Osoba, która pokonała raka nie boi się być zdrowa tylko boi się nawrotu choroby.

Podobnie tu, nie boję się zakochać, ale też nie boje się samotności wśród ludzi. Jedyne czego mogę się bać, to powrotu do pustej(to słowo jest ważne), nieogarniętej samotności po miłości (tzn. nie miłość jest chorobą, ona kojarzy się z nawrotem choroby - nieogarniętej przez jakiś czas samotności po miłości).

septo ładnie to ujął. Zakochać nikt się nie boi - tylko tego bólu po przerwanej miłości.. tych ran po rzuceniu.
Właściwie to też tak naprawdę po nieudanej miłości nie ubolewamy aż tak nad brakiem tej osoby jak nad tymi wszystkimi wspólnymi wspomnieniami, razem spędzonymi chwilami - one bolą najbardziej. Aczkolwiek brak drugiej osoby też boli, ale gdyby była możliwość kasowania z pamięci pewnych wydarzeń, faktów, osób to by było znacznie łatwiej .

Ja także troszkę się obawiam tak w pełni zaangażować. Niby chcesz być naturalny, spójny z własnymi uczuciami do drugiej osoby ale jednocześnie nieustannie uważasz żeby zbyt szybko zbyt wiele "nie sprzedać", nie oddać za dużo siebie. Pozostawiasz często niedosyt (kiedy przerywasz spotkanie, pocałunek że musisz już iść) - choć w głębi serca chciałbyś jeszcze chwile pobyć z Twoją kobietą.

JEst ciągłe uważanie żeby nie przeholować z komplementami, odzywaniem się, okazywaniem nadmiernego zainteresowania - nawet w związku, bo na początku związku, kreowania relacji to już w ogóle.

Także to nie jest tak że robimy dokładnie to na co mamy ochotę - często się hamujemy z niektórymi rzeczami, zastanawiamy kilkukrotnie żeby było dobrze, żeby z twarzą wyjść z sytuacji, żeby się nie odkryć za bardzo. Jeśli jednak ktoś taki jest, kto kompletnie nie zwraca na takie rzeczy jakie wyżej wymieniłem najmniejszej uwagi - to chwała mu za to.

Tak naprawdę myślę że trudno jest być w pełni szczęśliwym z piękną wymarzoną kobietą, niemalże bez wad bo:
-nieustanna właśnie samokontrola co by nie wyjść na jakiegoś "needy"
-właściwie ciągła gra lekka - powiązana w myślnikiem wyżej
-ryzyko wkręty, zaangażowania, wyidealizowania

jeżeli nie umiemy panować nad tym co wyżej napisałem, wówczas dochodzimy do wniosku że musimy związać się z kobietą, która jednak nie jest taka super idealna, ma jakieś drobne wady - jest piękna dla nas, super.

Może się mylę.. ale coś w tym chyba jednak jest.

Zacytuję Wam coś z "7 nawyków skutecznego działania":

"
(...)
- Przyjacielu, kochać to czasownik. Miłość, uczucie, to owoc tego czasownika. Zatem kochaj ją. Służ jej. Poświęcaj się. Słuchaj jej. Współczuj. Doceniaj. Utwierdzaj ją. Czy jesteś gotów to robić?
W literaturze pięknej wszystkich postępowych społeczeństw "kochać" to czasownik. Hollywood dał nam scenariusz, według którego wierzymy, że nie jesteśmy odpowiedzialni za uczucia, że stanowimy ich produkt. Ale hollywoodzki scenariusz nie opisuje rzeczywistości. Jeśli nasze uczucia kontrolują nasze działanie, to tylko dlatego, że zrezygnowaliśmy z odpowiedzialności i pozwoliliśmy na to.
Ludzie proaktywni traktują słowo "kochać" jak czasownik. Kochać, to robić coś: poświęcać się, dawać siebie, jak matka dająca życie noworodkowi. Jeśli chcesz poznać miłość, obserwuj ludzi, którzy poświęcają się dla innych, nawet dla tych, którzy ich ranią lub nie odwzajemniają miłości. (...) Miłość jest wartością, która potwierdza się poprzez pełne miłości działanie. Ludzie proaktywni podporządkują uczucia wartościom. Miłość to uczucie, zatem można je wskrzesić."

Problem to raczej jest w tym że ludzie mają chujowe priorytety i często od miłości uzależniają swoje szczęście, dla mnie najważniejsze jest rodzina, zdrowie, praca, finanse, a potem ew. kobieta i jej rola oczywiste wzrasta z ewentualnym obopólnym zaangażowaniem\stażem.
Jeśli nie daj coś by nie wyszło, zawsze mam do czego wracać.
Nie róbmy z miłości melodramatu, w tych czasach to bardziej partnerstwo jest w związku, czasy królewiczów minęły, a jeśli kobieta tego nie rozumie to jej problem ...
Znam wielu którzy mają naprawdę ciężkie życie i problem z kobietami to ich najmniejszy ... i na połowę tematów na forum gorzko by sie uśmiechnęli przez łzy ...