Dawno mnie tu nie było, oj dawno. Moje życie zmieniło się diametralnie od ostatniego logowanie na tym forum. Lecz nie z tym chce się tutaj podzielić.

Kiedyś bardzo bawił mnie sam akt podrywania, czy poznawania nowych dziewczyn. Dzisiaj czuję, że to powoli zaczyna za mną chodzić, jak kula u nogi. Nigdy nie narzekałem na brak kobiet u mojego boku. Nie mam aparycji, czy osobowości klubowego bożka, co rozsiewa dookoła energię testosteronu i ludzie lgną do niego, żeby trochę jej zaczerpnąć. Nigdy osobiście tego nie pragnąłem. Zawsze chciałem czuć się jak podczas łowienia złotej rybki na wędkę, gdzie haczyki są zawieszone po obu stronach, a ja daję tylko luźne wskazówki. Jak nie chcesz się złapać to złapie się ktoś inny, na chillu, nie ma pośpiechu. W większości przypadków kiedy rozmawiam z laskami to czuję się lepszy, zabawniejszy, kreatywniejszy, inteligentniejszy od większości kobiet, które spotykam na swojej drodze. Mam własną, zbudowaną pewność siebie, a nie narcystyczne podejście, które chowa kompleksy jeszcze głębiej. Jednak od jakiegoś czasu czuję, że coś mi kompletnie nie wychodzi, w poważniejszych relacjach. Jestem po kolejnym, bardzo krótkim związku, sam go zakończyłem. Nigdy żadna ze mną nie zerwała... Teraz próbuje znowu znaleźć na siłę jakąś na tinderze. Umówiłem się raz, ale ona chciała tylko seksu, nic powazniejszego. A tak dobrze mi się z nią rozmawiało, potrafiła złapać flow rozmowy, ironię i żarty. Teraz pewnie napiszecie, że nie ma co słuchać tego czego one pragną, bo powinienem zmienić jej myślenie. W tym właśnie problem. Ja nie chcę tego robić. Każdy dzień na prostowaniu kogoś myśli. To jest bardzo słabe. Mamy milion innych rzeczy na głowie, żeby skupiać się jeszcze na tym jak to rozegrać, aby zaczęła robić to co chce ja, a nie ona. Robi mi się źle, jak kolejny raz ja muszę wkładać energię w rozkręcenie rozmowy z dziewczyną, która nie jest warta patyczka po big milku. Wytworzyło się w ostatnim czasie pełno atencjuszek, które myślą, że są królowymi Instagrama, dzięki napalonym sebixom co wysyłają im zdjęcia swoich fujar.

Przechodząc do podsumowania. Nie wiem na ile skutecznie przekazałem moje frustracje, ale pytam was co mogę zrobić, żeby znaleźć dziewczynę, której nie będę musiał zmieniać na siłę? Gdzie są kobiety z zasadami? Czy powinienem zmienić myślenie o seksie na pierwszym spotkaniu i dać szansę wizji, że to może być matka moich dzieci, nawet jeśli jasno mówi, że robiła loda wczoraj gościowi na dachu pociągu? Rozumiem idee o budowaniu w nich naszych wizji świata, ale teraz raczej traktuje to jakbym dostawał wadliwe sprzęty z aliexpressu, które od razu muszę naprawiać, bo są wybrakowane, albo popsute. Bez kręgosłupa moralnego, lub z pełnym pakietem chorób psychicznych w postaci dwubiegunowki, czy potrzeby doświadczenia skrajnych emocji... Dziękuję za wszelkie sugestie.