Cześć! Niektórzy być może kojarzą mnie z forum, nadszedł w końcu czas na pierwszego bloga. Chciałbym w nim opowiedzieć nieco o mojej przygodzie z PUA i jak ona wpłynęła na mój aktualny związek. Żebyście mnie jednak dobrze zrozumieli musimy się na moment cofnąć do roku 2014...

Wtedy to właśnie poznałem dziewczynę, z którą spędziłem półtora roku mojego życia, ciężko jednak powiedzieć że ją "poderwałem". Byłem po prostu niczym ślepa kura, której przypadkiem trafił się najwspanialszy kawałek pysznego ziarna. Popełniłem chyba wszystkie z możliwych błędów, a mimo to zainteresowałem sobą dziewczynę spoza mojej ówczesnej ligi. Śliczna, zabawna, raczej z tych nieśmiałych. Jak typowy świeżak podrywaja na każdym kroku zapewniałem ją o mojej miłości, robiłem fochy o każdego chłopaka w okolicy, używałem dziesięciu emotikonek w wiadomościach na "dobranoc" i wiele, wiele więcej... Wspominam to z uśmiechem na twarzy, bo przecież każdy z nas musi przeżyć taką pierwszą młodzieńczą miłość, z motylkami w brzuchu i różowymi okularami na nosie. Naprawdę byłem szczęśliwy.

Tak jak już wspominałem związek przeterminował się po około 18 miesiącach i umarł śmiercią naturalną. No, może nie do końca, zawsze przecież ktoś musi wyciągnąć wtyczkę i odłączyć organizm od aparatury, w tamtej sytuacji padło akurat na mnie. I mimo iż szczerze kochałem tę dziewczynę to po prostu czułem, że mając te 21 lat czeka na mnie jeszcze coś więcej w życiu i byłem cholernie ciekawy co to takiego jest. Wstawanie z ziemi zajęło mi jakieś 3-4 miesiące, ale gdy wreszcie otrzepałem się z kurzu i stanąłem pewnie przed lustrem, spojrzałem przed siebie i powiedziałem:

Kiedy znowu znajdę miłość, chcę być lepszym snowmannem niż teraz.

Czy spełniłem złożoną sobie obietnicę? Żeby się dowiedzieć szybko przeskoczmy następne trzy lata i streśćmy je do raptem kilku zdań, jak będą chętni może kiedyś opowiem więcej Trafiłem na podrywaja, zacząłem poznawać tajniki damsko-męskich relacji i wreszcie stosować je w praktyce. Pierwszy ONS, pierwsza relacja FwB, króciutki związek, potem znowu kilka niezobowiązujących romansów, po prostu typowe życie typowego kawalera. I kiedy zacząłem pomału tęsknić do zasypiania i budzenia się przy tej samej osobie, w moim życiu pojawiła się Ona. Jesteśmy w grudniu 2018...

Wtedy to właśnie poznałem moją aktualną dziewczynę.

Nie

Coś nie gra...

Wtedy to właśnie poderwałem moją aktualną dziewczynę!

Wiedziałem co robić i jak sprawić, aby skończyła u mojego boku. Pierwsza randka typowo w knajpie, gdzie zaproponowałem partyjkę bilarda, aby pokazać jej prawidłową technikę i przy okazji nieco oswoić z moim dotykiem. Druga to spacer, kawa i namiętny pocałunek, trzecia laser tag i ogromna dawka pozytywnych wibracji. Reszta? Reszta natomiast jest już historią, historią która trwa do dnia dzisiejszego czyli mogę powiedzieć, że stażem nieuchronnie zbliżamy się do związku opisanego przeze mnie na początku tego bloga. I teraz przechodzę do meritum: czy rzeczywiście poznanie PUA sprawiło, że jestem lepszym "chłopakiem" niż byłem w czasach "przedpodrywajowych"?

Na pewno nauczyłem się panować nad swoimi emocjami. Kłótnie i drobne sprzeczki to coś nieuchronnego w długoterminowej relacji, ale moja ukochana nie jest w stanie mnie teraz sprowokować, co niejako odbiera jej jedyny oręż w tychże potyczkach Chyba nic tak nie denerwuje dziewczyny bardziej niż Twoja bierność, gdy ona wprost kipi z emocji. Wystarczy RAZ wytłumaczyć swój punkt widzenia a następnie odejść rzucając coś w stylu "odezwij się jak ochłoniesz i będziesz chciała porozmawiać jak dorośli". Dwa dni ciszy wykorzystujesz na konsolę, po czym ona odzywa się z przeprosinami. Konflikt zażegnany, można uskutecznić seks na zgodę

Znam swoją wartość i nie robię żadnych scen zazdrości. Być może tutaj wykonałem nadmierną korektę, bo jednak czasami warto pokazać dziewczynie że nam zależy i boimy się ją stracić, ale przynajmniej znacznie poprawiło to mój komfort psychiczny. Przecież jak będzie chciała zdradzić to to zrobi, prawda? Jak ja będę chciał zdradzić to również znajdę ku temu okazję, mam rację? Więc dlaczego mam się przejmować jakimś knypkiem, który pisze do Niej o notatki? Albo kolegą z pracy, który opowiedział śmieszny dowcip. Uśmiecham się, przytakuję, a nawet komplementuję, że z tego Marcina to niezły śmieszek. No bo wiesz Skarbie, ta Ania co Ci ostatnio opowiadałem...

Jestem mniej wylewny co do swoich uczuć. Nie mówię zbyt często, że mi zależy, że jestem szczęśliwy i to nie jest jakaś strategia czy manipulacja z mojej strony. Po prostu jestem innym człowiekiem niż kilka lat temu i chyba zaczęły nieco więcej ważyć dla mnie te słowa, przez co nie wypowiadam ich automatycznie przy pierwszej lepszej okazji. Wolę poczekać i użyć ich we właściwym momencie, co chyba zdaje egzamin bo wiem, że dziewczyna wciąż jest ich spragniona i zawsze sprawiam nimi ogromny uśmiech na jej ślicznej twarzy.

Czasami mam wrażenie, że strata byłaby dla mnie niemal bezbolesna. To jest niestety ciemna strona zagłębiania się w odmęty PUA, że przestałem wierzyć w bajkowy mit "tej jedynej". Lata bycie singlem nauczyły mnie, że z jednej strony każda dziewczyna jest na swój sposób wyjątkowa, a z drugiej żadna z nich nie wyróżnia się niczym od pozostałych. Paradoks, co nie? Jest mi dobrze, kocham moją dziewczynę, ale jeśli jutro jej nie będzie to czy mój świat się zawali? Nie, bo wiem że prędzej czy później znów mi będzie dobrze, tyle że już u boku kogoś zupełnie innego. Jak w tym memie "-i co Ty byś robił beze mnie? -to samo tylko że z inną". Z jednej strony przecież strona nas tego właśnie uczy, żeby nie bać się straty, żeby opierać życie na wielu filarach, że motyle w brzuchu to fikcja, a jednak... czasami tęsknię za tymi cholernymi owadami.

Nie chcę kończyć blog w minorowym tonie, więc już na zakończenie powiem jeszcze tak. Każdy związek uczy nas czegoś nowego i z każdą nowo poznaną dziewczyną stajemy się coraz to lepszym snowmannem. A czy ja osiągnąłem już swoją ostateczną postać i jestem gotowy, aby wkroczyć na nieznane mi dotąd ścieżki dwu-, trzy-, pięcioletniego związku? Hm... Czas pokaże!