Witam was drodzy podrywaje!

Wielu z nas widzi same pozytywne aspekty bycia uwodzicielem, mistrzem słów i mistrzem działania na emocjach, ale czy aby na pewno PUA nie ma jakiegoś negatywnego czynnika, który może powodować wewnętrzny niepokój? Opowiem wam o tym jak z pozoru ciekawy świat PUA może (choć nie musi) stać się waszą klątwą. Usiądźcie wygodnie i zaczynamy!

We wcześniejszych wpisach/blogach opisywałem po krótce mój stary związek, w którym to byłem z kobietą 2.5 roku i zakończyło się to przez Erasmusa (chyba wiecie o co chodzi). Pisałem w nich, że to była jedyna prawdziwa miłość w moim życiu. Dlaczego o tym mówię? Już wyjaśniam.

Od tamtego momentu wiele się zmieniło, zacząłem uczyć się na nowo podrywu, ale również NLP. Gdy uwodzenie kobiet zaczęło przynosić pierwsze pozytywne skutki to NLP poszło w odstawkę. Był to jak się okazało duży błąd.
Podrywałem kobiety i wchodziłem z nimi w związek, wszystko szło jak po maśle, ja byłem szczęśliwy i kobiety również, ale do czasu. Po pewnym czasie zacząłem się nudzić, nie czułem motyli w brzuchu, czułem po prostu, że chcę odbębnić spotkanie z ówczesną kobietą. I tak mijały mi miesiące i lata na kolejne związki, aż do 2018 roku.
Zrobiłem sobie przerwę od podrywania kobiet na dziewięć miesięcy, wróciłem do NLP i stało się… Zacząłem definiować swoje uczucia i zrozumiałem, że problemem był stary 2.5 roczny związek. Jak on wyglądał? Po krótce wam go opiszę.

Asia (bo tak miała na imię) była kobietą przy której na wszystko musiałem zapracować, często to ja goniłem króliczka. Była niebywale spontaniczna i co najważniejsze nie słuchała się mnie. Często się kłóciliśmy o byle pierdoły. Wydaje się, że był to normalny związek, otóż nie do końca. Mimo iż miałem doświadczenie w podrywaniu, to moja pewność siebie była fałszywa i ona szybko to zauważyła. To ona trzymała mnie owiniętego wokół palca, a nie ja ją.

Tak jak wspomniałem, po tym związku po pewnym czasie w relacji z daną kobieta zacząłem się nudzić. Dodatkowo czasami myślałem o mojej byłej. Jak myślicie, dlaczego?

Podrywanie kobiet to niełatwa sztuka, to pewnego rodzaju wojna o terytorium. Taka wojna zaczyna się od pierwszego shit testu. Odbijasz albo spadasz. Po pierwszym odbiciu zaczyna się drugi etap wojny, to on jest najbardziej istotny. Konnica się wybiła, a teraz czas na piechotę. Jeden za drugim albo giną, albo przeżywają i idą dalej walczyć. Jeżeli przeżywają to idą dalej w bój aby zniszczyć wroga. Jeżeli wygrywasz tą wojnę to kobieta jest twoja, twoi żołnierze w postaci słów i mowy ciała mogą mieć miażdżącą siłę, ale najważniejszy jest król o imieniu PEWNOŚĆ SIEBIE. Gdy masz prawdziwą pewność siebie to masz znacznie większe szanse na poderwanie kobiety.
Tak było w moim przypadku. Wszystkie wojny o terytorium wygrywałem w ciągu 3-4 spotkań. Czasami niedobitki wroga w postaci shit testów powracały, ale moja piechota i król znów ich miażdżyli. Zaczęło mnie to nudzić ponieważ nie było żadnego oporu tak jak w przypadku mojej byłej. Jeszcze dwa tygodnie temu nie wiedziałbym co piszę, ale spotkałem swoją byłą.

Byłem w kawiarni po ciasto i nagle ją spotkałem. Wyglądała tak samo jak kilka lat temu, nic się nie zmieniła. Podeszła i zaczęliśmy rozmawiać. Nawet nie wiem kiedy umówiliśmy się na kawę. Oczywiście o wszystkim powiedziałem mojej aktualnej kobiecie (dobrze, że mi ufa). Byłem lekko zdenerwowany, bo czułem jakby te stare uczucia powracały. Po paru godzinach się spotkaliśmy i przeżyłem szok… parę shit testów za mną i zaczęła mnie komplementować. Zaczęła tak bardzo zabiegać o moje względy, że nie słuchałem co mówi. Odpłynąłem. Zacząłem rozumieć, że chyba faktycznie się zmieniłem. Po jej długim monologu powiedziałem, że muszę się zbierać bo jadę do swojej kobiety. Odprowadziłem ją do samochodu i nagle... zaczęła się nachylać i zamykać oczy. Ewidentnie chciała mnie pocałować. Odchyliłem się nieco i powiedziałem, że chyba się zapomniała. I wiecie co? Zaproponowała mi, żebyśmy po tych wszystkich latach wrócili do siebie. Zdębiałem. Nie czułem szczęścia, tylko zawód. Kobieta która się ze mną rozstała, za którą tak biegałem, która była moim ideałem teraz, z taką łatwością je mi z ręki. Po tej sytuacji dość dobitnie uświadomiłem ją, że nasze spotkanie to była jedna wielka pomyłka. W drodze do mojej dziewczyny dostałem parę smsów w których przepraszała, ale chciałaby się zacząć ze mną spotykać. O wszystkim opowiedziałem mojej kobiecie (trochę zazdrości jej nie zaszkodzi) i tak zakończył się ten dzień. Na następny dzień poszedłem biegać i pierwsze co zrobiłem to zablokowałem ją na fb.

Po tej sytuacji zacząłem doceniać swoją aktualną kobietę. Jeszcze niedawno byłem pewny, że moja tęsknota do byłej to wynik jej silnego charakteru, gówno prawda. To wynik mojego braku pewności siebie.

Zadacie mi teraz pytanie: „No ale dlaczego według Ciebie uwodzenie to klątwa?”.

Gdybym nie miał tej wiedzy i takiej pewności siebie jaką mam dzisiaj, to miotałyby mną emocje, bałbym się i cieszył. Bałbym się, że stracę swoją kobietę, bo jest naprawdę piękna, byłbym zazdrosny. A teraz nawet sam pcham ją na spotkania z jej starymi kumplami, a ona tego nie chcę.
Zauważyłem, że taka zazdrość i banie się o związek to całkowicie normalne rzeczy, których ja nieświadomie się wyzbyłem.

Dlatego zaczynam nowy rozdział. Zacznę więcej inwestować w relację. ŚWIADOMIE chcę doprowadzić do 50/50. Zabawne co nie? Ile razy pisałem, że najlepiej jest jak kobieta inwestuje więcej, a teraz zaczynam zauważać, że taki związek jest po prostu nudny. To będzie sprawdzian jakiego nigdy nie miałem w życiu, wszystko po to aby stać się bardziej „ludzkim”.

Wiem, że to może kłócić się z tematyką strony, ale jestem w miejscu gdzie uwodzenie zaszło zdecydowanie za daleko, dlatego nie idźcie moją drogą.

To tyle ode mnie, zapraszam do komentowania