Jesteś ćpiunem, jesteś ćpiunem, jesteś ćpiunem. I jak czujesz się z tymi słowami? Jesteś zadowolony, a może lekko wkurwiony? Ja również jestem ćpunem i walczę, aby nie brać każdego dnia. Jesteśmy uzależnieni od ekscytacji, bo czy jest coś przyjemniejszego niż kiedy ktoś robi nam werbalnie dobrze?

Uwielbiam to uczucie, jak kobieta która mnie podnieca jest przy mnie i mi rzuca zgrabnymi frazesami: „Raskolnikow jesteś wspaniały”, „… jesteś taki męski”, „… inteligentny”, „… zabawny”. Kiedy mówiła by mi to starsza sąsiadka, to może miałbym na to wyjebane, ale ...
Czy kiedy spotykasz piękną dziewczynkę - w moim przypadku uroczą blondynkę - która jest słodka i niezdarna, sypiąca Tobie komplementami, jak z rękawa, to łatwo się zauroczasz?. Czujesz wtedy się taki zaakceptowany i Twoje ego jest tak poruszone, że wracasz myślami do tego stanu, kiedy czułeś się aż taki męski?
I dalej lamentujesz … , wspominasz tą wyjątkową, słodką jak malina kobietę. Jej delikatny uśmiech, rysy twarzy, czysty jak poezja - śmiech.

Już w tym momencie mogę śmiało powiedzieć, że jesteś w głębokiej dupie i najgorsze jest to, że jest to powszechnie akceptowane przez społeczeństwo. Nie mam nic przeciwko wielkiej namiętności, ale miłość jest jedną z najbardziej zniekształconych definicji (obok szczęścia). Dalej łączysz sobie wystrzał dopaminy, endorfin, serotoniny z daną kobietą i kurwa bum: MIŁOŚĆ.

A co jeżeli bym Ci powiedział, że ty tak naprawdę jej nie kochasz? Nie potrzebujesz. Nie, zapominałem, ona jest Twoich tchnieniem, bo jesteś ćpiunem, uzależnionym od ekscytacji.

Pamiętam kiedy nastał okres moich studiów, poznałem piękną blond Ukrainkę. Spełniliśmy wszystkie warunki, aby stworzyć idealny związek, bo: „Z tym największy jest ambaras, aby dwoje chciało naraz”, a że dwoje chciało naraz, to nic tylko tworzyć zgodnie z wymaganiami społecznymi wielką miłość. Nie ukrywając, jak się domyślacie rozdupczyło się to dość szybko, bo młody Raskolnikow, zaczął łączyć miłość z wystrzałem emocji, nie mogłem o niczym innym myśleć tylko o mojej kobiecie, zacząłem łączyć moje szczęście z moją kobietą. To już jest cholerny błąd. Uzależniać swoje szczęście od jakiejkolwiek zewnętrznej rzeczy. Zawsze to się źle skończy. Studia są Twoim szczęściem? Jestem ćpunem. Praca jest Twoim szczęściem? Jesteś ćpunem. Seks jest twoim jedynym celem? Jestem ćpunem. Wracają do kobiet, zauważ że ta kobieta, która aktualnie Cię mega podnieca, jara, jesteś w niej zauroczony, mojej osobie w tej chwili ona lata koło dupy. Nie znam jej, nie jestem z nią powiązany emocjonalnie itd. Sam się nakręcasz.

Po rozstaniu z moją ukochaną, życie -pod przewodnictwem książek psychologicznych - natchnęło we mnie myśl, że tak naprawdę nie tęsknie za moją kobietą, a nawet tymi wyjątkowymi chwilami, momentami uniesień, ale za obrazem samego siebie, męskiego, zaakceptowanego, którego wartość wypełniała pełna aprobata kobiety. Nie ukrywam trochę się przeraziłem i czułem, jakby mi ktoś przyjebał brudnym mopem po mordzie. Dostrzegłem sens stwierdzenia iż: „Widzimy ludzi i rzeczy nie takimi, jakim są, ale takimi, jakimi my jesteśmy”. Chciałem po prostu powrócić do tego stanu emocjonalnego, gdzie czułem się tak wspaniale. Ta kobieta miała klucz, który wykorzystywała, aby we mnie pobudzić odpowiednie emocje, ale tak naprawdę ja byłem zauroczony samym sobą, swoją ekscytacją, wywołaną przez tą kobietą. I jak to jest z tą miłością? Dalej kochasz tą kobietę? A może tak naprawdę kochasz, zaakceptowaną, ćpuńską wersje samego siebie?

Chcesz być dobry z kobietami? Nie ma innej racji, musisz pracować nad Twoimi emocjami, przekonaniami – w których poszukujesz akceptacji innych - to jest klucz do pewności siebie, szczęścia, posiadania wyjebane, bo pamiętaj… wszyscy umrzemy, ale nie jest to powód do nihilizmu, a do pracy nad sobą. Do bycia niezależną jednostką, która potrafi zarządzać emocjami, nie daje się wpychać w poczucie winy, docenia życia i je kocha oraz jest dla samego siebie dobra i pełna miłości.