Siemanko,

Ostatnio sporadycznie tu zaglądam, ale przez ostatnie parę dni zdarzyło mi się kilka razy zalogawać i poczuć ten specyficzny „zapach szatni”. Problemy – te same od lat, porady - lepsze bądź gorsze, ale jakoś się kręci - mimo, że kilku wartościowych mord zdecydowanie tu brakuje. Dobrze, że jest kontynuacja, chyba bez tego klimatu co kiedyś, choć może zmieniłbym to spostrzeżenie po większej ilości odwiedzin.. budujące jest jednak to, że w dalszym ciągu można tu bez trudu i rytualnie podzielić się swoim gównem lub chwałą.

Przychodzę tu zawsze w chwili, w której potrzebuję rozmówić się sam z sobą. Powiedzieć coś sobie głośno – na zawsze. Pozostawienie spostrzeżeń w przestrzeni wirtualnej, świadomość ich niewzruszalności ma dla mnie efekt nici Ariadny. Łatwiej ogarnąć życiowy labirynt wracając po śladach. Świadomość tego, że można zejść dwa szczeble drabiny życiowej, zamiast się z niej zjebać na pysk – osobiście satysfakcjonuje mnie i skłania do zamieszczania tych przemyśleń.

Mogę powiedzieć, że moje obecne życie to owoc prawie 4 letnich starań, w których na początku ja – 30latek, szukałem siebie i swojego miejsca na świecie po wyjściu z Matrixa nieudanego związku. Wybrałem właściwą tabletkę zaproponowaną przez pana Morfeusza i jestem w związku od prawie półtora roku, z czego rok to wspólne mieszkanie z kobietą. Ta sytuacja jest dowodem na to, że wykorzystnie tego formum we właściwy sposób, spożytkowanie myśli setek innych facetów w celu zdefiniowania własnej tożsamości i podejścia do życia podparte wiarą w to, że można się zmienić i wieść fajne życie naprawdę jest możliwe. I mi się udało - po przelaniu w formę bloga wszystkich moich frustracji i niepewności wraz z szeregiem myśli, które prowadziły mnie naprzód.

Dlaczego więc potrzebuję skrobać te wypociny? Powód jest w zasadzie jeden, nie brałem go pierwotnie pod uwagę. W procesie mojej przemiany w wolnego faceta, który szuka odpowiedniej dla siebie kobiety nie przepracowałem kwestii optymalizacji związku w czasie (dlaczego? – bo nie byłem w związku..).

Niestety zauważam, że zbyt wiele czasu poświęciłem sobie i zbudowałem się wokół upodobań, które w przełożeniu na związek zaczynają promieniować – „poczuciem związkowej samotności”. Zauważyłem, że w takim zwyczajnym codziennym życiu zamiast kreować coś z zyskiem dla dwojga, ja najczęściej zajmuję się sobą, bądź ewentualnie rezygnuję z siebie w myśl spędzania wspólnie czasu, ale nie dając nic więcej poza swoją obecnością. Jestem dosyć bierny, a to tworzy przestrzeń, w którym pojawia się brrr „rutyna” i to nie w formie rutinoscorbinu, tylko ta prawdziwa z krwi i kości.. nuda i powtarzalność..

Poświęciłem w uj czasu żeby dowiedzieć się, co lubię robić, a teraz stoję znowu beznadziejnie nieprzygotowany na to, że codzienność z kobietą wymaga kolejnego nakładu sił i jeszcze większej pracy po mojej stronie… Zadanie polegające na odnalezieniu czegoś, co może nas w fajny sposób spajać w codzienności, coś co powinno być za każdym razem satysfakcjonujące dzięki jakiejś dawce świeżej wyjątkowości – to jest niezwykle trudne! Zwłaszcza dla mnie, człowieka który lubi powtarzalność. Odpoczywam wtedy kiedy wiem, czego mogę się spodziewać.

Mimo, że jestem kreatywny sam dla siebie, niestety dla najbliższej osoby (podkreślam na co dzień) mogę być przerażająco nudny! Septo szukający kobiety był zajebisty, ale septo będący już z kobietą przy boku, siedzi kurwa po robocie z piwkiem przed kompem i wbija rangę w Gwinta, a ona przy tym więdnie.. Pozwala mi to robić, bo wie, że to lubię – ale ja robiąc to zaczynam czuć niechęć do tego, że w ogóle tego od niej chcę i że z tego korzystam w takiej ilości.. Wychodzi sytuacja, w której wilk głodny i owca z poderżniętym gardłem. Odkryłem w sobie kanapowego dziada…

Muszę odwrócić tę tendencję. Czuję wewnętrzną chęć zdobywania nowych doświadczeń w parze, jednak jakoś dotychczas nie wymyśliłem jak to zrobić. Wiem, że mogę być pełniejszą wersją siebie odnajdując szlak dla nas obojga. Czując jej satysfakcję z bycia razem ze sobą i z bycia ze sobą obok siebie. Muszę odnaleźć równowagę i odwagę żeby suplementować swoją jaźń czymś nowym, co wynika z potrzeb drugiego człowieka, a co może również pokrywać i moje potrzeby, których jeszcze na ten moment nie odkryłem. Decydujemy się na bliskość żeby wyskoczyć z butów satysfakcjonującej stagnacji i rozwijać się poza swoją sferą upodobań. Zazwyczaj chcemy być z kimś, bo czegoś nam brakuje. Nie może być lub w zasadzie nie powinno być tak, że brakuje nam po prostu kogoś. Ktoś powinien oznaczać i przynieść ze sobą również – coś. To coś należy w nim lub porzez niego odkryć. Podkreślam, cholernie ciężkie zadanie robić coś równolegle dla siebie i dla kogoś, kto jest innym bytem – bliskim, ale odrębnym.

Identyfikuję to jako kolejną konieczną do przepracowania słabość po swojej stronie. Odwołuję się do doświadczeń ludzi, którzy odcisnęli tu swoje piętno, by między ich słowami odnaleźć się i w tej sytuacji. Przynajmniej wiem, że i to może się udać.

Przeczytam to za rok. Jestem ciekaw, jak będzie to wyglądało.

Pozdro dla Wszystkich