nie ma nic złego w byciu samemu. Obojętnie czy mówimy o pojedynczym wieczorze jak i o jakimś etapie życia. Nie musisz być jak ekstrawertyk dla którego bez mała zostanie w domu w piątek wieczorem to porażka życiowa. Nie musisz wciskać się w te definicje towarzyskości. Jeśli ktoś nigdy nie odczuwał potrzeby posiadania miliarda znajomych to nic w tym złego. Oczywiście jednak, jak powiedziałem na początku, ludzie są schematyczni. Kobiety są schematyczne ale i faceci są schematyczni. Np. właśnie nie chce by ktoś zrozumiał to wszystko jako pochwałę do wymówek-bo nie. Np. schemat gościa który gada „nie chce poznawać tysiąca kobiet, chce poznac jedną jedyną do związku”-to zły schemat. Mimo, że można tak to odebrać z treści to nie pochwalam tego. Czemu? Bo to często powtarzany schemat przez gości po prostu nudnych, byle jakich, bez życia którzy żyja w iluzji że ta kobieta ich uszczęśliwi i wniesie energię do ich życia. Nie tak nie będzie i to jest złe podejście ponieważ prowadzi do powielania schematu potem przy porzuceniu, że gość lata z kwiatami i wypisuje bzdety o tej jedynej. „ta jedyna” to też zły schemat-nie ma czegoś takiego. O tej jedynej gadają zazwyczaj goście z zerową pewnością siebie i którzy nie mają wiary w to, że mogę kiedykolwiek poznać inną, lepszą dziewczynę. To wszystko nie jest introwertyzm a schemat postępowania gości o zerowej pewności siebie i zerowej atrakcyjności wewnętrznej…

Kiedyś położyłem się na hamaku na swoim balkonie i o tym zacząłem myśleć. Zacząłem wspominać dzieciństwo. Dzieciństwo w którym zawsze jakieś dziewczyny koło mnie się kręciły. Zacząłem szukać odpowiedzi „nera, co się stało z tym dzieciakiem z lat 90. Do którego lgnęła cześć dziewczyn”. Zacząłem obwiniać właśnie gimnazjum, że mnie stłamsiło. Zacząłem obwiniać swoich rodziców, że wychowywali mnie w poczuciu niskiej wartości (bo tak było też), zacząłem obwiniać rodziców o to, że przez nich musiałem iść do pracy w wieku 15 lat gdzie wiadomo byłem przynieś podaj pozamiataj co tym bardziej mnie stłamsiło. Widzicie co zacząłem robić? Coś co obśmiałem w swoim ostatnim blogu czyli szukanie winnych w swoim środowisku a nie w samym sobie. A czyją winą było to, że w wieku 12 lat wstydziłem się pójść do sklepu a w wieku 15 lat tak mnie stresowało wyjście z domu do pracy, że musiałem iść na sedes? Środowiska? No tak, też, bo środowisko jest bezwzględne… zawsze było… Ale przede wszystkim była to moja wina. Moja wina, że nie akceptowałem sam siebie i chciałem założyć tę maskę która do mnie nie pasowała czyli maskę super ekstra rozrywkowego i dowcipnego gościa którym nigdy nie byłem, nigdy nie będę…

Nie róbcie tego i Wy koledzy;)